Nie lubimy słyszeć słowa „wojna”.
Zbyt często był nadużywany, na przykład przez Emmanuela Macrona, który wypowiedział "wojnę wirusowi" i tym samym uzasadnił przepisy wyjątkowe.
Ale trywializacja obecnej sytuacji nie zaprowadzi nas dalej, ponieważ mogłoby to spowodować, że siły oporu nie będą mogły się w pełni rozwinąć.
Trzecia wojna światowa to przede wszystkim wojna informacyjna przeciwko ludności, której towarzyszą działania władz i policji.
Jeśli nie podejmiemy tej - pokojowej - walki teraz, to już przegraliśmy.
Poprzez dokładną analizę, precyzyjne nazwanie i rozpoznanie procesów, ruch oporu odzyskuje suwerenność.
To podstawa, z której można kierować celami.
Odpowiednie środki obrony należy dokładnie odróżnić od nieskutecznych środków obrony.
Tekst postrzega się jako wkład w koordynację i wzmocnienie sił krytycznych, sił, które - jak wykazano latem - zdecydowanie istnieją.
Analiza sytuacji
Atak na wolny demokratyczny porządek prawny
Inscenizowane w mediach pozory nadzwyczajnego zagrożenia i zagrażającego życiu wirusa SARS-CoV-2 dały polityczną legitymację do zmiany ustawy o ochronie zakażeń i na tej podstawie do wydania ustawowych rozporządzeń rządów państwowych, które na czas nieokreślony uchylają liczne konstytucyjne prawa podstawowe w całym kraju.
Ponieważ zgodnie z art. 19 ust. 2 naszej Ustawy Zasadniczej żadne prawo podstawowe nie może zostać naruszone w swej istocie, środki te stanowią zorganizowane naruszenie konstytucji, a zatem są ukierunkowaną próbą wyeliminowania istotnych elementów naszej konstytucji.
Odpowiedzialni politycy są zatem aktywnymi przeciwnikami naszego wolnego demokratycznego porządku podstawowego.
Metoda formalnie zalegalizowanej eliminacji praw człowieka i obywatela doprowadziła do przekształcenia społeczeństwa, które jest w dużej mierze wolne i demokratycznie zorganizowane, w dyktaturę rozporządzeń, która w swoim egzekwowaniu ma i będzie miała cechy państwa policyjnego.
Konsekwencje społeczne
Konsekwencje środków wprowadzonych rozporządzeniami można dostrzec dla całego społeczeństwa w dziedzinach gospodarki, prawa i kultury:
Zakazy i ograniczenia działalności gospodarczej prowadzą do poważnych konsekwencji finansowych dla prywatnych gospodarstw domowych z bezrobociem i znaczną utratą dochodów, dla firm w postaci nadmiernego zadłużenia i upadłości, a także dla budżetu państwa, którego masowo rosnące zadłużenie trwale ograniczy swobodę w polityce finansowej i gospodarczej.Istotne prawa człowieka - do wolności są znacznie ograniczone, takie jak prawa obywatela utwierdzone w Ustawie Zasadniczej w art. 2, wolność zgromadzeń zgodnie z art. 10, swoboda przemieszczania się zgodnie z art. 11 i wolność wykonywania zawodu zgodnie z art. 12.
Wymóg maski narusza oczywiste prawo - wobec swobodnego wyboru własnej odzieży.
Wmóg dystansu narusza prawo do swobodnego kontaktu z innymi ludźmi i tak dalej. Ze względu na zakaz imprez możliwości uprawiania i przyjmowania kultury są w znacznym stopniu ograniczone lub uniemożliwione.
Ma to nie tylko konsekwencje ekonomiczne dla pracowników i organizatorów kultury, ale także intelektualne i kulturowe starzenie się społeczeństwa.Konsekwencje obecnej dyktatury regulacyjnej to - w skrócie - zubożenie, pozbawienie praw wyborczych i stępienie.
Rezultatem - przypuszczalnie zamierzonym - jest zniszczenie infrastruktury społecznej i jej fundamentów, czyli klasyczny cel każdej wojny.
Środki mające na celu zawieszenie wolności lub praw podstawowych są zatem wojną elit społecznych przeciwko własnej ludności.
Realistyczna strategia obrony przed takimi destrukcyjnymi środkami musi zatem wychodzić z założenia, że jest się w stanie wojny, a zatem - na tyle, na ile odpowiada to skłonności ludzi miłujących pokój - wymaga zaplanowanej strategii walki.
