Artykuł z 17 lutego 2023
„Jednocześnie pięćdziesiąt rodzin żydowskich posiada 80% całego majątku.
Gdzie widzisz ukraińskiego oligarchę?
Nie znam żadnego.
Oni wszyscy są Żydami.
Ich bogactwo zdradza ich własne prawo do przechwalania się: Rolls-Royce, samoloty, zamki, hotele, kasyna należące do Monte Carlo.
Samoloty i jachty pod obcą banderą.
I oczywiście nie płacą podatków.
A zakłady i fabryki zostały przez nich zakupione nie za prawdziwą cenę, ale okradzione całemu narodowi ukraińskiemu”.
Serhij Ratushniak,
były burmistrz Użhorodu
Ponieważ Rosja powoli eskaluje swoją „specjalną operację wojskową” przeciwko Ukrainie w przededniu pierwszej rocznicy jej rozpoczęcia, ponownie przyciąga mnie złożone, ale jaskrawe zjawisko skrajnej korupcji Żydów w tym ostatnim kraju.
Chociaż powszechne stało się odnotowywanie żydowskości Wołodymyra Zełenskiego, a być może także Wołodymyra Hrojsmana, - pierwszego premiera, który służył za Zełenskiego, nie przeczytałem jeszcze szczegółowego omówienia głównych żydowskich graczy - w toczącej się sadze o ukraińskiej oligarchii i jej politycznych filii.
W każdym razie obecny konflikt w ogromnym stopniu odwraca uwagę od faktu, że przez dziesięciolecia największym zagrożeniem dla Ukrainy nie była Rosja, ale finansiści i spekulanci działający bezkarnie w granicach Ukrainy - w celu wyzysku etnicznych Ukraińców i plądrowania ich zasobów.
Mówiąc ogólnie, Ukraina jest krajem skrajnie skorumpowanym, - z kulturą oszustwa i łapownictwa wywodzącą się w dużej mierze ze dziedzictwa sowieckiego i przenikającą wszystkie warstwy społeczeństwa.
Oszuści wszelkiego pochodzenia etnicznego są w tym kraju wszechobecni.
Przekupstwo ma charakter systematyczny, gdy jest akceptowane przez zwykłych obywateli jako podstawowy fakt i obejmuje nawet tak przyziemne zadania, jak kontrola pojazdów.
Oprócz szerzenia się polityki, przekupstwo. - inne formy korupcji są w dalszym ciągu zjawiskiem powszechnym w policji, szkolnictwie wyższym, służbie zdrowia i wymiarze sprawiedliwości, - w wyniku czego Ukraina plasuje się obok niektórych z najgorszych krajów afrykańskich w ocenie postrzegania korupcji przeprowadzonej przez Transparency International .
Według danych za 2015 rok podmioty powiązane politycznie, stanowiące mniej niż 1 proc. firm na Ukrainie, posiadały ponad 25 proc. wszystkich aktywów i korzystały z ponad 20 proc. finansowania dłużnego.
W kapitałochłonnych sektorach górnictwa, energetyki i transportu przedsiębiorstwa powiązane politycznie odpowiadały za ponad 40 proc. obrotów i 50 proc. aktywów.
Ukraina, daleka od bycia latarnią wolności prezentowaną nam obecnie przez środki masowego przekazu, - jest narodem zbankrutowanym w zaufaniu społecznym i dobrze przyzwyczajonym do jarzma wyzysku.
Nie było zbyt wiele wewnętrznego oburzenia w związku z masowym handlem kobietami w celach seksualnych, zarówno w kraju, jak i poza nim, a nadmorskie miasta, takie jak Odessa, stały się ośrodkami turystyki seksualnej - dla najgorszych z tureckiej i izraelskiej klasy średniej.
Ukraina ma obecnie najwyższy wskaźnik występowania wirusa HIV wśród dorosłych poza Afryką, a od 2008 r. kontakty seksualne przewyższają przyjmowanie narkotyków w formie iniekcji - jako główną formę przenoszenia.
Narodowy Instytut ds. Narkotyków zwraca uwagę, że nadużywanie substancji psychoaktywnych na Ukrainie od 15 lat osiąga rozmiary epidemii .
Ukraina jest na wielu poziomach państwem głęboko wadliwym i niespokojnym i jak każdy cholerny trup przyciągnęła swoją część hien.
