Zrozumienie niekończącego się konfliktu
„Powiedziałem, że ściągniemy bardzo wysoką cenę od Hamasu i innych grup terrorystycznych, i robimy to i nadal będziemy to robić z wielką siłą” - powiedział Netanjahu w ognistym wystąpieniu wideo.
Premier Izraela Netanjahu jest zbrodniarzem wojennym i powinien zostać pociągnięty do odpowiedzialności za zbrodnie wojenne na całym swoim stanowisku premiera Izraela, zgodnie z kryteriami procesu norymberskiego 1945/1946.
Jego zbrodnie przeciwko ludzkości, przeciwko bezbronnej Palestynie można porównać do Holokaustu.
W 2016 roku
Benjamin Netanyahu został oskarżony o przekupstwo, oszustwo i nadużycie zaufania.
Proces trwa, ale został tymczasowo „zawieszony”.
Netanjahu odrzucił zarzuty jako hipokryzję i zachowuje się tak, jakby ich nie było.
Choć brakuje mu większości do utworzenia rządu, działa bezkarnie, bo może - może, bo ma poparcie Stanów Zjednoczonych.
Co ważniejsze,
Izrael został oskarżony przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym (MTK) w Hadze o zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne przeciwko Palestynie .
Prokurator MTK Fatou Bensouda poinformowała 3 marca 2021 r., że wszczęła dochodzenie w sprawie domniemanych zbrodni na terytoriach palestyńskich.
Dodała, że dochodzenie zajmie się „przestępstwami podlegającymi jurysdykcji Trybunału, które zostały rzekomo popełnione” od 13 czerwca 2014 r., oraz że dochodzenie będzie prowadzone „niezależnie, bezstronnie i obiektywnie, bez strachu i korzyści”.
W szybkiej odpowiedzi premier Netanjahu
oskarżył Trybunał o hipokryzję i antysemityzm.
Oczywiście najszybszą i często najskuteczniejszą obroną i kontratakiem jest nazywanie każdego oskarżenia, bez względu na to, jak jest to uzasadnione, antysemityzmem.
Nazywanie kogoś antysemitą ucisza większość ludzi, bez względu na to, czy oskarżenie jest prawdziwe, czy fałszywe.
To częściowo wyjaśnia, dlaczego nikt nie odważy się nawet ujawnić prawdy o zbrodniach popełnionych przez Izrael.
*
Uświadom sobie, że Żydzi byli głównymi ofiarami niemieckiej III Rzeszy - nazistowskiego reżimu, a dziś polityczni przywódcy Izraela, z których wielu to potomkowie Żydów, prześladowanych i mordowanych w nazistowskich obozach koncentracyjnych, pozwolili na przekształcenie Izraela w
syjonistyczną czwartą Rzeszę , realizując Palestyńczykom Holokaust.
Robili to bezkarnie przez ostatnie 73 lata, a obecne masakry osiągnęły niesłychane rozmiary.
Protesty pro-palestyńskie mają miejsce na całym świecie - a zwłaszcza teraz, wreszcie w całej Europie.
Robotnicy i młodzi ludzie przyłączyli się do protestów w całej Europie w sobotę 15 maja, w tym w Londynie, Paryżu, Berlinie i Madrycie, aby przeciwstawić się bombardowaniu przez Izrael palestyńskiej ludności w Gazie.
Demonstracje zbiegły się w czasie z palestyńską
Nakbą (Dzień Katastrofy, 14 maja 1948 r.) - oznaczającą powstanie państwa Izrael, poprzez przymusowe wypędzenie 760 000 Palestyńczyków z ich wiosek.
Oto, co miał do powiedzenia jeden z protestujących, Khalid w Manchesterze w Wielkiej Brytanii.
Khalid trzymał tabliczkę z napisem
„Zakończ oblężenie Palestyny - przestań bombardować Palestynę” .
Powiedział,
„Izrael powinien wiedzieć lepiej.
Wiedzą, jak to jest być eksterminowanym.
Nie mieli ojczyzny i przyjechali do Palestyny jako goście, a teraz zabrali Palestyńczykom domy i próbują ich wyrzucić.
Palestyńczycy nie mają wody, nie mają jedzenia.
