Aby lepiej zrozumieć obecną kampanię, należy spojrzeć na korzyści i zagrożenia wynikające ze szczepień z perspektywy historycznej.
Szczepienia są częścią konwencjonalnego „DNA” medycyny.
Lobbyści zajmujący się szczepieniami lubią wskazywać na 300-letnią historię sukcesów.
Zapomniane jest to, że lekarze w pierwszym wieku historii szczepień za wszelką cenę sprzeciwiali się tym próbom zapobiegania chorobom.
Szczepienia były wprowadzane i przeprowadzane przez osoby świeckie.
Dopiero wraz z nadejściem przemysłu farmaceutycznego w ostatniej trzeciej połowie XIX wieku szczepienia zajęły pierwsze miejsce w programie medycyny konwencjonalnej.
Wraz z Ustawą o szczepieniach Rzeszy z 1874 r. szczepienia stały się obowiązkiem cywilnym w całych Niemczech.
Pomimo przeprowadzania na dużą skalę solidnych badań oceniających korzyści i zagrożenia związane ze wszystkimi szczepieniami do dnia dzisiejszego zrezygnowano.
Słowo "szczepienie" pochodzi z „szczepienia” i wywodzi się z koncepcji inżynierii rolniczej.
Oznacza to, że tak potraktowaną żywą istotę należy dopracować i zachować.
W medycynie chcieli wyeliminować nie tylko choroby zakaźne, ale także raka i reumatyzm, cukrzycę i choroby tarczycy.
Genetyczne wstrzyknięcia informacyjnego RNA wprowadzone pod pozorem „szczepienia koronowego” wpisują się teraz w tę wcześniej nieudaną tradycję „ulepszania”.
Podobnie jak w przypadku zastosowań rolniczych, informacja genetyczna ma być przekazywana w celu własnej produkcji kopii przez organizm.
Większość dzisiejszych szczepionek ma niewiele wspólnego ze swoimi poprzednikami.
Dlatego odniesienie do długiej historii szczepień jako gwarancji bezpieczeństwa szczepień jest nie na miejscu.
Nie tylko, że zmieniło się spektrum patogenów.
Nie, nawet w przypadku tych samych chorób wywołanych patogenami, składników obojętnych i, w niektórych przypadkach, zasada immunizacji są zasadniczo różne.
Zmiana ta jest mniej wyrazem nowych odkryć immunologicznych, ale przede wszystkim odzwierciedla niezadowalające właściwości, które wymagały ciągłych ulepszeń.
Wszystkie szczepienia są mniej więcej odległe od 90% ochrony.
Nawet przy tradycyjnych szczepieniach przynajmniej co dziesiąte szczepienie jest subiektywnie słabo tolerowane (1, 2).
W przypadku reakcji zagrażających życiu lub śmiertelnych ryzyko wynosi od około 1:10 000 do 1: 1 000 000 (3).
W indywidualnych przypadkach nie można tego przewidzieć.
W ustawie o szczepieniach Rzeszy określono już, że incydenty szczepień i podejrzewane zgony związane ze szczepieniami muszą być zgłaszane do Urzędu Zdrowia Rzeszy, ale wszystkie oceny były trzymane pod kluczem (4).
Medycyna konwencjonalna zaprzeczała wówczas uszkodzeniom wynikającym z szczepień przez ponad 75 lat, chociaż związek między uszkodzeniem mózgu a szczepieniem przeciwko ospie udowodniono w 1924 r. (5).
Dopiero decyzja Federalnego Trybunału Sprawiedliwości z 1953 r., która skazała państwo na odszkodowanie, uczyniła szkody spowodowane szczepieniami oficjalnie (6).
Szczegółowe raporty dotyczące szkód spowodowanych przez szczepionki nadal nie są systematycznie rejestrowane i są ukrywane przed opinią publiczną.
Świadczy o tym fakt, że zgony bliskie szczepieniu w Niemczech zdarzają się co najmniej 4 razy rzadziej niż w krajach, które się temu bliżej przyglądają, takich jak Norwegia (7)!
Na początku mniej chodziło o przetrwanie
Ale jak to się wszystko zaczęło?
Epidemie ospy prawdziwej były siłą napędową całej stymulacji układu odpornościowego poprzez dozowaną ekspozycję na patogeny.
Najpierw w postaci tzw. inokulacji limfy ospy, a pod koniec XVIII wieku szczepieniem Jennera.
Pierwsze szczepienia powstały w naturalnej medycynie ludowej i prawdopodobnie zostały przeprowadzone w Chinach, Indiach i na Kaukazie.
Ospa szerzyła się tam na wczesnym etapie i nie tylko zabiła wiele osób, ale także przyciągnęła wszystkich, którzy przeżyli.
Trzeci oślepł i prawie wszyscy mieli blizny na twarzach.
Być może zewnętrzne piętno było większą zachętą do ulgi niż śmierć; ponieważ zazwyczaj umierał co najwyżej co piąty chory (8).
