|
Folwark zwierzęcy 2012
|
|
Rewolucja Bolszewicka była doskonale zorganizowaną strategią otumanienia społeczeństwa rosyjskiego.
Robotnikom obiecywano dosłownie - fabryki na własność. Chłopom obiecywano ziemię.
Zapowiadano nadchodzące szczęście i powszechny dobrobyt.
Wprzęgnięto artystów do tumanienia niepiśmiennych robotników i chłopów.
Tylko sztuka "rewolucyjna" miała rację bytu. A burżuazyjnych artystów "likwidowano" - jako nieprzydatnych.
Stworzono niebotyczny aparat ideologicznego otumaniania ludzi.
Fałszowano historię i cenzurowano bieżące informacje.
Szybko okazało się jednak, że kraj powszechnego szczęścia to tylko mrzonki.
Robotnicy nie otrzymali fabryk a chłopom dano ziemię tylko na chwilę - by zachłysnęli się swoją nadzieją.
Kiedy nie chcieli jej oddać z powrotem państwu sowieckiemu to ginęli jako kułacy i wrogowie ludu a w "najlepszym wypadku" trafiali na Syberię do katorżniczych obozów pracy.
Nadszedł czas gdy bolszewicy musieli płacić za zakupy uzbrojenia za granicą i wtedy wyduszono z narodów sowieckich ostatnie poty.
Ukraińcom odebrano całą wyprodukowaną żywność - w rezultacie czego zmarło około 8-9 milionów ludzi.
Prawie cała żywność była wysyłana za granicę.
Zmiażdżone i przetrzebione społeczeństwo rosyjskie do początku lat dziewięćdziesiątych się nie podniosło.
Winę za to ponoszą wszyscy - którzy w tworzeniu bolszewickiej machiny propagandowej uczestniczyli.
Przez ten cały czas wmawiano uciemiężonym Rosjanom, że pracują dla dobra przyszłych pokoleń.
Siedemdziesiąt lat później dokonano w Polsce bardzo podobnej operacji.
Wciągnięto rzekomych "ludzi kultury" do pierwszego pookrągłostołowego sejmu by tumanili społeczeństwo polskie. Tak - jak kiedyś robili to artyści rosyjscy.
Dano Polakom obligacje PPP - ale okazały się one bezwartościowe.
Chłopi mogli kupować ziemię, ale bez możliwości ekonomicznych prowadzenia jakiejkolwiek działalności bo lichwiarskie kredyty były dla nich stryczkiem ekonomicznym.
Od 22 lat wmawia się nam, że dobrze będzie kiedyś - w przyszłości.
Tymczasem coraz bardziej zaciska się pasa.
Im bardziej Państwo jest zrujnowane - tym bardziej bezczelną propagandę się sieje.
Bolszewicy budowali "pałace" dla ludu.
POlszewicy wybudowali stadiony dla ludu.
Kto się nie uczy historii, temu historia sama się przypomina.
I w tym momencie przychodzi druzgocące dla mnie pytanie - bo ja doskonale pamiętam historię.
Kto będzie na tych stadionach uwięziony?
My - czy oni?
Bo to, że nadejdą niedługo krwawe czasy jest dla mnie oczywiste.
Oni zrobili wszystko - by doszło do tragedii.
|
24 luty 2012
|
Artur Łoboda
|
|
|
Ponowna wizyta na folwarku zwierzęcym (ze zbioru "Panowie Dyskursu" na www.israelshamir.net)
Izrael Szamir
Wertując ostatnio archiwa George'a Orwella przeczytałem długi list, najwidoczniej napisany przez jednego z dawnych przyjaciół pisarza. Celem listu miały być konsekwencje zdarzeń, jakie miały miejsce na folwarku zwierzęcym, tym unikalnym eksperymencie zwierzęcego samorządu:
„Drogi George'u, moje poszukiwania zaprowadziły mnie na folwark w **shire, który tak żywo opisałeś w swojej książce. Nie jestem w stanie powiedzieć, jak wielką radość sprawiło mi otrzymanie grantu Akademii na zbadanie jedynego folwarku na świecie, w którym zwierzęta kierowały swoimi sprawami.