Trzecia wojna światowa - która obecnie niewątpliwie budzi niepokój ze względu na jej zasięg ogólnoświatowy - stanowi historyczną innowację w porównaniu z poprzednimi metodami prowadzenia wojny, której większość ludzi nadal wydaje się nie do pomyślenia: podczas gdy wcześniej propaganda jako środek pomocniczy głównie wojskowego, tj. , warfare, obecnie stosowana strategia odwraca tę zależność: środki inwigilacji i sankcji państwa policyjnego są jedynie środkami uzupełniającymi, podczas gdy główną bronią jest ukierunkowane wykorzystanie informacji.
Trzecia wojna światowa jest zatem wojną informacyjną i należy wziąć to pod uwagę przy odpowiedniej strategii przeciwdziałania.
Przeciwnicy
Sukces strategii agresorów wynika z wirtuozowskiej interakcji trzech głównych aktorów, a mianowicie systematycznej koordynacji polityki, mediów i zinstrumentalizowanej nauki.
Interakcja ma następującą strukturę:
1. Środki polityczne określone jako obowiązkowe wymagają uzasadnienia naukowego.
Dlatego politycy muszą zatrudniać odpowiednich naukowców, aby dostarczali im potrzebne dane, wiedzę i doświadczenie.
2. Odpowiednio dobrani "naukowcy" muszą zostać przedstawieni ludności jako bezkonkurencyjni, i posiadać monopol na występowanie w mediach. 3. Politykom mogą teraz doradzać naukowcy, którzy zostali wybrani i zmonopolizowani zgodnie z ich własnymi intencjami.
4. Politycy mają teraz naukową legitymację do ograniczania wolności zgodnie ze swoimi życzeniami i ideami. 5. Nałożone ograniczenia wolności są następnie uzasadnione przez media i wybranych "naukowców", a następnie i przedstawiane jako brak alternatywy; w razie potrzeby wymagane są bardziej rygorystyczne środki.6. Podstawowym zadaniem mediów jest skuteczne stłumienie naukowej opozycji, to znaczy jej ignorowanie lub zdyskredytowanie, przy pomocy zmonopolizowanych naukowców.7. Ostatecznie sami obywatele są nakłaniani - a w razie potrzeby dodatkowo motywowani przez media i politykę - do walki z tymi, którzy myślą i działają inaczej.
To przenosi konflikt bezpośrednio wewnątrz społeczeństwa.
Podstawowym zjawiskiem, które umożliwia taki rozwój władzy w pierwszej kolejności, jest sieciowanie i koordynacja treści różnych aktorów: komponenty, które faktycznie muszą działać niezależnie od siebie, rozwijają przytłaczającą siłę poprzez zorganizowaną interakcję, której nigdy nie byłyby w stanie osiągnąć samodzielnie.
Obejmuje to zniesienie podziału władzy, czyli wzajemnej niezależności ustawodawstwa, jurysdykcji i władzy wykonawczej, personalne powiązanie polityki i mediów, a także instytucjonalnej zależności nauki i edukacji od państwa.
Ofiary
Jedną z najważniejszych cech obecnej sytuacji jest fakt, że uważa się, iż około 80% populacji popiera polityczne ograniczenia wolności.
Nierzadko - ale prawdopodobnie w większości przypadków - strach przed infekcją, chorobą i śmiercią jest osobistym motywem tych ludzi.
Ogólnym kryterium jest jednak ich wiara w media i przekazywane informacje, oraz ich wiara w polityków - w wypadku narzucanych środków, czyli naiwność i słaba ocena otaczającego świata.
Z tego wynika przede wszystkim, że polityka działa w zgodzie z większością ludności i dlatego jest w pewnym sensie legitymizowana demokratycznie.
W żaden sposób nie oznacza to konstytucyjnego uzasadnienia ograniczeń wolności, ponieważ ważność praw podstawowych została wycofana z opinii większości.
Szacuje się, że około dwudziestu procent „bojowników o wolność” ma za przeciwników nie tylko politykę, wiodące media, oraz naukę finansowaną przez państwo i media, ale także osiemdziesiąt procent populacji.
Jednak te osiemdziesiąt procent jest w równym stopniu dotkniętych ruiną gospodarczą, utratą wolności i zniszczeniem kultury.
W związku z tym społeczeństwo ciągnie się w przepaść przez chętnie współpracującą z rządzącymi większością, aktywnie uczestniczącą w niszczeniu podstawy wolności, demokracji, dobrobytu, kultury, edukacji itd.
Obecny kryzys ma charakter samozniszczenia kultury i społeczeństwa, a obywatele - toczący ze sobą wojnę - robią to nieświadomie.
Jeśli chodzi o wynikłe przez to zjawiska, Arystoteles rozróżnia „przyczynę skuteczną” od „przyczyny materialnej”.
W tym sensie praktyki inicjatorów wojny z e świata polityki, mediów i nauki, jako skutecznej sprawy, spotykają się z powszechną skłonnością ludzi do posłuszeństwa władzy i ślepego posłuszeństwa jako przyczyny materialnej.