Szczepienia są często błędnie łączone z późniejszymi szczepieniami, chociaż nie są one porównywalne.
Drobny materiał z krosty ospy został wydrapany w skórę zdrowej osoby.
Pomimo braku wiedzy na temat procesów immunologicznych liczono, że zostanie osiągnięta specyficzna stymulacja reakcji obronnej, aby zapobiec przyszłej infekcji.
Ryzyko wywołania śmiertelnego zakażenia ospą prawdziwą pozostawało jednak niskie tylko przy odpowiedniej technologii i izolacji zaszczepionej osoby.
Ta metoda szczepień osiągnięta przez Konstantynopol dzięki żonie tamtejszego ambasadora Anglii, Lady Wortley Montagu (1689–1762) w Londynie.
Tam trzeba było narzucić lekarzom szczepienia.
Dopiero gdy stało się jasne, że bogaci płacą za to dużo pieniędzy, a popyt na ich wcześniejsze oferty leczenia nie ucierpiał, ustąpił sceptycyzm lekarzy.
Lekarze w Londynie nie chcieli przeprowadzać szczepień, a później szczepień Jennera, dopóki nie zmusili zaszczepionych do odpłatnego pełnego spektrum terapii wypróżniających i utrzymania fizycznego odpoczynku i specjalnej diety przez miesiąc (9).
Spowolniono liczbę szczepień, ponieważ bardzo niewiele osób mogło sobie pozwolić na tak długą utratę dochodów, nawet gdyby gminy przejęły koszty.
W tym samym czasie lekarze dali sobie prawo do tych rzekomo koniecznych środków, jeśli inokulacja się nie powiodła: zawsze wynikało to z nieprzestrzegania przez szczepionych osób, które naruszyłyby jeden z wymogów.
Niemniej jednak szczepienia szybko rozprzestrzeniły się w Imperium Brytyjskim, chociaż ryzyko śmiertelnych chorób szczepionkowych wynosiło co najmniej 1 do 2 procent (10).
Ze statystyk dotyczących epidemii ospy prawdziwej w Bostonie (USA) w 1721 r. wiadomo, że na ospę zmarło 15%, ale także 2,5% zaszczepionych (11).
Ponieważ jednak te dwie grupy nie były porównywalne, matematyczne zmniejszenie śmiertelności do jednej szóstej jest błędem.
Dla śmiertelności ospy prawdziwej nie trzeba by traktować osoby chorej jako wartości odniesienia, ale wszystkie osoby niezaszczepione.
Gdyby tylko jedna trzecia niezaszczepionej populacji zachorowała na ospę, śmiertelność nie byłaby wyższa niż 5 procent!
Bez szczepień śmiertelność mogłaby zostać zmniejszona o połowę do trzech czwartych poprzez konsekwentną izolację zakażonych osób (12).
Szczepionki również przez pewien czas były zaraźliwe.
Bez zasad dotyczących odległości
jedna trzecia wszystkich przypadków ospy była spowodowana przez osoby zaszczepione (13)!
Angielski lekarz John Haygarth (1740-1827) wykazał, że szczepienia mogą mieć pozytywny efekt netto tylko wtedy, gdy przestrzegane są surowe warunki dystansowania zaszczepionych osób (14).
Przy minimalnej odległości 18 cali - około 45 cm - którą należało zachować, aby zapobiec infekcji, znacznie wyprzedził swoje czasy.
Ponieważ wielu lekarzy nie doceniało ryzyka infekcji, brakowało skrupulatnej dokładności przekazywania wydzieliny i trzymało się wyniszczającego upuszczania krwi i lewatywy w celu leczenia,
więcej osób zmarło z powodu próby szczepienia niż z powodu ospy (15)!
Szczególnie we Francji i Niemczech niewłaściwe szczepienia spowodowały powtarzające się epidemie (16).
Te zgony spowodowane medycznie ospą prawdziwą, których brakuje w wielu sprawozdaniach z historii szczepień, są również częścią prawdy o liczbie ofiar epidemii w XVIII i XIX wieku.
Do dziś osoby zaszczepione nie są izolowane przez wymagany czas, dlatego
szczepienia osłabionymi patogenami są w dużej mierze odpowiedzialne za nowe przypadki zakażeń.
Zwolennicy szczepień, tacy jak amerykański papież ds. Szczepionek Stanley Plotkin, teraz to przyznali (17).
Szczepić się bez żalu?
W każdym razie, jeśli chciałeś się zaszczepić, wymagana była metoda szczepień o niższym ryzyku.
Wydawało się, że przełom nastąpił wraz ze szczepieniem przeciwko ospie krowiej pod koniec XVIII wieku.
Tak przynajmniej sugeruje propaganda, która przez dziesięciolecia nie poprzestała na podręcznikach do nauczania języka angielskiego na całym świecie.