Wiedziałem, że pełna demokracja została na folwarku prawie natychmiast zastąpiona przez surowe rządy świń i ich okrutnych psów, więc raczej obawiałem się przekroczyć jej dobrze strzeżoną granicę. Gdy jechałem na wózku ciągnionym przez konia po szerokich alejach Folwarkowa, prosię Linda powiedziało mi, że okropności opisane w twojej książce obecnie przeszły do historii i nastał system liberalny.
Był to jeden z najmniej wydajnych folwarków w okolicy. Lecz zwierzęta były dobrze karmione i przyzwoicie mieszkały, chociaż w raczej skromnych pomieszczeniach. Nie było tutaj powszechnej równości; wszystkim kierował mały zespół specjalnie wychowanych świń. Lecz nawet ich lepsze warunki nie wydawały się bardzo różnić od warunków pozostałej reszty – trochę więcej żarcia, większe pomieszczenia, dostęp do wspólnego wózka folwarku.
Zwierzęta nie były zadowolone. Im bliżej szczytu władzy znajdowały się zwierzęta, tym bardziej były niezadowolone. Marzeniem Lindy było dostanie się do świata ludzi i zostanie gwiazdą Muppet Show. Tego wieczora przyprowadziła paru przyjaciół do mego pokoju w ludzkim klubie. Były to rządzące świnie i lisy intelektualiści – jedyne rodzaje zwierząt, które taki przybysz jak ja mógł spotkać na folwarku. Konie - proletariusze i krowy – chłopi nie umiały w ogóle rozmawiać po ludzku.
Wszyscy goście narzekali. Świnie porównywały swoje chlewy z pałacami teksańskich milionerów naftowych (widziały „Dallas”). Spotkałem pewnego prominentnego świniaka, Stinky, który miał wszystko co folwark mógł dać. Był on szefem salonu masażu dla rządzących świń i tym samym należał do elity. Oznaczało to brak ograniczeń w żarciu, ładny chlew w centrum, komfortową daczę za miastem i możliwość podróżowania do Londynu i Paryża.
„Musisz być zadowolony z życia”, zauważyłem.
„Nie, jestem nieszczęśliwy”, zapiszczał, „kiedy tylko pojadę do Paryża lub Nowego Jorku muszę oszczędzać i mieszkać w naszych mieszkaniach służbowych. Uciechy Lazurowego Wybrzeża są nie dla mnie, nie mogę kupować w Faubourg St Honore”.
„Lecz przecież macie własne piękne miejscowości wypoczynkowe, własnych jubilerów”, oponowałem.
„Są gorsze od waszych”, odpowiedział zdecydowanie. Lisy były nawet bardziej niezadowolone. „Jesteśmy zmuszane do mieszkania w tych samych domach co konie”, powiedział mi czerwony lis. „My, tak bardzo wykształceni - musimy żyć z tymi ordynarnymi bestiami”. Lisy srebrne dumnie obwieściły o swoim północnoamerykańskim pochodzeniu; jeden z nich pokazał mi artykuł w „Encyclopaedia Britannica” potwierdzający ten fakt.
„Zobacz”, powiedział, „moglibyśmy mieszkać w Beverly Hills. Mam krewnego, który wrócił do Ameryki i wylądował w ramionach Nancy Reagan”.
„Życie zagranicą jest tak wspaniałe”, wykrzyknęła Linda. „Pewnego razu poszłam na wystawę świń w Montrealu. Mieszkałyśmy w złotych chlewach, kąpałyśmy się w olbrzymich wannach i dawano nam prawdziwe francuskie frytki. Tylko pomyśl: wszyscy moglibyśmy tak żyć. Lecz nasi szefowie nie chcą tego. Ciągle mówią nam, że ludzie by nas zjedli, zaszlachtowali, zabrali by nasze dzieci... Powiedz nam, jak możemy pozbyć się rządzących nami świń i dołączyć do ludzkości?”
Znalazłem się w dwuznacznej sytuacji. Entuzjazm dla społeczeństwa ludzkiego był wielki i zaraźliwy, lecz oczekiwania były jawnie zbyt optymistyczne. Wymamrotałem coś o kotletach wieprzowych. Linda spojrzała na mnie ze strachem: „Powinnam o tym pomyśleć – jeśli ciebie zaproszono na folwark, musiałeś się zgodzić na poparcie maszyny do prania mózgów Rottena. Dobrze, że nie wszyscy ludzie są tacy. Na przykład, pan Johnson...”
„Kim jest pan Johnson?”, spytałem.