Polityczna, medialna i pseudonaukowa działalność inicjatorów wojny może w ogóle odnieść sukces tylko dlatego, że udało się zgrupować jako mentalnie zależne marionetki systemu.
Aby móc zrozumieć tę reedukację, należałoby cofnąć się daleko w historii Republiki Federalnej, przynajmniej do początków neoliberalizmu.
W każdym razie główna odpowiedzialność za przekształcenie ludzi w marionetki systemu spoczywa na polityce edukacyjnej zorganizowanej przez państwo.
Konsekwencje psychologiczne
Ogólnym terminem określającym wszystkie środki narzucane ludziom przez politykę jest zamknięcie się w sobie i wymuszone wycofania się ze świata zewnętrznego, czyli zawężenie, własnego życia psychicznego.
- Wymóg maski zniechęca i „obezwładnia” ludzi, oraz tłumi ich indywidualną ekspresję gdy twarz zostaje uwięziona.
- Wymóg odległości izoluje ludzi i odrzuca ich od siebie.
- Zakazy odwiedzin i imprez izolują ludzi od siebie i prowadzą ich do izolacji.
- Domowe biuro i nauczanie w domu mają te same skutki, a także zmuszają partnerów i rodziny do przebywania na małej przestrzeni, co często prowadzi do agresji i napięcia.
- Kwarantanna wypycha ludzi z powrotem do ich prywatnych pokoi.
- Rozporządzenia i nakazy ograniczają zakres działań ludzi poprzez zakazy.
- Rosnąca liczba infekcji i zgonów wywołuje strach przed chorobą i śmiercią, a tym samym prowadzi do ucisku psychicznego.
- Grzywny i inne sankcje prawne również wywołują strach.
- Zastraszanie opozycji poprzez zniesławienie i środki dyscyplinarne może również wywołać strach - a mianowicie konfrontację z siłą wyższą. Wszystkie te środki pchają ludzi z powrotem w siebie, odcinają ich od otoczenia i tym samym coraz bardziej czynią z nich monadę aspołeczną lub antyspołeczną, czyli izolowaną jednostkę.
Poprzez ten przymus kurczenia się ludzkiej aktywności - jego ego - oparte na samorozwoju i ekspansji, czyli na odwrót od skurczu, jest coraz bardziej wypychane z własnego ciała i skazane na bezczynność.
W wyniku skurczu dookoła pozostaje istota ściśnięta, zamrożona, nieruchoma, kaleka, martwa psychicznie na bardzo małej przestrzeni.
To wewnętrzne umocnienie prowadzi następnie, w zależności od temperamentu, do depresji i apatii, a także do dwóch kompensacyjnych mechanizmów agresji i dyfuzji, tj. odwrócenia uwagi od otaczającej rzeczywistości.
Ostatecznie ta wojna dotyczy unicestwienia człowieka jako człowieka.
Konsekwencje zastosowanych metod można zrozumieć jedynie w kategoriach psychologii głębi; jest to psychologiczna walka niezwykle podstępna.
Proces unicestwienia duszy i ducha przebiega przez trzy etapy, a mianowicie:
przekonanie o uzasadnieniu zdrowotnym podjętych środków, ślepe posłuszeństwo prawne i nawyk, czyli rozwój trwale uwarunkowanego zachowania. Po osiągnięciu ostatniego etapu nie ma już potrzeby stosowania zewnętrznych środków w celu ograniczenia i zniszczenia wolności: ludzie będą traktować maskę twarzową jako obowiązkowy element ubioru, a odsłanianie twarzy będzie dla zainteresowanych równie niewygodne, jak odsłonięcie narządów płciowych.
Podejścia do rozwoju tego typu człowieka widać już dziś wyraźnie: człowiek bez indywidualności zamaskowany - jako karykatura i kontr-obraz człowieka - jest obecnie propagowanym nowym obrazem człowieka, którego realizacja jest coraz powszechniejsza.
Perspektywy kulturowe
Najbardziej dotknięci politycznymi atakami są słabi i bezradni w naszym społeczeństwie, czyli dzieci i młodzież, chorzy i osoby starsze.
Gdyby jednak dzieci - których zachowanie opiera się na naśladowaniu i uznaniu autorytetów - przez kilka lat były narażone na obecne lub jeszcze bardziej drastyczne warunki społeczne na świecie, wychowałoby się pokolenie patologicznie niezdolne do wolności i samorealizacji.
W rezultacie obecne pokolenie dzieci i młodzieży nigdy nie byłoby w stanie przekazać odpowiednich umiejętności przyszłym pokoleniom.
To spowodowałoby, że wolność i demokracja stałyby się przeszłością, a organizacja społeczeństwa byłaby całkowicie w rękach niewielkiej elity funkcjonalnej na całym świecie.