Bajka o dojarce, która podobno zdradziła angielskiego wiejskiego lekarza Edwarda Jennera (1749 do 1823):
„Nie mogę zachorować na ospę, ponieważ już miałam ospę krowią”.
Zbyt stosowne, aby mogło być prawdziwe.
W rzeczywistości ludność wiejska od dawna wiedziała, że ospa krowia chroni przed ospą prawdziwą (18), kiedy Jenner podrapał wydzielinę pęcherzyków ospy krowiej na synu ogrodnika w 1796 roku.
Jenner najwyraźniej dowiedział się o tym jako stażysta w wiejskiej praktyce lekarskiej (19).
Dojarka to wynalazek pierwszego biografa Jennera.
Krótka wiadomość Jennera z Towarzystwem Królewskim w 1797 roku należała już do przeszłości.
Jego zasługa polega przede wszystkim na jego wytrwałości w pomaganiu w osiągnięciu przełomu w szczepieniach, które są mniej ryzykowne niż szczepienie.
Jego „szczepienia” - pochodzące od vacca = krowa - również pokazały, że chłonka każdej zakażonej osoby nadaje się jako substrat do szczepienia.
Ani odkrycie, że ospa krowia ma działanie ochronne przeciwko ospie nie było nowe, ani nie było możliwe zaszczepienie osób cierpiących na ospę krowią (20).
Szczepienia szybko rozprzestrzeniły się w Wielkiej Brytanii.
Jednak dopiero w 1840 r. w Anglii zakazano szczepień z pęcherzy ospy prawdziwej (21).
Aktualne badania materiału nadal zachowanego z produkcji Jennera wykazały, że jego szczepionka zawierała raczej wirusy ospy końskiej niż krowie (22).
Efekt ochronny wynikał z odporności krzyżowej przeciwko tym blisko spokrewnionym wirusom.
„Szczepionka” Jennera tak naprawdę nie zasługiwała na swoją nazwę.
Rzeczywisty wirus ospy prawdziwej został zidentyfikowany dopiero ponad 100 lat później.
Pozytywne raporty z Anglii doprowadziły do dużego popytu na szczepionkę Jennera po obu stronach Atlantyku.
Wymazy ze szczepionką zostały wysłane na cały świat z wiejskiego Gloucester.
Jest mało prawdopodobne, aby to, co przybyło po kilku tygodniach w stanie wyschnięcia, mogło nadal uodporniać się.
W wielu miejscach szczepionki z limfy osób zarażonych ospą krowią były przekazywane z ręki do ramienia zgodnie z instrukcjami Jennera.
Z tych ogólnoświatowych działań tylko kilka, czasami sprzecznych, statystyk dotyczących efektu ochronnego i występowania chorób wywołanych szczepionką lub zgonów przetrwało.
W XIX wieku szczepienia zadomowiły się na całym świecie, choć sukcesy pozostawały do opanowania (23).
Nawet skuteczne wydzieliny są immunizowane tylko przez 8 do 10 lat.
Aby zapobiec występowaniu tzw. Variolois - mniej ciężkiej postaci ospy - konieczne były powtórzenia.
Jednak potrzeba tego została źle zrozumiana przez czołowych lekarzy w większości krajów europejskich.
Ponadto wielokrotnie inokulowano nieskuteczne partie.
W każdym razie ospa pozostała niezmieniona w konfliktach zbrojnych drugiej połowy XIX wieku, przerażającej epidemii, która uczyniła Francuzów przegranymi w wojnie z Niemcami w latach 1870/71.
W wyniku ruchów migracyjnych po wojnie francusko-niemieckiej na ospę zmarło cztery razy więcej osób wśród niemieckiej ludności cywilnej - niż żołnierzy w poprzedniej wojnie (24).
Ponadto chłonka była używana w wielu miejscach do szczepień przeciwko ospie od sierot, które cierpiały na inne choroby zakaźne.
Ludzie zarażali się kiłą z rzędu, zanim przeszli na limfę cielęcą.
Po pośredniej identyfikacji ludzkiego wirusa ospy na początku XX wieku wydzieliny ospy krowiej zostały zastąpione patogenem ze składnikami obojętnymi, które zostały osłabione przez pasaże zwierzęce.
Ta szczepionka została następnie ponownie zmodyfikowana w 1920 roku (25).
Patogen był atenuowany chemicznie bez żadnej poprawy skuteczności - lub profilu bezpieczeństwa.
Wręcz przeciwnie, nawet w krajach, w których obowiązują szczepienia, powtarzały się fale chorób.
Była też nieznana wcześniej choroba w wyniku szczepień: zapalenie opon mózgowych (26).
Aż do „wyeliminowania” ospy prawdziwej ogłoszonej przez
Światową Organizację Zdrowia ( WHO ) w 1980 r., szczepienie przeciwko ospie pozostawało szczepieniem o najwyższym wskaźniku poważnych i śmiertelnych chorób szczepionkowych (27).