„Ja jestem Johnson”, odpowiedział wysoki człowiek, gładko wygolony blondyn w dobrze skrojonym szarym garniturze, który wszedł do mego pokoju bez pukania.
„Drogi panie Johnson”, pozdrowili go wszyscy. „Wrócił pan. Czy przyniósł pan tych parę drobiazgów, któreś pan obiecał?”
„Oczywiście, przyniosłem. Masz tu paczkę Marlboro, Lindo, i coś od Christiana Diora dla ciebie, Stinky, a niebieskie dżinsy dla ciebie, Różo...”
Dowiedziałem się, że pan Johnson był dziedzicem ogromnego Rancza Johnsonów na zachód od folwarku zwierzęcego i regularnie go odwiedzał, gdzie mógł kupić nadwyżki produkcji i sprzedać piękne rzeczy z wielkiego świata.
Później powiedział mi, że jego ojciec, Jamison Johnson senior, marzył o przyłączeniu ziemi swoich wschodnich sąsiadów do swego majątku. Po zmodernizowaniu, folwark zwierzęcy mógłby być doskonałym źródłem dochodów, produkując mleko, mięso i skóry...
Oprócz biznesu, pan Johnson senior był pochłonięty ideą odzyskania folwarku zwierzęcego dla ludzi. Zwykł mawiać: „Myśl, że zwierzęta rządzą się same jest straszną bezbożnością, może to być pokusą dla moich krów i koni”.
W każdym razie, Mr Johnson junior przyszedł tego wieczoru z powodu specjalnej religijnej okazji – aby celebrować Kult Cargo, którego najwyższym kapłanem był Stinky.
„Panie i panowie”, zaczął Stinky, „podziękujmy naszemu Wielkiemu Dobroczyńcy, drogiemu panu Johnsonowi. Podziękujmy także Wielkiej Skrzyni Towarów”. Zwierzęta wzniosły owację.
Lecz pan Johnson miał złe wieści: „Próbowaliśmy przekonać przewodniczącego Rottena, by sprzedał nam trochę łąk, które graniczą z naszym ranczem, lecz nie zgodził się. Dlatego nie możecie mieć wszystkich słodyczy i drobiazgów o które prosiliście, drogi Stinky”.
„Cholerny Rotten”, warknął Stinky, „Po co nam potrzebne te łąki? Mamy dość łąk. To słodyczy nam brakuje! W następnym tygodniu pojdę na wasze ranczo i zobaczymy co można zrobić”.
Wyszli razem ramię w ramię.
Nie wiedziałem wtedy, że byłem świadkiem przełomowego momentu: początku rewolucji, która zmieniła oblicze folwarku zwierzęcego...
Kilka dni później po włączeniu telewizji w moim pokoju gościnnym dla ludzi, zamiast zwykłych historii o koniach - przodownikach pracy zobaczyłem wizytę Stinky na farmie pana Johnsona. Była to wizyta prawie królewska, z czerwonym dywanem i tłumem dziennikarzy i operatorów filmowych. Z dnia na dzień, Stinky stał się najpopularniejszą świnią na świecie. Nawet zwierzęta które znały go od lat zaczęły patrzeć na niego nowymi oczyma, gdy ogłaszał:
„Uczynimy nasze życie całkowicie tak radosnym, jak u Johnsonów”.
Dotychczas życie na folwarku zwierzęcym było nudne, lecz bez kłopotów. Każde zwierzę dostawało paszę niskiej jakości, lecz do syta, i nie wymagano, aby ciężko pracowało. Lecz wszystko to miało się zmienić.
Wtedy to, lis Maks, mający poważanie u wielu wpływowych świńskich przyjaciół, otrzymał od Johnsona nową zabawkę. Było to wspaniałe, błyszczące, japońskie wideo. Świnia mająca dostęp do prasy drukującej talony na sprzedaż siana też kupiła wideo. Lecz lis Maks zrobił sprytniejszy ruch: wykorzystał swoje mało wartościowe talony i kupił wielkie ilości siana, które przewiózł do Johnsonów aby wymienić na 20 dodatkowych wideo.
Był to prawdziwy grom z jasnego nieba dla zwierząt. Mogli teraz zobaczyć, że dobre życie to nie uprawa pól ani szycie ubrań, lecz sprzedawanie wideo i eksportowanie siana.