Trzecia wojna światowa z pewnością byłaby ostatnią.
Cele i środki
Nieodpowiednie środki
Każde zarządzanie konfliktem - nawet jeśli jest narzucające, a zatem mimowolne - jest dobrze wskazane, aby wyznaczyć jasne cele, aby móc ukierunkować własne mocne strony i wysiłki w ukierunkowany sposób.
Najpewniejszym sposobem na przegranie konfliktu jest chęć osiągnięcia nierealistycznych celów.
Ryzyko niepowodzenia jest tutaj szczególnie duże.
Dlatego absolutnie wskazane jest uwolnienie się od wszystkich atrakcyjnych, ale nieosiągalnych celów.
Cele są szczególnie nierealistyczne, gdy nie ma środków, aby je osiągnąć.
Dlatego najpierw należy omówić niektóre nieodpowiednie środki:
- Żądania mogą być egzekwowane tylko wtedy, gdy przeciwnik jest skłonny odpowiedzieć na żądania lub jeśli ktoś ma odpowiednie środki nacisku, aby zmusić przeciwnika do spełnienia jego własnych żądań.
Jednak sprzeciw wobec środków Korony nie ma żadnych środków nacisku, aby wyegzekwować swoje żądania wobec polityki i mediów, dlatego może wysuwać dowolną liczbę żądań tak długo, jak to konieczne, bez szans na powodzenie w ich egzekwowaniu.
Stawianie żądań w obecnej sytuacji jest tak samo przydatne, jak żądanie okupu bez wcześniejszego porwania.
- Demonstracje wyraźnie pokazują, że w ludności jest opór, a obrazy wielkich tłumów i zatłoczonych placów wyraźnie sygnalizują znaczny poziom oporu.
Dlatego demonstracje nie są bez znaczenia jako środek walki psychologicznej.
Jednak w żadnym wypadku nie są w stanie wyegzekwować żadnych żądań: politycy nie muszą interesować się demonstracjami - czyli zwykłymi wyrażeniami opinii - ponieważ nie stanowią one żadnego zagrożenia, a zatem mogą ignorować to, co robią ludzie i będą dalej tak robić.
- Argumentacja jest bezcelowa, jeśli przeciwnik od początku jest zdeterminowany, aby nie dać się przekonać.
Taka sytuacja istnieje nie tylko u prawie wszystkich polityków i funkcjonariuszy mediów, ale także z absolutną większością ludności:
Decyzja o własnej orientacji duchowej nie jest podejmowana na poziomie wiedzy, ale na poziomie woli, czyli własnej decyzji - nawiasem mówiąc przeciwnicy działań koronacyjnych, a także ich inicjatorzy i zwolennicy - w większości są świadomi od samego początku.- Właśnie z tego powodu kontrowersyjne dyskusje są prawie zawsze bezcelowe.
Rzucanie sobie nawzajem przekonań i kłótni w głowy może być jedną z najbardziej bezużytecznych, czasochłonnych i energochłonnych rozgrywek w tym względzie.
Ponieważ bezsensowne dyskusje marnują tyle czasu i energii na bezużyteczne czynności, a tym samym odwracają uwagę od bardziej znaczących czynności, są one nie tylko zbędne, ale także szkodliwe i przynoszą skutki odwrotne do zamierzonych.
Ponadto takie dyskusje utwardzają przeciwników i czynią ich nieprzejednanymi.
Uodpornienie frontów jest jednak strategicznym błędem, który - mówiąc militarnie - prowadzi do wojny pozycyjnej bez zdobywania ziemi.
- Opozycja parlamentarna byłaby realistyczną opcją w czasie OPORU 2020: gdyby udało się zgromadzić prawie wszystkich przeciwników Korony za jedną partią, wtedy z pewną pewnością przeniosłoby się to do Bundestagu i niektórych parlamentów krajowych.
Taka możliwość już nie istnieje, ponieważ to co się wydarzyło, nie powinno się wydarzyć w żadnych okolicznościach: powstało kilka małych partii, z których żadna nie ma realnych szans na pokonanie 5-procentowego progu wyborczego.
Ta fragmentacja, wraz z szeregiem rażących amatorskich błędów w obszarach struktury wewnętrznej, informacji o członkach, public relations, zdolności do współpracy itd., Pokazuje, że ruch nie ma profesjonalizmu niezbędnego do pracy politycznej.
W związku z tym nie należy tego w ogóle krytykować, ale powinno prowadzić do realistycznej samooceny własnych możliwości, aby w przyszłości powstrzymać się od takich czasochłonnych i wyczerpujących czynności.