Szczepienie przeciwko ospie stanowiło dwie trzecie wszystkich powikłań po szczepieniu.
W samej Republice Federalnej Niemiec do 1979 r. udokumentowano co najmniej 360 zgonów i 984 trwałych obrażeń (28).
W tym okresie było tylko 7 zgonów z powodu ospy prawdziwej (29).
Pierwszy wynalazek epidemii
Dokładne przyjrzenie się faktom jest szczególnie warte zachodu w przypadku tak zwanego polio - „polio” - lub czegokolwiek, co jest pod nim zawarte.
Wirus polio prawdopodobnie żyje w naszym przewodzie pokarmowym od tysięcy lat i
do XIX wieku nie stwierdzono żadnych wyraźnych przypadków polio z objawami paraliżu.
Dwa z najwcześniejszych wybuchów epidemii w Europie i Vermont wystąpiły
wkrótce po wprowadzeniu środków owadobójczych na bazie arsenu (30).
Te insektycydy działały na komórki rogu przedniego układu nerwowego i powodowały paraliż, ponieważ przypisywano je polio.
Od 1915 do 1918 roku przypadki polio koncentrowały się na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza na Long Island.
Amerykański dziennikarz skrupulatnie to odwzorował (31).
Tam z hawajskich plantacji importowano cukier z pestycydami.
Jak się okazało, arszenik jest skoncentrowany w cukrze.
Wszędzie tam, gdzie wylądowała trzcina cukrowa, wybuchały paraliże.
Epidemie rozwijały się w sąsiedztwie cukierni.
Inną substancją chemiczną o szczególnym powinowactwie do komórek rogu przedniego układu nerwowego jest dichlorodifenylotrichloroetan (DDT).
Porównując letnie opryski DDT i wskaźniki polio na tych samych obszarach, stwierdzono niewiarygodnie ścisłą korelację (32).
Im więcej rozpylono DDT, tym więcej odnotowano przypadków polio.
Krzywe występowania chorób z objawami porażenia są prawie zgodne z częstotliwością stosowania pestycydu i nieznacznie przesunięte w czasie, zgodnie z latencją choroby.
Wirus polio można było wykryć tylko u połowy osób, które zmarły na polio.
Wykrycie wirusa, który często występuje bez objawów, nie potwierdza związku przyczynowego w przypadku choroby! Niemniej jednak, do czasu wprowadzenia szczepionki przeciwko wirusowi polio, wszystkie porażenia były niezróżnicowane jako „polio”. Nagle wraz z wprowadzeniem szczepionek termin choroba została zawężona, tak że liczba przypadków musiała drastycznie spaść. Kiedy zakończono stosowanie DDT, które było nawet ukrywane w przedszkolach i szkołach w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, „Polio” natychmiast zniknęło ze sceny. Nie było żadnych udanych kampanii szczepień, które prawie wyeliminowałyby wirusa polio.
W przeciwieństwie do ospy prawdziwej, polio nadal występuje w krajach rozwijających się, gdzie stosujemy zakazane pestycydy i kampanie szczepień WHO.
Kilka lat temu około 500 000 dzieci doznało paraliżu, ponieważ wirus zawarty w szczepionce był zjadliwy (33).
Oczekuje się, że około 70 procent przypadków polio na świecie będzie spowodowanych szczepieniami w 2018 roku.
Szczepionki zabiły więcej dzieci niż choroby, przed którymi miały chronić (34).
Polio nie jest jedynym przykładem nieszkodliwego wirusa stylizowanego na patogen jako substytut innych przyczyn.
Wirus, który może wytwarzać brodawki narządów płciowych, był również posądzony, o wywołanie raka szyjki macicy, co skutkowało tak zwaną szczepionką przeciwko HPV.
Dowody na związek przyczynowy są w toku badania od ponad 20 lat.
Bajka o błogosławieństwie szczepień
Niewiele pozostaje z rzekomego błogosławieństwa pomysłu szczepień, jeśli ocenia się wydarzenia bezstronnie.
Wbrew propagandzie władz zdrowotnychszczepienia nigdzie nie przyczyniły się do wydłużenia średniej długości życia (35).
„Sukcesy szczepień” z XIX i początku XX wieku zanikają, gdy studiuje się współczesne relacje świadków (36).
Prawie wszystkie założenia, na których opierają się szczepienia, były bezpodstawne lub obalone przez dziesięciolecia.
Istnieje „odporność stadna”, do której nieustannie dążą zwolennicy szczepień, która byłaby gwarantowana tylko w przypadku choroby, gdyby ponad 95 procent populacji było chronione przez szczepienia.
Brakuje naukowych danych na ten temat.
W Europie od dziesięcioleci istnieją regiony o wysokim odsetku niezaszczepionych mieszkańców, takie jak miasta uniwersyteckie - czy Berlin Prenzlauer Berg, w których nie rozwinęły się epidemie.