Uważam jednak, że korupcja żydowska na Ukrainie, mimo że Żydzi stanowią jedynie około 0,5% ludności Ukrainy, - ma charakter na tyle znaczący, że zasługuje na szczególną uwagę.
W poniższym eseju chcę przyjrzeć się niektórym kluczowym graczom i ich wzajemnym powiązaniom, a także przedstawić kilka przemyśleń na temat powodów, dla których postawy antyżydowskie nie utrwaliły się na Ukrainie i dlaczego jest mało prawdopodobne, że zrobią to w przyszłości .
W jaki sposób „antykorupcyjny” jest Zełenski?
Teraz, w cieniu jego nowego odkrycia jako swego rodzaju Drugiego Przyjścia Winstona Churchilla, pierwszą wielką przemianą Zełenskiego była przemiana bliskiego współpracownika najgorszych ukraińskich oligarchów (Ihora Kołomojskiego, o czym mowa poniżej) w „antykorupcyjnego” populistę.
Stosunki Zełenskiego z Kołomojskim sięgają około 2012 roku, kiedy Zełenski wraz z żydowskimi braćmi
Serhijem i Borysem Szefirami zaczęli tworzyć treści dla stacji telewizyjnych Kołomojskiego - za pośrednictwem swojej firmy produkcyjnej Kwartał 95.
Jak obecnie powszechnie wiadomo, polityczny awans Zełenskiego rozpoczął się po jego główną rolę w satyrze politycznej „Sługa Narodu”, która rozpoczęła nadawanie w sieci 1+1 Kołomojskiego w 2015 roku.
Kanał 1+1 założył inny Żyd, Aleksander
Rodnianski .
W „Słudze Narodu” Zełenski wcielił się w rolę nauczyciela, którego antykorupcyjna tyrada w klasie zostaje sfilmowana przez ucznia, staje się wirusowa i zapewnia mu prezydenturę.
Zełenski zajął się polityką w świecie rzeczywistym, wykorzystując powszechny gniew opinii publicznej na korupcję, i z łatwością wygrał wybory prezydenckie zaledwie trzy i pół roku po premierze programu.
Zełenski jest w całości wytworem medialnym, czystym płótnem, na którym można wyświetlić wszystko.
Przed wojną - Niemiecka Rada ds. Stosunków Zagranicznych zwróciła uwagę, że „Zełenski jak dotąd bardzo niejasno wypowiadał się na temat swojej polityki i wizji przyszłości.
Dlatego niezwykle trudno było stwierdzić, co reprezentuje, lub sprawdzić fakty w jego oświadczeniach, - w dużej mierze pozbawionych polityki, w taki sam sposób, w jaki eksperci wypowiadają się na temat innych kandydatów.
Rzadko wspomina fakty.
Kampania Zełenskiego w 2019 r. była pełna wątpliwości co do jego autentyczności ze względu na jego bliskie powiązania z Kołomojskim.
Brytyjski Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych
trafnie zauważył , że nawet jeśli Zełenski szczerze twierdził, że sprzeciwia się skorumpowaniu, „nie może rządzić bez
systema [struktury oligarchicznej] i ugnie się przed jej interesami”.
W ferworze kampanii sojusznik urzędującego Petra Poroszenki (
podobno ma ojca Żyda), dziennikarz Wołodymyr Ariew (który
również twierdzi, że ma żydowskie pochodzenie ), opublikował na Facebooku wykres rzekomo pokazujący, że Zełenski i jego partnerzy od produkcji telewizyjnej byli beneficjentami sieci
firm offshore , którą utworzyli na początku 2012 roku i która otrzymała 41 mln dolarów środków od Prywatbanku Kołomojskiego.
Wiele z tych zarzutów potwierdziło się po wycieku dokumentów Pandora, czyli milionów plików od 14 zagranicznych dostawców usług, do Międzynarodowego Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych.
Z dokumentów wynika, że Zełenski i jego żydowscy partnerzy w Kvartal 95 utworzyli sieć zagranicznych firm, której początki sięgają co najmniej 2012 roku, czyli tego samego roku, w którym firma zaczęła regularnie publikować treści dla Ihora Kołomojskiego.