Słaby rozwój RESISTANCE 2020, WE 2020, DIE BASIS itd. trwale i być może nieodwracalnie zniszczył zaufanie potencjalnych sympatyków i wyborców do sensowności politycznego zaangażowania.
Tutaj również ważne byłoby, aby nie tracić dalej sił.
- Udział w rządzie nigdy nie byłby przedmiotem debaty, nawet w kontekście prac parlamentarnych: wszystkie ugruntowane partie kategorycznie odmówiły współpracy; jedynym potencjalnym partnerem do współpracy byłaby Alternative für Deutschland (AfD), która z kolei prawdopodobnie podzieliłaby frakcję ruchu oporu.
Udział w rezolucjach i rozporządzeniach legislacyjnych lub ich uchyleniu byłby od początku beznadziejny.
Parlamentarny udział opozycji dałby opozycji znacznie lepszą pozycję w jej działaniach public relations; jednakże jakikolwiek udział w rezolucjach dotyczących środków koronujących byłby absolutnie wykluczony.
- Opór w rozumieniu Art.20.4 GG (1) może być faktycznie uzasadniony i odpowiedni, ale nie doprowadzi do żadnego sukcesu.
Każdy, kto stawia taki opór, daje się "zastrzelić" władzy wykonawczej i sądowniczej, zostanie wycofany z obiegu i postawiony w stan oskarżenia: organy państwowe są na razie wystarczająco silne, aby stłumić jakikolwiek gwałtowny opór.
Ponadto konstytucyjnie zagwarantowane prawo do sprzeciwu jest przyznawane „tylko wtedy, gdy żadne inne rozwiązanie nie jest możliwe”.
Możliwość środka zaradczego przeciwko działaniom zmierzającym do usunięcia naszego porządku konstytucyjnego nie została jeszcze ostatecznie wyjaśniona, gdyż dotychczasowe środki prawne nie zostały konsekwentnie wyczerpane.
Iluzoryczne cele
Z nieprzydatności omawianych środków wynika daremność takich celów, które można osiągnąć tylko za pomocą tych środków:
- Zmiana w większości społecznej: większość ludzi będzie nadal mocno trzymała się w uścisku mediów, które lubią, i pozwoli im kierować się ich umysłami.
Wgląd w systematyczne okłamywanie przez te media i świat polityki wywróciłby światopogląd tych ludzi do góry nogami, a ze względu na ich niezdolność do osądzania i niezależność umysłową, którą ćwiczyli już w szkole, a później w życiu, wprowadziłby ich w stan całkowitej dezorientacji.
Panika lęk, tępota i sporadyczna histeria, z jaką ci ludzie odmawiają nawet zwrócenia uwagi na alternatywne informacje - nie mówiąc już o radzeniu sobie z nimi - są psychologicznie dobrze uzasadnione, ponieważ ten mechanizm represji i obrony stanowi skuteczną ochronę przed przeciążeniem umysłu i załamaniem się własnego spojrzenia na świat, oraz opartego na nim stylu życia, dlatego dążenie do uzyskania społecznej większości przeciwników korony jest iluzją.
- Reformy polityczne są wynikiem przyjmowania projektów przez większość parlamentarną.
Tutaj przyczyna daremności jest łatwa do sformułowania: brak udziału większości parlamentarnych = brak udziału politycznego.
- Restrukturyzacja społeczna wykraczająca poza polityczną większość, tj. poprzez tworzenie alternatywnych struktur w gospodarce, kulturze, edukacji itp., nie nastąpi na dużą skalę ze względu na akceptację konwencjonalnych struktur przez znaczną większość ludności i niechęć polityków do dopuszczania zmian strukturalnych może spowodować, że polityczne i medialne blokady i ataki są zbyt potężnymi przeszkodami, aby zmiany społeczne na dużą skalę były realistyczne.
Ponadto inicjatorom takich przedsięwzięć bardzo często brakuje odpowiedniej wiedzy, profesjonalizmu i samodyscypliny, aby pokazać, że istnieje w tym zakresie większy potencjał.
Obejmuje to również powszechną niezdolność lub niechęć do szukania w sobie przyczyn niepowodzenia.- „Ostateczne zwycięstwo” nad przeciwnikiem: nawet dzięki indywidualnym sukcesom sieci elit gospodarczych, politycznych i kulturowych nie zostanie wykorzystana - ani jej cele, a skuteczność jej metod - czyli siła - trwale osłabiona.
Ponieważ struktura i duchowa ludzkości musiałaby się znacznie zmienić, aby uczynić aktywnymi globalnie, strategicznie połączonymi w sieć funkcjonalnymi elitami, trzeba będzie założyć, że w następnych dziesięcioleciach, a być może nawet stuleciach, będzie się raz po raz narażać na potężne i niebezpieczne ataki.