Masz ludzi takich jak [premier Wielkiej Brytanii] Boris Johnson i prezydenci, którzy są w zmowie z Izraelem i dają im pieniądze na zniszczenie ludzkiego życia ” - ( Zobacz to )
Izraelskie zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości, zawsze mają miejsce przy niezłomnym wsparciu Stanów Zjednoczonych.
Żaden amerykański kandydat na prezydenta nie ma szans na „wybranie” na najwyższe krzesło imperium, Prezydencję, bez udowodnienia swojego niekwestionowanego poparcia dla syjonistycznego Izraela.
Bez zachodniego wsparcia wojna Izraela przeciwko Palestynie i jej ucisk wkrótce by się skończyła.
Palestyna mogłaby znowu zacząć oddychać i stać się wolnym krajem, autonomicznym, suwerennym, samowystarczalnym krajem, czym była przed wymuszonym przez ONZ
planem podziału Palestyny m i jak przewidziano w rezolucji ONZ 181 II z 1947 r. trwała prawie trzy czwarte wieku - i ma niewielkie szanse na ustąpienie w obecnej geopolitycznej konstelacji Bliskiego Wschodu i świata, w której głównym celem jest posłuszne poddanie się amerykańsko-izraelskiemu dowództwu i okrucieństwom.
Tło
Konflikt zaczął się w zasadzie wraz ze stworzeniem Izraela.
Wielka Brytania, od zakończenia I wojny światowej i rozpadu Imperium Osmańskiego, okupant Półwyspu Palestyny (Palestyna i Transjordania, patrz mapa), zaproponowała ONZ jako warunek wystąpienia Wielkiej Brytanii, utworzenie Izraela w zachodniej części - co wtedy było znane jako Palestyna i Transjordania.
Tak zwany
partycki plan ONZ dla Palestyny został uchwalony 29 listopada 1947 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ jako rezolucja 181 (II).
Z 57. ówczesnych członków ONZ głosowało 33. (72%) - za, 13 za rezolucją, 10 osób wstrzymało się od głosu i jeden nieobecny.
W sprawie tej propozycji nigdy nie skonsultowano się z Autonomią Palestyńską.
Dlatego dla wielu uczonych legalność
planu podziału ONZ pozostaje wątpliwa.
Plan starał się rozwiązać sprzeczne cele i roszczenia dwóch konkurujących ze sobą ruchów, nacjonalizmu palestyńskiego i nacjonalizmu żydowskiego - lub syjonizmu.
W planie wezwano również do utworzenia unii gospodarczej między proponowanymi dwoma państwami, oraz do ochrony praw religijnych i mniejszości.
Jednak zaraz po przyjęciu uchwały przez Zgromadzenie Ogólne wybuchła wojna domowa i plan nie został zrealizowany.
Pozostałości tej wojny domowej, brak akceptacji przez Palestynę rezolucji 181 ONZ, w sprawie której nie konsultowano się z historycznymi właścicielami ziemi, utrzymują się do dziś.
*
Po upadku Imperium Osmańskiego administracja brytyjska została sformalizowana przez Ligę Narodów pod mandatem Palestyny w 1923 r. - w ramach podziału Imperium Osmańskiego po I wojnie światowej.
Mandat potwierdził brytyjskie zaangażowanie w
Deklarację Balfoura z 1917 r. , o ustanowienie w Palestynie „Domu Narodowego” dla narodu żydowskiego, z prerogatywą do jego prowadzenia.
Deklaracja Balfoura była publicznym oświadczeniem wydanym przez rząd brytyjski w 1917 roku podczas pierwszej wojny światowej, zapowiadającym poparcie dla ustanowienia „narodowego domu dla narodu żydowskiego” w Palestynie, wówczas regionie osmańskim z niewielką mniejszością żydowską.
Deklaracja została zawarta w liście z dnia 2 listopada 1917 r. od ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Arthura Balfoura do lorda Rothschilda - przywódcy brytyjskiej społeczności żydowskiej, w celu przesłania do Federacji Syjonistycznej Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Pytanie jest nadal zadawane dzisiaj: na ile uzasadniona była ta deklaracja z punktu widzenia prawa międzynarodowego?