Ostatnio WHO chce poświadczyć „odporność stadną” tylko wtedy, gdy przeprowadzono szczepienia, przyjmując punkt widzenia firm farmaceutycznych.
Niezaszczepieni ludzie powinni zostać zdegradowani do pariasów.
Wszystkie zalecane obecnie szczepienia są skierowane wyłącznie przeciwko bardzo rzadkim chorobom, takim jak odra, świnka czy różyczka, które postępują tylko w pojedynczych przypadkach.
Obejmuje to również przerażający tężec, w przypadku którego obowiązek zgłaszania się został zniesiony w Niemczech w 2001 r., ponieważ co roku choruje na niego 10 osób i wszystkie są stare lub słabe.
Wymagania dotyczące szczepień w wielu krajach nie zmniejszyły ani nie sprawiły, że choroby zniknęły.
W zeszłym roku przed obowiązkiem szczepień przeciwko odrze w Niemczech odnotowano łącznie 514 przypadków (37)!
Po wprowadzeniu szczepień wszystkie choroby prawie całkowicie zniknęły (38).
Z danych liczbowych wynika nawet, że istniejący wcześniej spadek liczby zachorowań został opóźniony przez szczepienia masowe (39).
Okręt wojenny US Navy musiał niedawno przejść kwarantannę, ponieważ wszyscy członkowie załogi zarazili się świnką po szczepieniu przeciwko odrze, śwince i różyczce (40).
W przeciwieństwie do szczepień, które doprowadziły do stałego wzrostu odsetka dorosłych chorych na wcześniejsze choroby wieku dziecięcego.
Nadal nie ma działających szczepionek na częstsze i cięższe choroby.
Przede wszystkim gruźlica - z około 10 milionami nowych przypadków na całym świecie i śmiertelnością około 15 procent.
Od 140 lat nie było możliwe opracowanie skutecznej ochrony przez szczepienia.
Tak zwane szczepienie BCG, które miało to osiągnąć 100 lat temu, było reklamowane jako „szczepienie ochronne przeciwko gruźlicy”, ale nigdy nie uratowało od choroby przed gruźlicą płuc (41).
Istnieje tylko niewielka liczba patogenów, które są szczepione przeciwko najbardziej śmiertelnym infekcjom w dzieciństwie, a mianowicie zapaleniu opon mózgowych (42).
Tylko 7 procent dzieci, które zmarły na choroby zakaźne w Unii Europejskiej, nie ma obowiązkowego statusu zaszczepienia (43).
Pozostałe 93 procent zostało zaszczepionych zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale i tak zmarło.
Albo nie ma szczepień, albo szczepienia nie są zalecane ze względu na ryzyko.
Więcej wiary niż dowodów
Cała zasada szczepień oparta jest na glinianych nogach.
Założenie, że nasz układ odpornościowy może poradzić sobie z patogenem tylko wtedy, gdy poznał go już jako antygen, nie może być poprawne.
Zwłaszcza w przypadku kontaktu, który nie odbywa się przez naturalne wrota, ale przez wstrzyknięcie.
Wiele drobnoustrojów zmienia się w czasie, a mimo to ludzie, którzy mają kontakt z tymi zmienionymi antygenami, nie chorują.
Nasz układ odpornościowy nie potrzebuje encyklopedycznej liczby spotkań, ale, podobnie jak nasz mózg, może wywnioskować nieznane z tego, co znane.
Liczba szczepień, którą lobbyści szczepień forsują od lat, nie jest ani konieczna, ani użyteczna.
Wirusy układu oddechowego nieustannie zmieniają swoje antygeny powierzchniowe.
Coroczna rekompozycja typów grypy do tzw. szczepień nie zmniejszyła liczby dni chorobowych, ani śmiertelności z powodu chorób grypopodobnych (44, 45).
Wręcz przeciwnie, liczba zwolnień lekarskich z powodu „zakażeń grypopodobnych” wzrosła w ostatnich dziesięcioleciach.
I to chociaż w tym samym czasie wzrosła liczba szczepień.
Stawia to tezę, że szczepienia przeciwko wirusom grypy - o co najmniej minimalnym działaniu ochronnym - zwiększają podatność zaszczepionych na inne wirusy układu oddechowego.
Badania od lat sugerują, że wszystkie szczepienia przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego, zwłaszcza w przypadku osób starszych.
Układ odpornościowy osób starszych wytwarza przeciwciała przeciwko patogenom od młodości szczepionych (46).
Równolegle do pamięci na starość.
Korelacja wskaźników szczepień osób powyżej 65 roku życia - z częstością zgonów spowodowanych „Covid-19” sugeruje, że szczepienia przeciwko grypie często kończą życie przedwcześnie, zwłaszcza w starszym wieku (47).
Nigdzie nie ma związku przyczynowego między szczepieniami na starość a dłuższym i zdrowszym życiem.