Celem jest zawsze zniszczenie wolności i indywidualnego samostanowienia, ponieważ władza nad ludźmi nie znosi wolności.
Ostateczne zwycięstwo nad wrogiem nie będzie zatem możliwe: bitwy można wygrać, ale wojny nie.
Środki warte rozważenia
To, czy poniższe środki są odpowiednie, można określić tylko wtedy, gdy będą używane.
W każdym razie nie są one oczywiście nieodpowiednie i dlatego należy je uważniej rozważyć.
- Sprawy konstytucyjne: Federalny Trybunał Konstytucyjny nie powinien być politycznie neutralny ze względu na fakt, że jego członków tworzą Bundestag i Bundesrat - art. 94 Ustawy Zasadniczej - ponieważ kontrolowani sami wybierają swoich inspektorów.
Niemieccy prawnicy konstytucyjni - wywodzący się z tego samego kontrolowanego przez państwo systemu edukacji co sędziowie - rażąco ponieśli klęskę w obliczu masowych naruszeń praw podstawowych.
Jednak ostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego nadal nie zostało dokonane, w szczególności kwestia, czy rzeczywiście ma miejsce „epidemia o zasięgu krajowym”, która - również w tym przypadku, oczywiście tylko tymczasowo - mogłaby uzasadniać ograniczenie praw podstawowych.
W tej sprawie należałoby stoczyć decydującą bitwę na najwyższym szczeblu sądowniczym, ponieważ Art. 20.4 GG przewiduje prawo do sprzeciwu tylko w przypadku, gdy inny środek odwoławczy przeciwko usiłowaniu usunięcia porządku konstytucyjnego nie jest możliwy.
Aby osiągnąć jak największe szanse na sukces i efektywność dziennikarską i odpowiedni postęp wymagane jest odpowiednio skoordynowane i profesjonalne przygotowanie oraz perfekcyjna realizacja.
- Pozwy przeciwko poszczególnym środkom: sprawy sądowe przeciwko poszczególnym elementom rozporządzeń prawnych mogłyby zakończyć się sukcesem, w szczególności jeśli nieskuteczność tych środków i ich nieuzasadniony szkodliwy charakter dla pewnych grup ludności można uznać za wiarygodne.
W razie potrzeby, w zależności od jurysdykcji, pozwy te można wnieść do najwyższych sądów federalnych - Federalnego Trybunału Sprawiedliwości, Federalnego Sądu Administracyjnego, Federalnego Sądu Pracy, Federalnego Sądu Socjalnego - chociaż świat polityki ma wpływ na ich powoływanie - patrz art. 95.2 GG.
Uchylenie poszczególnych środków - w szczególności w odniesieniu do prawa do zgromadzeń i wydarzeń - mogłoby w pewnych okolicznościach znacznie rozszerzyć prawny zakres opozycji i dlatego byłoby szczególnie interesujące.
- Roszczenia odszkodowawcze:
Ten potężny instrument, który jest przewidziany w sekcji 56 ustawy o ochronie przed infekcjami, nie jest jeszcze wystarczająco dobrze znany i dlatego nie był szeroko stosowany przez osoby poszkodowane.
Kwoty szkód, które wystąpiłyby tutaj z powodu utraty zarobków osób samozatrudnionych, pracowników i przedsiębiorstw, gdyby były zagwarantowane prawnie, osiągnęłyby rozmiary, które mogą spowodować wstrząsy społeczne i polityczny kryzys strukturalny, a nawet państwowy.
Tutaj koszty tzw. ochrony przed infekcją i jej ekonomiczne konsekwencje stałyby się jasne i można by porównać jej rzeczywistą lub domniemaną korzyść, co mogłoby doprowadzić do zakwestionowania przez wiele osób ich priorytetu, a tym samym do zmiany podstawowych przekonań.
W tym kontekście Dr. Reiner Fuellmich przedstawił podejście do procesu o odpowiedzialność za produkt przeciwko inicjatorom testu PCR - Drosten, Wieler & Co - szczególnie interesujące, zwłaszcza że kampania jest planowana z dużą umiejętnością strategiczną i techniczną (1).
- Pomimo oporu i niezdolności większości populacji, informacja i edukacja mają nadal kluczowe znaczenie, ponieważ ludzie zwykle czerpią ocenę sytuacji mniej z bezpośredniej obserwacji, a bardziej z przekazywanych informacji.
Z ich oceny sytuacji wynika, jakie praktyczne środki uznają za odpowiednie lub konieczne, aby zaradzić danej sytuacji.
Ocena skuteczności środków opiera się głównie na informacjach.
Ponieważ obecny bój jest przede wszystkim wojną informacyjną, o sukcesie lub porażce decyduje efektywność odpowiedniego systemu informacyjnego - czyli prezentacja i rozpowszechnianie informacji.