Wielu naukowców postrzega tę deklarację do dziś jako jednostronne posunięcie i naruszenie prawa międzynarodowego, ponieważ nigdy nie odbyły się żadne konsultacje z władzami Palestyny.
W głosowaniu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w listopadzie 1947 r. Stany Zjednoczone znalazły się wśród 33 krajów głosujących za planem podziału.
Co ciekawe, prezydent Truman zauważył później:
„Fakty były takie, że nie tylko doszło do ruchów nacisku wokół Organizacji Narodów Zjednoczonych, które nie przypominały niczego, co wcześniej tam widziano, ale także, że Biały Dom był poddawany ciągłym atakom.
Nie sądzę, żebym kiedykolwiek miał na Biały Dom tak duży nacisk i propagandę, jak w tym przypadku.
Wytrwałość kilku skrajnych przywódców syjonistycznych - pobudzanych motywami politycznymi i angażujących się w polityczne groźby - niepokoiła mnie i zirytowała ”.
Ta syjonistyczna presja miała postawić poprzeczkę temu, co miało nastąpić po dziś dzień.
David Ben-Gurion , syjonistyczny mąż stanu i przywódca polityczny , był pierwszym premierem (1948–53, 1955–63) i ministrem obrony (1948–53; 1955–63) Izraela.
W
liście do syna z października 1937 r. Ben-Gurion wyjaśnił, że
podział będzie pierwszym krokiem do „posiadania całej ziemi”.
Na dzień dzisiejszy, siedemdziesiąt trzy lata później, konflikt nie został rozwiązany.
Przeciwnie. Toczy się najdłużej trwającą wojną, a raczej agresją w najnowszej historii ludzkości.
Wojną tak naprawdę nie jest, ponieważ zwykły ucisk i dosłowna rzeź wymierzona w postrzeganego wroga, jak Palestyna, która nie ma broni, o której można by mówić, bombardowana i ostrzeliwana najbardziej wyrafinowanymi systemami broni sponsorowanymi przez USA, nie może być nazwana wojną.
To zwykłe ludobójstwo.
Wybrana przez Palestyńczyków broń to głównie skały; skały rzucane przez Palestyńczyków w izraelskich najeźdźców IDF, którzy następnie koszą ich karabinami maszynowymi, głównie cywilów, kobiety i dzieci.
Izraelskie siły zbrojne - uzbrojone po zęby (IDF) najeżdżają Strefę Gazy i Palestyny na Zachodnim Brzegu za pomocą najbardziej wyrafinowanych karabinów maszynowych, bomb, białego fosforu, praktykując masowe zabijanie.
IDF niszczy palestyńskie pomieszczenia mieszkalne, budynki administracyjne, szkoły, sklepy, mały przemysł wytwórczy, który tworzy ich gospodarkę - niszcząc lud, który już balansuje na skraju skrajnej nędzy i rozpaczy.
Bez litości.
Jak można nazwać ludzi, którzy popełniają tak niewyobrażalne zbrodnie?
Jak można nazwać ten styl agresji? - dosłownie zabijanie setek, tysięcy bezbronnych ludzi, w największym na świecie otwartym więzieniu - Gazie - domku dla ponad 2 milionów ludzi, żyjącym w nędzy, mieszkania i infrastruktura stale niszczone, boleśnie częściowo odbudowywane - tylko po to, by zostały zniszczone i zbombardowane jeszcze raz.
Ci, którzy nie umrą w wyniku izraelskiej bezpośredniej agresji, mogą umrzeć z powodu pośrednich skutków - głodu, nędzy, chorób i samobójstw - tej ciągłej, skrajnej wrogości utrwalonej wobec tego, co według
planu podziału ONZ miało być autonomiczną Palestyną. dom narodu palestyńskiego.
Jest to trwający - pozornie niekończący się konflikt, od czasu pierwszej Intifady, która rozpoczęła się w grudniu 1987 roku (
Intifada w kontekście konfliktu izraelsko-palestyńskiego jest skoordynowaną palestyńską próbą
otrząśnięcia się z izraelskiej władzy i uzyskania niepodległości).