Lisy i świnie zaczęły sprzedawać siano, aby nabyć ludzkie delikatesy. I siana zaczęło brakować. Robole, krowy i konie, musiały stać w kolejkach, czekając na dostawę.
Przestały pracować: stanie w kolejkach zabierało im cały czas. Ponieważ siana zaczęło brakować, lisy odkryły, że mogłyby mieć przyzwoite zyski, sprzedając siano za więcej talonów. I chociaż krowy i konie były niezadowolone, nikt nie rozumiał ich języka.
Niektóre staromodne świnie sprzeciwiły się Stinky'emu. Uważały, że powinno się zostawić trochę paszy dla zwierząt. Poparła ich mała i ezoteryczna grupa końskich intelektualistów, którzy starali się przypomnieć zwierzętom, że życie poza folwarkiem to także rzeźnie.
Lecz Stinky nie dał się powstrzymać. Gdy wprowadził nowość w postaci wolności wypowiedzi, Mr Johnson senior zorganizował konkurs wśród dziennikarzy na najlepszy artykuł demaskujący przeszłość folwarku zwierzęcego. Wyjaśniono wszystkie ciemne plamy z historii folwarku, z szaf wyciągnięto wszystkie trupy, natomiast życie poza folwarkiem było wychwalane pod niebiosa.
Folwark stał się miejscem przygnębiającym. Stinky został nagrodzony honorowymi doktoratami uniwersytetów w Salamance i Oksfordzie, lecz był coraz bardziej niepopularny w ojczyźnie.
„Wkrótce Stinky zostanie obalony, ponownie będzie rządzić stara świńska gwardia, a my stracimy ciężko zdobyte wille i miliony”, powiedział lis Maks przyjaciołom. „Czas działać”. Przypomniał sobie o wieprzu Twardym, który kiedyś kierował folwarkiem, lecz został zdymisjonowany przez stare świnie po awanturze o ukradzione konfitury. Twardy był wielkim wielbicielem ludzkiego stylu życia, które według niego polegało na piciu whisky w dyrektorskim towarzystwie. Maks znalazł Twardego w jego chlewie siedzącego nad pustą butelką, i zaproponował mu jeszcze jedną szansę...
Następnie Maks poszedł do Stinky'ego i ostrzegł go o niebezpieczeństwie: „Zostaniesz obalony, jeśli nie będziesz się bronił. Musisz wziąć do obrony psy”.
Stinky zajęczał: „Jak ja, doktor filozofii uniwersytetów w Salamance i Oksfordzie, mogę zachowywać się jak stary założyciel folwarku?” Lecz w końcu zgodził się, że można w tajemnicy spuścić psy.
Maks wybrał stare bezzębne psy i ustawił je wokół rezydencji Stinky'ego. Następnie pojawił się wieprz Twardy ze starannie wybraną bandą lisów. „Zabij mnie, jeśli chcesz”, wykrzyknął, „lecz nie zdołasz powstrzymać zwierząt dążących do ludzkiego stylu życia”.
Te bohaterskie słowa zostały natychmiast wyemitowane przez telewizję Johnsona i wywołały u wielu entuzjazm. Lisy rzuciły się na pałac, lecz stare psy nie zdołały się domyśleć, czego od nich oczekiwano... Stinky oświadczył, że został uwięziony przez psy, lecz nie wywarło to żadnego wrażenia na bandzie Twardego. Został zdymisjonowany i uwięziony. Dzień Wielkiego Zwycięstwa nad Psami ogłoszono świętem narodowym, a na głównym placu postawiono pomnik Twardego, trzymającego za gardło wściekłego Psa Baskerwillów.
„Rządy świń się skończyły”, ogłosił wieprz Twardy. Świnie, które poparły Twardego, przemianowano na tuczniki. Wieprz nie dbał o stare tytuły i przyjął ulubione przez ludzi stanowisko Dyrektora Wykonawczego.
Coraz więcej łąk i pastwisk należących do folwarku zwierzęcego przekazywano właścicielom ludzkiego rancza w zamian za bezpłatną pomoc. Johnson stawiał płoty aby powstrzymać głodne konie i krowy przed wejściem w szkodę, i tylko lisom i tucznikom zajmującym się eksportem pozwalano przekraczać granicę.
„Lecz co mogli eksportować?” dziwiłem się, dopóki nie zobaczyłem Maksa doglądającego ładowania na ciężarówkę raczej chudych krów.