- Wpływ emocjonalny: strona przeciwna zaimplementowała imponujący system zarządzania emocjami, aby osiągnąć swoje cele.
Ruch, który postrzega siebie jako wolny, powinien zrezygnować z manipulacji emocjonalnej; niemniej jednak ważne jest również - a zwłaszcza - dotarcie do życia emocjonalnego ludzi.
Nie da się tego osiągnąć za pomocą czysto racjonalnej argumentacji, tak więc ważnym zadaniem jest przedstawienie racjonalnych treści w emocjonalnie poruszających formach.
- Mobilizacja grup interesu: wiele społecznych grup interesu z biznesu, kultury, edukacji i tak dalej jest poważnie osłabionych, lub nawet zrujnowanych przez narzucone środki koronacyjne, głównie bez dostatecznej jasności dla rozmiaru szkody i jej bezużyteczności.
Oczywiście przeważa liczba ludzi nieosiągalnych, którzy widzą, że nie ma alternatywy dla poświęcenia wszystkich innych wartości na rzecz rzekomej ochrony zdrowia i życia.
Jednak dotarcie do ludzi skądinąd przekonanych jest ważnym zadaniem, aby opozycja społeczna została postawiona na jak najszerszym i najpotężniejszym fundamencie.
- Tworzenie perspektyw na przyszłość:
Zadaniem wykraczającym poza radzenie sobie z obecną sytuacją jest jasne określenie warunków, które należy spełnić, aby zapobiec przyszłym kryzysom o takim samym lub gorszym wymiarze.
Nie chodzi tutaj o to, by tworzyć dalekosiężne wizjonerskie projekty na przyszłość, które przy istniejących strukturach władzy, a zwłaszcza konstytucji większości ludzi w naszym społeczeństwie, i tak nie byłyby wykonalne.
To właśnie tutaj niebezpieczeństwo bezużytecznych iluzji jest największe - patrz wyżej.
Ale podejścia do reorientacji kultury i edukacji należy podjąć natychmiast, aby nie dopuścić do tego, aby potencjał rozwojowy ludzi nie zanikał do tego stopnia, by obecny kryzys od samego początku nie zablokował długoterminowego rozwoju naszego społeczeństwa.
Możliwe do osiągnięcia cele
Takie cele są realistyczne, jeśli dostępne są środki niezbędne do ich osiągnięcia.
Mogą to być:
- Rozszerzenie opozycji: a dokładniej: rozszerzenie - jest to ważna cecha opozycji społecznej.
Pomimo beznadziejnej ograniczoności wielu ludzi, prawdopodobnie nadal istnieją znaczne niewykorzystane możliwości zmiany nastrojów i aktywizacji ludzi z najróżniejszych grup interesu w naszym społeczeństwie.
- Generowanie ambiwalentnych postaw:
Warunkiem wstępnym rozważenia alternatywnych postaw jest wątpliwość co do poprawności aktualnych przekonań.
Prowadzi to do pytania: w jaki sposób można skłonić ludzi do przyjęcia ambiwalentnej postawy wobec dotychczasowej postawy, aby wyjść z uzyskanej niepewności i przejść do procesu niezależnej refleksji?
To - w pewnym stopniu wychowawcze - podejście nie ma na celu przekonywania ludzi o słuszności alternatywnego poglądu, ale raczej uświadomienie im wątpliwość własnego poglądu.
- Cofnięcie środków represji:
Ponieważ środki narzucone przez politykę niszczą w bardzo dużym stopniu nasze społeczeństwo i jego przyszłe perspektywy rozwoju, koniecznym celem pozostaje wycofanie tych środków w jak największym stopniu.
Jak już wspomniano powyżej, takiego celu nie można osiągnąć zwykłymi żądaniami.
Potrzebna byłaby więc inna koncepcja.- Prawdopodobnie jeszcze nie wyczerpano możliwości korzystania z wolności prawnej.
Wymagany byłby tutaj odpowiedni stopień kreatywności, jeśli chodzi o to, w jaki sposób można działać jeszcze skuteczniej w ramach obecnie dozwolonej przez prawo swobody działania, ponieważ bezprawne działania opozycyjne wiążą się z ryzykiem sankcji państwowych, zakazów i rozwiązań, a tym samym prowadzą do znacznych strat w wyniku tarcia. Inaczej mówiąc:
każda konfrontacja z władzą państwową powinna być wcześniej dokładnie zbadana pod kątem zagrożeń, ryzyka i skutków ubocznych, a także potencjału i możliwej wartości.
- Rozwój nowych struktur i umiejętności:
Obecnej opozycji jako całości brakuje skutecznej i działającej struktury.