Offshore'y, które filtrowały pieniądze Kołomojskiego przez Brytyjskie Wyspy Dziewicze (BVI), Belize i Cypr, aby uniknąć płacenia podatków na Ukrainie, były także wykorzystywane przez wspólników Zełenskiego do zakupu i posiadania trzech najlepszych nieruchomości w centrum Londynu.
Z dokumentów wynika również, że tuż przed wyborem Zełenski podarował swoje udziały w kluczowej spółce offshore, zarejestrowanej na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych Maltex Multicapital Corp., - Serhijowi Szefirowi – który wkrótce stanie się jego głównym doradcą prezydenta.
I pomimo „zrzeczenia się udziałów” z dokumentów wynika, że wkrótce doszło do porozumienia, które umożliwiło offshore dalsze wypłacanie dywidend spółce należącej obecnie do żony Zełenskiego.
Oprócz wsparcia finansowego podczas wyborów na Ukrainie w 2019 r. Kołomojski dostarczał Zełenskiemu samochody, a kuloodporny mercedes Zełenskiego - używany podczas kampanii był własnością współpracownika Kołomojskiego Timura Mindicha – członka rady nadzorczej Wspólnoty Żydowskiej w Dniepropietrowsku, organu złożonego z którego Kołomojski był prezydentem.
Chociaż Zełenski w dalszym ciągu zaprzeczał, jakoby jego stosunki z Kołomojskim nie miały żadnego charakteru zawodowego, w kwietniu 2019 r.
„Kyiv Post” doniósł , że Zełenski podróżował łącznie 11 razy do Genewy i dodatkowo dwa razy do Tel-Awiwu, dokładnie w okresach, w których Kołomojski przebywał w tych krajach.
Towarzyszami Zełenskiego podczas tych podróży byli żydowski oligarcha i bliski współpracownik Kołomojskiego
Giennadij (Zvi Hirsch) Bogolubow oraz bracia
Hryhorij i Ihor Surkisowie , których obydwaj oskarżeni zostali o poważną korupcję.
Należą do najbogatszych ludzi na Ukrainie i są Żydami poprzez swoją matkę Rimę Gorinshtein.
Sam żydowski charakter tych wyjazdów nie powinien dziwić, biorąc pod uwagę, że Zełenski, jeśli to możliwe, lubi otaczać się żydowskimi pomocnikami.
Na przykład po wybuchu wojny wyszło na jaw, że zasięgnął on porady w zakresie public relations
u dwóch Izraelczyków wspierających Likud , Srulika Einhorna i Jonatana Uricha.
Zełenski nie do końca odrzucił rękę, która go nakarmiła, a jego awans zbiegł się z upadkiem kilku przeciwników Kołomojskiego.
Po tym, jak Zełenski został prezydentem, nemezis Kołomojskiego w banku centralnym Ukrainy, Waleria Gontarewa, stała się przedmiotem ciągłej kampanii zastraszania.
Wszczęto przeciwko niej postępowanie karne w związku z nadużyciem stanowiska podczas pracy w banku centralnym, policja wkroczyła do jej mieszkania w Kijowie, podpalono samochód należący do jej synowej, zwanej także Valerią Gontarewą, a dom poza stolicą Ukrainy został podpalony i zniszczony.
Pod rządami Zełenskiego ukraiński parlament przyjął uchwałę, która uchroniła Kołomojskiego od płacenia
wyższych podatków od działalności wydobywczej, a przed rozpoczęciem wojny z Rosją wszystko wskazywało na odnowienie się wpływów grup interesu sprzeciwiających się reformom.
Najpierw w marcu 2020 r. doszło do dymisji rządu premiera Oleksija Honczaruka (który nie pomógł jego sprawie, biorąc
udział w koncercie z udziałem antyżydowskiego zespołu heavy metalowego), a dzień później usunięcie ze stanowiska biuro reformistycznego prokuratora generalnego Rusłana Ryaboszapki.
Następnie w kwietniu przyszło zablokowanie przez Trybunał Konstytucyjny reformy sądownictwa i orzeczenie tego samego sądu w październiku, które skutecznie sparaliżowało pracę Krajowej Agencji Przeciwdziałania Korupcji.
W lipcu 2020 roku Zełenski wymusił rezygnację Jakowa Smolija ze stanowiska prezesa Narodowego Banku Ukrainy (NBU).