I dlaczego szczepionki koniecznie wymagają koktajlu niejasnych składników i cząstek?
Cóż, ponieważ same osłabione patogeny nie powodują żadnej reakcji układu odpornościowego!
Przeciwciała powstają dopiero po wstrzyknięciu do tkanki toksycznego wodorotlenku glinu, tiomersalu zawierającego rtęć, polisorbatu 80, glikolu polietylenowego i wielu innych cząstek organicznych i nieorganicznych.
Kto może uwierzyć, że ta mieszanina toksyn wraz z różnymi patogenami prowadzi do powstania różnych specyficznych przeciwciał?
Te zastrzyki z trucizną o niskim stężeniu są niczym innym jak formą niewyjaśnionej naukowo hormezy, która zakłada, że niskoprogowe szkodliwe wpływy sprzyjają zdrowiu.
Jednak w nielicznych badaniach porównawczych zdrowie osób niezaszczepionych jest zawsze lepsze (48)!
Ukryte choroby szczepionkowe
Działania niepożądane szczepień muszą zawsze wystąpić, ponieważ wszystkie szczepionki zawierają masowo biologicznie niekompatybilne i nierozkładalne cząstki ciał obcych w nietypowym składzie (49).
Te niezadeklarowane składniki przypominają cząsteczki ze spalania odpadów (!)
I nigdy nie powinny być zawarte w lekach, które są komuś wstrzykiwane.
Jeśli cząsteczki te dotrą do mózgu, należy spodziewać się szybkich reakcji toksycznych.
Jeśli dostaną się do naszego mikrobiomu, prawdopodobne są długotrwałe skutki dla naszego układu odpornościowego.
Jednak bardzo niewielu lekarzy jest wrażliwych na uszkodzenia pochodzących od szczepionek.
Nic dziwnego, że nie ma rocznych statystyk dotyczących zgonów i chorób wywołanych szczepionkami.
Oparta na faktach analiza stosunku korzyści do ryzyka nie jest możliwa, ponieważ nie jest znana ani częstość chorób i zgonów związanych ze szczepieniami, ani faktyczny efekt ochronny szczepień (50, 51).
Producenci szczepionek od 32 lat nie udowadniają, że ich produkty są bezpieczne.
Podejrzewane choroby po-szczepionkowe muszą być zgłaszane, ale nie jest to ani monitorowane, ani sankcjonowane.
Wraz z drastycznym spadkiem liczby szczepień niemowląt - w kontekście „pandemii koronowej”, przynajmniej w USA, nastąpił jednoczesny spadek liczby nagłych zgonów dzieci bez wyraźnej przyczyny o jedną trzecią (52).
Wcześniej śmiertelność dzieci w wieku poniżej 12 miesięcy w Stanach Zjednoczonych wzrosła nawet o 76 procent w porównaniu z 19 innymi krajami uprzemysłowionymi, ponieważ liczba szczepień znacznie wzrosła w latach 80-tych (53).
Dlatego związek między zgonami a szczepieniami jest bardziej niż prawdopodobny i został również potwierdzony przez sąd amerykański (54).
Jeśli weźmie się pod uwagę zasadę wzmocnienia odporności immunologicznej poprzez stymulację substancjami chorobotwórczymi za wiarygodną, zawsze powinno być jasne, że każda szczepionka jest ryzykownym środkiem dla zdrowych ludzi.
W związku z tym wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktu muszą być bardzo wysokie.
Obecne „szczepienia Covid” rażąco zaprzeczają tej zasadzie!
W przypadku choroby, w której śmiertelność wynosi od 0,1 do 0,2%, ewentualne korzyści w indywidualnych przypadkach nie mogą w żaden sposób przeważyć nad nieprzewidywalnymi uszkodzeniami i zgonami.