Zamiast tego tworzy - co początkowo nie jest możliwe w żaden inny sposób - rozproszony bałagan różnorodnych znaczących, bezsensownych i przynoszących skutki odwrotne do zamierzonych inicjatyw.
Wiele z tych inicjatyw kończy się niepowodzeniem, ponieważ przeceniają umiejętności zarówno ich inicjatorów, jak i osób, do których się zwracają.
Nie jest to więc tylko kwestia opracowania skutecznej struktury ruchu opozycyjnego;
Konieczna będzie również intensywna praca nad rozwojem tych umiejętności, które są niezbędne, aby móc z powodzeniem przeprowadzić przewidziane działania.
Ponieważ coś innego niż „uczenie się przez działanie” jest prawie niemożliwe ze względu na pilną potrzebę działania, rozwój umiejętności musi być realizowany tak świadomie i celnie, jak to tylko możliwe.
Decydującym warunkiem tego jest stała gotowość do autorefleksji i samokrytyki.
- Stworzenie skutecznego systemu informacyjnego:
Głównym kryterium decydującego sukcesu polityki koronawirusowej jest doskonalenie globalnie funkcjonującego systemu informacyjnego.
Jeśli obecna wojna jest przede wszystkim wojną informacyjną, na tym poziomie również zostanie wygrana, bądź przegrana.
Oprócz dobrych podejść wiele inicjatyw w mniejszym lub większym stopniu pomija ten aspekt.
W żadnym wypadku nie powinno tak pozostać, jeśli opozycja walczy o szansę na sukces.
Dlatego też standaryzacja struktury informacji musi odpowiadać standaryzacji struktury sprzeciwu.
- Działania skoordynowane:
Koncepcja działania wspólnego oznacza, że ambitne cele można osiągnąć tylko wtedy, gdy zaangażowane podmioty - różniące się od siebie bardzo rozbieżnymi zainteresowaniami, umiejętnościami, potencjałem i działaniami - skoordynują swoje różne działania w celu stworzenia „ogólnego koncertu”.
Do tego potrzebny jest zarówno plan, jak i przynajmniej przybliżony harmonogram:
Harmonogram zawiera informację, które działania mają być przeprowadzone w jakiej kolejności, jedno po drugim, równolegle lub nakładają się z jaką intensywnością, i ustalić w jakich czasowych ma być zrealizowany.
- Rozwój nowych form kultury i edukacji:
Podjęte działania pokazują, że państwo jest w stanie dowolnie utrudniać i niszczyć życie kulturalne i edukację ludzi.
Dzieje się tak również, ale nie tylko, z powodu mizantropii naszej polityki i odpowiedzialnych polityków.
Może się również zdarzyć, że obecne struktury kulturalne i edukacyjne są zbyt podatne na wpływy zewnętrzne i sabotaż.
Przede wszystkim należy zauważyć, że to państwowy system edukacji, który opiera się przede wszystkim na posłuszeństwie, zaowocował dominującym typem człowieka - marionetką systemu - posłuszną władzy.
Projektowanie bezpłatnych możliwości edukacyjnych, które są niezależne od interesów władzy państwowej, jest zatem jednym z najpilniejszych zadań, gdy prawo każdego człowieka do swobodnego rozwoju osobowości zgodnie z art. Osobowość zgodnie z sekcją 1, księgą 8 kodeksu socjalnego (SGB) powinna mieć przyszłość w naszym społeczeństwie.Opublikowany tutaj tekst jest fragmentem szkicu strategii, który jest próbą wypracowania spójnej całościowej strategii z omówionych komponentów.
Taka strategia - jeśli ma mieć szansę na sukces - nie może zależeć od opinii publicznej ...
Ad 1.
(1) Republika Federalna Niemiec jest demokratycznym i społecznym krajem federalnym.(2) Cała władza państwowa pochodzi od ludzi. Jest sprawowany przez lud w wyborach i referendach oraz przez specjalne organy ustawodawcze, wykonawcze i sądownicze.(3) Ustawodawstwo podlega porządkowi konstytucyjnemu, władza wykonawcza i wymiar sprawiedliwości podlegają prawu i sprawiedliwości.(4) Wszyscy Niemcy mają prawo sprzeciwić się każdemu, kto podejmie się uchylenia tego nakazu, jeśli inne środki zaradcze nie są możliwe.
Źródło:
https://www.rubikon.news/artikel/widerstand-im-dritten-weltkrieg
Lars Grünewald , urodzony w 1962 r., Pracuje jako niezależny kulturoznawca i prowadzi wykłady i seminaria, głównie z zakresu filozofii i nauk społecznych.
Szczególnie interesuje się zagadnieniami edukacyjnymi.
Czasami pracował w niezależnych szkołach z uczniami i nauczycielami (porady szkolne).
Więcej informacji na temat Selbstorganisiert-bildung.de
|