Oslo I i II są parą umów między rządem Izraela a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP), 1993 i 1995, odpowiednio, sponsorowany przez Norwegię w próbie osiągnięcia pokoju między obiema stronami.
Porozumienia z Oslo zawiodły gorzko w sprawie Jerozolimy, która miała stać się religijną stolicą obu krajów, ale Izrael odmówił, twierdząc, że Jerozolima jest jego własnością, czyniąc święte miasto stolicą Izraela.
Pierwszym zagranicznym przywódcą, który uznał Jerozolimę za stolicę Izraela, był 6 grudnia 2017 r. Prezydent USA Donald Trump .
*
Była jednak inna, mniej dyskutowana, ale równie ważna kwestia - kwestia przetrwania - w ramach Porozumień z Oslo:
sprawiedliwy podział zasobów wodnych.
Izrael nigdy się na to nie zgodził, ponieważ około 85% wszystkich zasobów wodnych dawnej ziemi palestyńskiej mieści się obecnie w granicach tego, co w Planie Partyjskim określono jako Palestynę.
Jest to oparte na badaniu Banku Światowego, w którym brałem udział.
Pod naciskiem Izraela
Stany Zjednoczone zawetowały publikację tego badania.
W związku z tym raport nigdy nie został oficjalnie opublikowany i publicznie dostępny.
Późniejsze, tak zwane procesy pokojowe, w większości sponsorowane przez USA, zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ
zarówno Izrael, jak i USA nie są zainteresowane znalezieniem pokojowego rozwiązania.
Żaden z dwóch narodów nie jest zainteresowany porozumieniem pokojowym, ponieważ USA potrzebują konfliktu, aby utrzymać kontrolę nad Bliskim Wschodem, podczas gdy Izrael nie ma zamiaru rezygnować z kontroli (niewolniczej) nad Palestyną, ponieważ jej dobrobyt zależy od ogólnej kontroli nad tym, co kiedyś było terytorium arabsko-palestyńskim, a zwłaszcza
nad zasobami wodnymi Palestyny .
Bez nich Izrael byłby suchą i bezproduktywną pustynią.
Za tymi nielegalnymi, ale wciąż rosnącym liczebnie izraelskich osadach na terytoriach palestyńskich kryje się cel: kontrola nad wodą.
Osady znajdują się zwykle nad lub w pobliżu podziemnych zasobów wodnych.
To jeden ze sposobów kontrolowania wody w Palestynie.
Dzieje się tak nie tylko na tak zwanym Zachodnim Brzegu, ale także w Strefie Gazy, gdzie zasoby wodne są naprawdę ograniczone.
Gaza to najbardziej ubogi w wodę obszar - w przeliczeniu na mieszkańca na świecie .
Na nieliczne poziomy wód w Strefie Gazy nakładają się izraelskie osady.
Ta całkowicie nielegalna i często potępiana przez ONZ strategia osadnictwa izraelskiego - również całkowicie ignorowana przez Izrael - stopniowo zmniejsza obszar Palestyny i zwiększa kontrolę Izraela nad kluczowymi palestyńskimi zasobami wodnymi. (Zobacz mapę.)
Przeszkoda w zarządzaniu własnymi zasobami wodnymi, a tym samym w zwiększaniu ich samowystarczalności żywnościowej poprzez własne rolnictwo, czyni z Palestyny izraelskie państwo niewolnicze.
Ponadto Izrael ma prawo do otwierania- lub zamykania granicy ze Strefą Gazy, wpuszczając do Gazy minimalną ilość żywności, lekarstw i innych niezbędnych do życia rzeczy, a także pozwalając na przekroczenie dokładnie takiej liczby nisko opłacanych Palestyńczyków (dosłownie niewolniczej siły roboczej), granicy rano do pracy w Izraelu, a wieczorem do powrotu do swoich domów w Palestynie.
To czysta eksploatacja apartheidu.
Ponadto Izrael nie uznaje terytorialnych wód Morza Śródziemnego w Gazie, które byłyby sposobem na samowystarczalność Palestyńczyków i gospodarczą działalność przemysłową.
Według raportu OECD z 2016 r. Izrael jest krajem o najwyższym wskaźniku ubóstwa wśród krajów OECD, tj. 21% Izraelczyków żyje poniżej progu ubóstwa.