Źródła i uwagi:
(1) Carrasco-Garrido Pet al.: Częstość występowania działań niepożądanych szczepionek w populacji pediatrycznej, Clinic Drug Investig 2004; 24 (8): 457-63
(2) Turnbull FM et al.: National Study of Adverse Reactions after Vaccination with BacilleCalmette-Guérin. ClinInfectDiseases 2002; 34 (4): 447-53
(3) Delarue F, Delarue S: Szczepienia niesamowity błąd. P. 43ff; F. Hirthammer; Monachium 1990
(4) Buchwald G: Przedmowa do wydania niemieckiego przez: Delarue F, Delarue S: Szczepienia niewiarygodny błąd. P. 9ff; F. Hirthammer; Monachium 1990
(5) Luksch F: Szczepienie liści i zapalenie mózgu. Med Klin 1924; 20: 1170
(6) Federalny Trybunał Sprawiedliwości w Karlsruhe; Orzeczenie III.ZR.208 / 51
(7) Norweska Agencja Leków: Zgłoszono podejrzewane działania niepożądane szczepionek przeciwko koronawirusowi. https://legemiddelverket.no/Documents/English/Covid-19/Reported%20suspected%20adverse%20reactions%20coronavirus%20vaccines%20as%20of%2027%20april%202021.pdf ; Paul Ehrlich Institute: https://www.pei.de/DE/newsroom/dossier/coronavirus/coronavirus-inhalt.html?cms_pos=5
(8) Riedel S: Edward Jenner i historia ospy i szczepień. Proc (BaylUniv Med Cent) 2005; 18 (1): 21-5
(9) Wootton D: Bad Medicine. Lekarze wyrządzający krzywdę od czasów Hipokratesa S. 155; Oxford University Press; Oxford 2007
(10) James Jurin, sekretarz Towarzystwa Królewskiego; cyt. za: Wootton D: Bad Medicine. Lekarze wyrządzający krzywdę od czasów Hipokratesa S. 153; Oxford University Press; Oxford 2007
(11) Coss S: The Fever of 1721: The Epidemic That Revolutionized Medicine and American Politics. Simon & Schuster; New York 2017
(12) Boylston A: XVIII-wieczne `` zasady zapobiegania '' Johna Haygartha w zwalczaniu ospy prawdziwej. JR Soc Med 2014; 107 (12): 494-9
(13) Haygarth J: An Enquiry How to Prevent the Small-Pox. Oraz postępowanie Towarzystwa na rzecz promocji ogólnej inokulacji w określonych okresach i zapobiegania naturalnej ospie prawdziwej w Chester, J Johnson; Londyn 1784
(14) Haygarth J: Szkic planu eksterminacji przypadkowej ospy z Wielkiej Brytanii; oraz Wprowadzenie ogólnej inokulacji: do której dodano, korespondencja na temat natury różnorodnego zarażenia, J Johnson, Londyn 1793
(15) Winkle S: Scourges of Mankind. Kulturowa historia epidemii. P. 868ff; Artemis & Winkler; Düsseldorf / Zurich 1997
(16) Boylston A: XVIII-wieczne „zasady zapobiegania” Johna Haygartha w zwalczaniu ospy prawdziwej. JR Soc Med 2014; 107 (12): 494-9
(17) Langrudi NK: Światowej sławy „ojciec chrzestny” teorii szczepień mówi: Szczepienia nie chronią. Impulse 2020; 18: 35-8
(18) Pepys S: poniedziałek, 24.07.1665. w: Pepys S: Pamiętniki 1660 - 1669. Dwa tysiące jeden; Frankfurt / Main 2018
(19) Boylston AW: The Myth of the Milkmaid. N Engl J Med 2018; 378 (5): 414-5
(20) Riedel S: Edward Jenner i historia ospy prawdziwej i szczepień. Proc (BaylUniv Med Cent) 2005; 18 (1): 21-5
(21) Riedel S: Edward Jenner i historia ospy prawdziwej i szczepień. Proc (BaylUniv Med Cent) 2005; 18 (1): 21-5
(22) Esparza J, Nitsche A, Damaso CR: Beyond the myths: Novel solutions for old paradigms in the history of the ospa vaccine, PLoSPathog 2018; 14 (7): e1007082
(23) Winkle S: Plagi ludzkości. Kulturowa historia epidemii. P. 880ff; Artemis & Winkler; Düsseldorf / Zurich 1997
(24) Schloßberger H: Epidemie wojenne. Str. 55; Jena 1945
(25) Winkle S, Salchow VA: O kryzysie szczepień przeciwko ospie, ze szczególnym uwzględnieniem powikłań szczepień mózgowych. Niemiecki Med Woch 1956; 81: 221-6
(26) Luksch F : Szczepienie liści i zapalenie mózgu. Med Klin 1924; 20: 1170
(27) Meyer C i in.: Recognized szczepienia szkody w Republice Federalnej Niemiec 1990-1999. Bundesgesundheitbl Gesundheitsforsch - Gesundheitsschutz 2002; 45: 364-70
(28) Szczepienie przeciwko ospie. Śmiertelna ochrona. Lustro 1967; 15: 182-3
(29) protokoły STIKO 1972-73
(30) Cowan T: Rak i nowa biologia wody. Kopp; Rottenburg am Neckar 2020
(31) Olmsted Dan: The Age of Polio. Eksplozja. https://www.ageofautism.com/2018/11/the-age-of-polio-explosion.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+ageofautism+%28AGE+OF+AUTISM%29