Po odejściu ze stanowiska Smolij nawiązał do „systematycznych nacisków politycznych” na bank i nie wykluczył zbieżności interesów Kancelarii Prezydenta i Kołomojskiego.
Powiedział, że Kancelaria Prezydenta chce zastąpić kierownictwo NBU osobami, które będzie mogła kontrolować.
Rezygnacja Smolija nastąpiła wkrótce po otrzymaniu przez Ukrainę pierwszej transzy nowej umowy promowej MFW o wartości 5 miliardów dolarów.
Kluczowym warunkiem dalszego wsparcia MFW była niezależność NBU, a MFW dał jasno do zrozumienia, że darzył Smoliiego i jego zespół dużym szacunkiem.
Szukając pomocy międzynarodowej w następstwie „specjalnej operacji wojskowej” Rosji, Zełenski zrobił wiele, by sprawiać wrażenie walki z korupcją, podczas gdy w rzeczywistości zrobił bardzo niewiele.
W ciągu ostatnich kilku tygodni zachodnie media i politycy nie szczędzili
pochwał Zełenskiemu za serię nalotów i zwolnień w związku z walką z korupcją w kraju, jednak postawiono niewiele zarzutów, a naloty zbiegły się idealnie w czasie z rozmowami akcesyjnymi do UE i próbami uzyskania europejskich środków finansowych i pomocy wojskowej.
Komentator polityczny Jurij Wiszniewski zwrócił uwagę na bezsensowność nalotu na Kołomojskiego,
podkreślając , że „detektywi doskonale wiedzieli, że najprawdopodobniej niczego tam nie znajdą, gdyż Kołomojski nie był urzędnikiem w [organach podejrzanych o uchylanie się od płacenia podatków].
Wątpliwe, czy zgromadził w domu dokumenty potwierdzające jego udział w przestępczych intrygach.”
Pogłoski o tym, że Zełenski pozbawił Kołomojskiego obywatelstwa ukraińskiego, a także ukraińskiego obywatelstwa żydowskich oligarchów Hennadija Korbana i Wadima Rabinowicza, wywołały kontrpogłoski, że jest to nic innego jak sprytny trik mający na celu uwolnienie tych postaci od i tak już słabych
anty -ustawy oligarchicznych uchwalonych w 2022 r.
Ihor Kołomojski – Najwyższy Pasożyt
Kołomojski, który posiada również obywatelstwo izraelskie i cypryjskie, jest prawdopodobnie jednym z najgorszych złodziei, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi, a nie było większego pasożyta żerującego na Ukraińcach.
Po uznaniu go przez Centrum Badań nad Korupcją i Przestępczością Zorganizowaną (OCCRP) za jedną z czterech najbardziej skorumpowanych osób na świecie, Kołomojski wykorzystał swoją własność PrivatBanku do oszukania klientów na kwotę około 5,5 miliarda dolarów w depozytach, co stanowiło 40% wszystkich prywatnych depozytów na Ukrainie.
Chociaż Kołomojski ma obecnie zakaz wjazdu do Stanów Zjednoczonych, gdzie posiada liczne aktywa, nigdy nie został aresztowany na Ukrainie, a Zełenski nie wykazuje żadnych oznak, że kiedykolwiek postawi go przed wymiarem sprawiedliwości.
Uważany za przestępcę przez niemal każdego, kto ma mózg, Kołomojski jest bohaterem międzynarodowej społeczności żydowskiej.
W 2008 roku Kołomsojski został wybrany na prezydenta Zjednoczonej Wspólnoty Żydowskiej Ukrainy, a w 2010 roku został wybrany na przewodniczącego Europejskiej Rady Żydowskiej.
Zgodnie z wiekami tego samego schematu historycznego, żydowskie przestępstwa finansowe na dużą skalę, popełniane przez niewielką liczbę kluczowych aktorów, - w dalszym ciągu przynoszą korzyści ogółowi ludności żydowskiej.
Żydzi na całym świecie od lat czerpią korzyści z grabieży narodu ukraińskiego przez Kołomojskiego.
W marcu 2021 roku
wyszło na jaw , że dwóch Żydów z Miami, Mordechai Korf (48 l.) i Uri Laber (49 l.) działało jako pośrednicy Kołomojskiego w Stanach Zjednoczonych.