„Głupio, że jesteśmy jedynym folwarkiem, który mając mnóstwo krów nie eksportuje wołowiny”, wyjaśnił.
Niektóre zwierzęta, głównie konie i parę świń, zaczęły powoli rozumieć co się dzieje i zbierały się by zaprotestować. „Zwierzęcy folwark dla zwierząt” krzyczały. „Nie sprzedawajcie nas rzeźnikowi”.
Bramy biura Twardego otwarły się i pojawiło się stado dogów. Nie były to stare bezzębne stworzenia, lecz silne, okrutne bestie, które rzuciły się na tłum. W tym dniu Twardy wygrał – kecz niezadowolenie było duże. Nawet moja przewodniczka Linda zaczęła coś podejrzewać, gdy zobaczyła przyjaciół znikających w ciężarówkach zdążających do rzeźni.
Tymczasem lis Maks, pojechał do pana Johnstona seniora i wrócił z kontraktem: „Folwark zwierzęcy będzie należał do pana Johnsona i będzie nazywał się Nową Farmą Johnsona. Pan Johnson będzie zaopatrywał zwierzęta w siano. Rozumie się samo przez się, że będzie miał prawo zabierać niektóre zwierzęta do swoich zakładów. Pan Twardy pozostanie Dyrektorem Wykonawczym”.
Kontrakt podpisano i tym samym smutna historia folwarku zwierzęcego dobiegła końca. Nowi ludzcy panowie wymusili wysłanie sporej liczby zwierząt do rzeźni. Nikt już nie potrzebował tak dużo personelu do sprzedaży siana...
Johnson uczynił swoje ranczo jeszcze wydajniejszym, zamknął kilka dalej leżących zagród a z wszystkich piśmiennych świń zrobił rąbankę. Lisy wysłano do kuśnierzy, a telewizja Johnsona została zamknięta ponieważ teraz wywoływała wśród zwierząt niewłaściwe oczekiwania. Całkowicie rozgoryczony opuściłem zniszczony folwark. W pociągu spotkałem lisa Maksa i wieprza Twardego, którzy wybierali się na Florydę”.
|
2012-02-24
Rąbieski
|
|
|
Oczywiście, Izrael Szamir pisze o folwarku, który istniał w Polsce w latach 1944-1989. Z wnioskami p. Artura się zgadzam. |
2012-02-24
Rąbieski
|
|
|
|
Iran, USA i konflikt między Szyitami i Sunnitami
październik 8, 2008
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Od chucby do depresji
sierpień 21, 2006
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Przetargi o warunki pokoju w Afganistanie
październik 15, 2008
Iwo Cyprian Pogonowski
|
"Niespodzianka pa?dziernikowa" czyli Bush zaatakuje Iran na tydzień przed wyborami
wrzesień 23, 2006
nadesłała Dorota
|
Zywioly antyposlkie wiszace nad Polska
grudzień 7, 2006
Mgr.inz.Józef Bizon
|
Giertych gdzie ty masz oczy ...ministrze.
lipiec 28, 2007
( . ) bez podpisu
|
"Rolnicy zarobią dzięki unijnym zasadom interwencji"
lipiec 16, 2002
PAP
|
Wiara
maj 7, 2004
|
Tusk: referendum w sprawie zmian w konstytucji
czerwiec 6, 2004
|
Rosja jako potęga regionalna
wrzesień 14, 2008
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Kontrola rezerw Iraku przez USA za pomocą wojska
lipiec 28, 2008
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Recenzja ksiazki Jana Grossa "Strach"
luty 5, 2008
...
|
Zgromadzenie Religijne krytykuje "Mapę drogową"
maj 24, 2003
przesłała Anetka
|
Kazimierz Wielki był naprawdę wielkim, a największym kobieciarzem
październik 6, 2003
Elew
|
Aniołowie Zagłady
kwiecień 6, 2006
przesłała Elzbieta
|
W interesie Wielkiego Izraela
sierpień 12, 2004
Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
|
Żydowska studentka sama malowała swastyki na swoich drzwiach - wideo NBC
luty 28, 2008
NBC
|
Dwie wiadomości na Nowy Rok
styczeń 2, 2007
Artur Łoboda
|
Z narodowego punktu widzenia
sierpień 15, 2008
Dariusz Kosiur
|
Wstyd za Instytut Pamięci Narodowej
luty 26, 2003
Dr Leszek Skonka
|
|
|