(32) MacBean E : Zatruta igła. Badania zdrowotne; Pomeroy 1957; https://1796web.com/pdfs/The-Poisoned-Needle.pdf
(33) Kennedy Jr RF: Gates 'Globalist Vaccine Agenda: Win-Win for Pharma i obowiązkowe szczepienia; https://www.globalresearch.ca/gates-globalist-vaccine-agenda-win-win-pharma-mandatory-vaccination/5709493
(34) Mogensen SW et al.: The Introduction of Diphtheria-Tetanus-Pertussis and Oral Polio Vaccine Wśród młodych niemowląt w afrykańskiej społeczności miejskiej: naturalny eksperyment.EBioMedicine 2017; 17: 192-8
(35) Buchwald G: Szczepienia: biznes związany ze strachem.12. Wydanie; EMU; Lahnstein 2020
(36) Tolzin HU: Jakie ryzyko szczepień było znane w 1918 roku? Raport szczepień 2005; 12/13: 12–7
(37) Robert Koch Institute, Berlin; https://www.rki.de/DE/Content/Infekt/Impfen/Praevention/elimination_04_01.html
(38) Buchwald G: Przedmowa do wydania niemieckiego: Delarue F, Delarue S: Vaccinations the unbelievable error. P. 9ff; F. Hirthammer; Monachium 1990
(39) Buchwald G: Szczepienia: biznes ze strachem.12. Wydanie; EMU; Lahnstein 2020
(40) Brown D: Żeglarze na morzu: Co to nam mówi o szczepionce przeciw śwince. 9.4.2019;
(41) Rola szczepionki BCG w zapobieganiu i kontroli gruźlicy w Stanach Zjednoczonych, Wspólne oświadczenie Rady Doradczej ds. Eliminacji Gruźlicy i Komitetu Doradczego ds. Praktyk Szczepień, MMWR Zalecenie Rep 1996; 45 (RR-4 ): 1-18
(42) https://www.sandiegouniontribune.com/news/health/sdut-meningitis-b-vaccine-schedule-doctors-bacterial-2015nov25-story.html
(43) Martinón-Torres Fet al. : Zakażenia zagrażające życiu u dzieci w Europie (projekt EUCLIDS): prospektywne badanie kohortowe, Lancet Child Adolesc Health 2018; 2 (6): 404-14
(44) Federalny Urząd Statystyczny, Wiesbaden; https://de.statista.com/infografik/13040/weechuxe-influenzafaelle-in-deutschland/
(45) Doshi P: Czy szczepionki przeciwko covid-19 uratują życie? Obecne testy nie mają nam tego powiedzieć. BMJ 2020; 373: 37
(46) Henry C i wsp.: Szczepienie przeciwko wirusowi grypy wywołuje źle dostosowane odpowiedzi komórek B u osób w podeszłym wieku Cell Host Microbe 2019; 25 (3): 357-66
(47) Eurostat, Bruksela; ec.europa.eu/eurostat/de/web/products-eurostat-news/DDN-20191209-2_statista.com/statistics/1111779/coronavirus-death-rate-europe-by-country/
(48) Weiler JL, Thomas P : Względna częstość wizyt w biurze i skumulowane wskaźniki wystawianych diagnoz wzdłuż osi szczepień. Int J Środowisko Res Zdrowie publiczne 2020; 17: 8674
(49) Gatti AM, Montanari S: New Quality-Control Investigations on Vaccines: Micro- and Nanocontamination. Int J Vaccines Vaccine 2016; 4 (1): 00072; https://medcraveonline.com/IJVV/new-quality-control-investigations-on-vaccines-micro--and-nanocontamination.html
(50) Dr. Robert Chen, CDC; cyt. za: Millwisch C: Zakaz wyjścia, biuro domowe, zakaz kontaktu, zakaz przytulania. Impulse 2020; 18: 22-32
(51) Członek Stałej Komisji ds. Szczepień (STIKO) w: Czas z 21 września 2006
(52) Swamp T: Blokada koronawirusa kwestionuje globalną strategię szczepień: mniej szczepień = mniej martwych dzieci? Epoch Times z 23.10.2020 r .; https://www.epochtimes.de/wissen/gesellschaft/corona-lockdown-steller-globale-impfstrategie-infrage-weniger-impfungen-weniger-tote-babys-a3362905.html?utm_source=Meistgelesen&utm_medium=InternalLink&utm_campaign=ETD
(53) Thakrar AP et al.: Child Mortality in the US And 19 OECD Comparator Nations: A 50-year Time-Trend Analysis. Health Aff (Millwood) 2018; 37 (1): 140-9
(54) Zespół obrony zdrowia dzieci: prawdopodobny związek między szczepionkami a SIDS. 6/26/2018; https://childrenshealthdefense.org/news/the-plausible-connection-between-vaccines-and-sids/
Gerd Reuther jest wykładowcą uniwersyteckim i specjalistą w dziedzinie radiologii. W 2005 roku otrzymał Eugenie Felix WACHSMANN nagrodę z niemieckiego Towarzystwa Radiologicznego za osiągnięcia . Opublikował około 100 artykułów w krajowych i międzynarodowych czasopismach i książkach, a także trzy własne książki, które krytycznie zajmują się medycyną w przeszłości i obecnie. Niedawno pojawiła się europejska historia medycyny: „Uzdrawianie materii wtórnej”.
Źródło:
https://www.rubikon.news/artikel/mehr-fluch-als-segen-2