To więcej niż w Meksyku, Turcji i Chile.
Średnia OECD wynosi około 11%.
Ta liczba (21%) może być nieco przesadzona, biorąc pod uwagę stosunkowo duży sektor nieformalny i płatności transferowe do Izraela od Żydów za granicą, a także od międzynarodowych organizacji żydowskich.
Niemniej jednak jest jasne, że Izrael nie jest ekonomicznie autonomiczny i potrzebuje Palestyny, aby przetrwać, zarówno pod względem skonfiskowanych palestyńskich zasobów wodnych, jak i palestyńskiej niewolniczej pracy.
Dlatego nie ma prawie żadnej nadziei, że planowane przez ONZ rozwiązanie dwupaństwowe w końcu się urzeczywistni.
Niewiele jest nadziei, że sytuacja ta ulegnie zmianie w obecnych warunkach geopolitycznych.
Stany Zjednoczone chcą zdominować Bliski Wschód i potrzebują Izraela jako państwa garnizonowego, które będzie uzbrojone po zęby dla Stanów Zjednoczonych - aby w końcu urosnąć i zostać zastępczym władcą Bliskiego Wschodu w Waszyngtonie.
*
Pytanie, które jest rzadko zadawane, jeśli w ogóle: jaka jest rola Hamasu w tym niekończącym się konflikcie izraelsko-palestyńskim?
Od 2007 roku Hamas oficjalnie rządzi ponad 2-milionową populacją Strefy Gazy o powierzchni 363 kilometrów kwadratowych.
Hamas jest także organizacją paramilitarną, lub obronną Palestyny.
Mówi się, że Hamas jest finansowany głównie przez Iran.
Czy to prawda?
A jeśli tak, to czy Iran jest jedynym fundatorem Hamasu?
Dziwne jest jednak to, że zawsze tak często Hamas atakuje Izrael, wystrzeliwując prymitywne rakiety w izraelskie miasta, rakiety, które najczęściej są przechwytywane przez system obronny IDF, lub powodują minimalne szkody.
Ale powodują one,
przewidywalnie minimalne, szkody w IDF, który jest wyposażony w najnowocześniejszą broń z USA i systemy obronne.
Jednak atak Hamasu na Izrael regularnie skłania do zaciekłego odwetu; bombardowania, nie tyle dążenie do zwyćięstwa - jak onieśmielenia Netanjahu
„ By egzekwować bardzo wysoką cenę dla Hamasu i innych grup terrorystycznych ...” , ale realizowanej na ludności cywilnej.
Najcięższe ofiary to cywilni obywatele Strefy Gazy, wśród nich wiele kobiet i dzieci, po izraelskim odwecie w ramach „samoobrony”.
To oczywiście nie jest samoobrona.
Ataki Hamasu zwykle następują po izraelskiej prowokacji.
Dlaczego Hamas miałby uderzyć, wiedząc, że nie wyrządzą one żadnych szkód Izraelowi, ale za każdym razem wywołają śmiertelną masakrę ludności Gazy?
Na początku izraelskie prowokacje wyglądają jak „fałszywe flagi”.
Czy mogłyby to być fałszywe flagi przy dobrowolnym udziale Hamasu?
Jeśli tak, z kim współpracuje Hamas?
To pytania, na które z pewnością nie ma natychmiastowej odpowiedzi.
Ale 14-letni cykl powtarzających się podobnych wydarzeń nasuwa pytanie -
czy za tym, co rzuca się w oczy, kryje się inny program (Hamasu)?
*
To, co jest prawie tak samo zbrodnicze jak agresje IDF, to prawie całkowite milczenie Zachodu i całego świata wobec okrucieństw Izraela popełnionych na ludności palestyńskiej.
Jest to niewypowiedziana tolerancja dla rzezi, jaką Izrael wyrządza Palestynie, zwłaszcza w Strefie Gazy - największym na świecie więzieniu na świeżym powietrzu.
Na przykład organ polityczny ONZ, pomimo setek rezolucji potępiających i sygnalizujących nielegalne działania Izraela przeciwko Palestynie - w tym stale rosnącą liczbę nielegalnych izraelskich osiedli na terytoriach palestyńskich, wydaje się wstrzemiężliwy wobec Izraela.