Oprócz prania pieniędzy z różnych aktywów oboje przekazali ponad 11 milionów dolarów prawie 70 jesziwom i religijnym organizacjom charytatywnym (między innymi Jewish Educational Media, Colel Chabad) na Brooklynie i w całym stanie Nowy Jork.
Kołomojski jest także darczyńcą Yad Vashem.
Zarówno Korf, jak i Laber posiadali także udziały w PrivatBanku, a według
The Forward wpompowali „około 25 milionów dolarów w żydowskie organizacje non-profit w latach 2006–2018”
.
Kołomojski jest oczywiście patronem „Menory”, największego
ośrodka żydowskiego na świecie.
Całkowicie stosowne, biorąc pod uwagę, że jego istnienie zawdzięcza międzynarodowym baronom rozbójniczym, centrum jest siedzibą biur podróży i banków.
Na oficjalnej stronie internetowej napisano, że budynek jest czymś, z czego „każdy mieszkaniec Dniepru może być dumny”, - na co mogę jedynie odpowiedzieć, że mam taką nadzieję, biorąc pod uwagę, że świadomie lub nie, część oszczędności i depozytów każdego mieszkańca Dniepru została przeznaczona na jego budowę.
Jednym z najlepszych przykładów prowadzenia biznesu przez Kołomojskiego jest posiadanie przez niego lotniska Dniepr.
W 2009 roku Kołomojski kupił za pośrednictwem swojej spółki Galtera 99,45% udziałów w lotnisku.
Zgodnie z warunkami umowy inwestycyjnej Galtera miał zainwestować 882,1 mln UAH w rozwój lotniska i musiał oddać pas startowy, system radiolatarni, i działki na rzecz państwa.
Do 2015 roku Galtera zainwestowała zaledwie 142 145 UAH i nie przekazała rządowi żadnej nieruchomości.
Rozpoczęła się seria postępowań sądowych, lecz w obliczu całkowitego zniewolenia ukraińskiego wymiaru sprawiedliwości przez oligarchię żadne rozwiązanie nie zostało osiągnięte.
Tymczasem Kołomojski sprawił, że loty z lotniska są tak drogie (jeden z komentatorów wyjaśnił, że nawet krótkie loty wiążą się z opłatami, które w innym miejscu zabrałyby w kosmos), że obywatele Dniepru jednomyślnie woleli jechać trzy godziny do Charkowa, zamiast płacić wygórowane i zawyżone stawki na lotnisku ceny.
Z drugiej strony, mają absolutnie gigantyczne centrum żydowskie, z którego mogą być dumni.
Niewidzialność Żydów na Ukrainie
Brak oburzenia z powodu ukraińskich pieniędzy trafiających do żydowskich kieszeni może wydawać się zaskakujący zachodnim obserwatorom, ale można go doskonale wytłumaczyć.
Na Ukrainie z pewnością nie brakowało Żydów działających pasożytniczo.
Oprócz Kołomojskiego i innych osób wymienionych powyżej,
Hennadiy Kernes ,
Pavel Fuks ,
Andriy Yermak (obecnie szef Kancelarii Prezydenta Ukrainy),
Hennadiy Korban ,
Vadim Rabinovich ,
Alexander Feldman i
Victor Pinchuk zaangażowali się w oszustwa, korupcję i gromadzenie ogromnych ilości bogactwa i władzy kosztem narodu ukraińskiego.
Jednakże na Ukrainie wyraźne przykłady korupcji i oligarchii można znaleźć także wśród innych mniejszości etnicznych, takich jak muzułmańscy Tatarzy (np. Rinat Achmetow) i wśród samych etnicznych Ukraińców.
Kraj jest tak skorumpowany, że nawet wyraźne przykłady spójności etnicznej, takie jak nakładające się na siebie środowiska żydowskie Zełenskiego i Kołomojskiego, rozpływają się w szerszym obrazie rozkładu społeczno-politycznego.
Dyskusja na temat specyfiki korupcji Żydów na Ukrainie stała się trudniejsza we wrześniu 2021 r., kiedy Zełenski podpisał nową ustawę definiującą pojęcie antysemityzmu i ustanawiającą karę za wykroczenia, w tym karę pozbawienia wolności do pięciu lat.
Nowe przepisy sprawią, że wybuchy takie jak z
Wasilij Wowk i
Nadiya Sawczenko staną się przeszłością.
Wowk, emerytowany generał, który zajmował wyższy stopień rezerwy w Służbie Bezpieczeństwa Ukrainy, napisał w poście na Facebooku z 2017 r., że Żydzi „nie są Ukraińcami i zniszczę was razem z Rabinowiczem.
Powtarzam ci jeszcze raz – idź do diabła, żydi [kikes], naród ukraiński miał już dość tutaj z tobą.
Ukrainą muszą rządzić Ukraińcy”.
W tym samym roku Sawczenko, pilot myśliwca, która została wybrana do parlamentu w 2014 r., gdy była jeszcze więźniem Rosji, powiedziała w wywiadzie:
„Nie mam nic przeciwko Żydom. Nie lubię „kikes”.
Później powiedziała, że Żydzi posiadają „80 procent władzy na Ukrainie, podczas gdy stanowią jedynie 2 procent populacji”.
Dochodzenia w sprawie przestępczości żydowskiej utrudniają także oskarżenia o antysemityzm, o czym świadczy
sprawa z maja 2020 r. dotycząca Mychajło Banku , wyższego funkcjonariusza policji w obwodzie iwanofrankowskim na Ukrainie.
W ramach śledztwa w sprawie „ponadnarodowych i etnicznych grup zorganizowanych oraz organizacji przestępczych” Bank napisał do Jakowa Zalischikera, przewodniczącego gminy żydowskiej w mieście Kołomyja, żądając podania nazwisk wszystkich członków społeczności żydowskiej, a także zagranicznych studentów żydowskich przebywających w mieście.
Czytając między wierszami, zakłada się, że Bank miał uzasadnione powody, aby sądzić, że te „ponadnarodowe i etniczne zorganizowane grupy oraz organizacje przestępcze” były Żydami.
Na nieszczęście dla Banka wyróżnił go Eduard Dolinsky, (ukraińskie wcielenie Jonathana Greenblatta z ADL), który przedstawił żądanie jako sugerujące zbliżający się Holokaust.
„To się nazywa stygmatyzacja” – narzekał Dolinsky.
„Oni [Policja Krajowa] nie wysłali takiego pisma do grekokatolików i prawosławnych w celu sporządzenia list w związku ze zwalczaniem przestępczości zorganizowanej.
Zwrócili się do Żydów.
To pokazuje głęboką ksenofobię”.
Sprawę dodatkowo zaostrzyło zaangażowanie żydowskiego polityka Igora Frisa, który osobiście lobbował w tej sprawie u Zełenskiego.
Zarówno szef Wydziału Dochodzeń Strategicznych Policji Narodowej Ukrainy Andrij Rubel, jak i szef Policji Narodowej Ihor Kłymenko zostali zmuszeni do płaszczących się przeprosin.
W ciągu kilku tygodni spontanicznie „odkryto”, że Bank był zamieszany w korupcję i szybko został zwolniony.
Wreszcie, ponieważ Kołomojski był jednym z głównych fundatorów ukraińskich grup ultranacjonalistycznych, takich jak Prawy Sektor, był powiązany z partią Swoboda i był powiązany z Batalionem Azow, ukraiński ultranacjonalizm ma dziwnie nieetniczną jakość; czy raczej bardziej interesuje ją określenie siebie jako osoby przeciwnej Rosji niż forsowanie jakiejkolwiek platformy „Ukraina dla Ukraińców”.
W związku z tym ukraiński ultranacjonalizm stał się rodzajem agresywnego nacjonalizmu obywatelskiego, nieszkodliwego dla Żydów i innych mniejszości, ale na tyle podżegającego, że odegrał rolę w sprowokowaniu masowego konfliktu, który obecnie pochłania uwagę świata.
Jaka Ukraina wyjdzie z ruin, czas pokaże.
Pewne wydaje się to, że luksusowe domy na Florydzie, w Londynie, Genewie i Tel Awiwie jeszcze długo będą gościć tych, którzy tuczą się na ukraińskich pieniądzach i którzy w dalszym ciągu gromadzą skradzione zyski, - podczas gdy dziesiątki tysięcy worków na zwłoki nadal wędrują na cmentarze w Kijowie i Moskwie.
Źródło:
https://www.theoccidentalobserver.net/2023/02/17/jewish-corruption-in-ukraine