Słabe potępienia Izraela, wzywające obie strony do rozsądku - pozostawiają Izrael całkowicie zimnym i niezakłóconym.
Nie ma żadnej kary, ani ze strony systemu ONZ, ani ze strony zachodnich sojuszników - z których większość to wasale Waszyngtonu i NATO.
Administracja Bidena zajęła zwykłe imperialistyczne stanowisko cynicznej neutralności, jakby była niezaangażowanym, bezinteresownym graczem - jednocześnie malując Izrael jako jakąś ofiarę - zamiast
brutalnego syjonistycznego państwa apartheidu, jakim jest.
Należy pamiętać, że Izrael powstał po to, aby Stany Zjednoczone miały państwo garnizonowe, które chroniło ich interesy na Bliskim Wschodzie.
Weźmy Sekretarza Generalnego ONZ.
Zamiast potępić izraelską bezwzględność i domagać się odpowiedzialności, rzecznik Sekretarza Generalnego ONZ Antonio Guterres jedynie wezwał reżim Netanjahu do
„zachowania maksymalnej powściągliwości i poszanowania prawa do pokojowego zgromadzania się ”.
Sam Sekretarz Generalny potwierdza swoje zobowiązanie, w tym poprzez Kwartet Bliskowschodni,
„do wspierania Palestyńczyków i Izraelczyków w rozwiązaniu konfliktu na podstawie odpowiednich rezolucji ONZ, prawa międzynarodowego i umów dwustronnych”.
Quartet , ustanowiony w 2002 roku, składa się z Organizacji Narodów Zjednoczonych, Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych i Rosji.
Jego zadaniem jest pomoc w mediacji w pokoju na Bliskim Wschodzie .
Na dzień dzisiejszy nie osiągnęli żadnych wymiernych rezultatów.
Ponieważ NIE CHCĄ osiągnąć żadnego pokoju, z powodów wymienionych wcześniej pokój nie leży w interesie Izraela - ani w interesie Zachodu, na czele którego stoją Stany Zjednoczone.
Aby podtrzymać konflikt, poświęcanie setek, tysięcy, dziesiątek tysięcy Palestyńczyków nie jest ważne.
To tylko uboczne zniszczenie dla większego planu - kontroli nad Bliskim Wschodem i jego bogactwem, krok w kierunku kontrolowania całego świata.
Guterres raz po raz zhańbił siebie i swoje stanowisko, nie potępiając agresji USA / NATO / Izraela i żądając odpowiedzialności za poważne przestępstwa, których nie można zignorować.
Jeśli ONZ nie jest w stanie, lub nie chce wziąć na siebie odpowiedzialności za panowanie w Izraelu, być może Grupa 77 (obecnie ponad 120 państw członkowskich ONZ) powinna zająć wspólne stanowisko, wywierając presję na Izrael, jako pośrednik w bezpośrednich negocjacjach Izraela i Palestyny w celu osiągnięcia trwałego rozwiązania pokojowego, w tym pierwotne rozwiązanie dwupaństwowe - z powrotem do granic izraelsko-palestyńskich sprzed 1967 roku.
Podejmijmy w ONZ, proaktywne poszukiwanie i znalezienie trwałego rozwiązania dla zestresowanych na śmierć, głodujących i torturowanych Palestyńczyków, zwłaszcza ze Strefy Gazy.
*
Peter Koenig
Wykłada na uniwersytetach w USA, Europie i Ameryce Południowej.
Regularnie pisze do czasopism internetowych i jest autorem Implosion - An Economic Thriller o wojnie, niszczeniu środowiska i chciwości korporacyjnej; i współautorem książki Cynthii McKinney „When China Sneezes: From the Coronavirus Lockdown to the Global Politico-Economic Crisis” ( Clarity Press - 1 listopada 2020)
Jest też pracownikiem naukowym Centrum Badań nad Globalizacją.
Źródło:
https://www.globalresearch.ca/gaza-us-west-supports-israel-crimes-against-humanity/5745763?utm_campaign=magnet&utm_source=article_page&utm_medium=related_articles
