Obecny stan badań nad wykorzystaniem promieniowanie elektromagnetyczne o ekstremalnie wysokiej częstotliwości o nietermicznym natężeniu w medycynie i biologii eksperymentalnej charakteryzuje się rosnącym obszarem badań teoretycznych i praktycznym zastosowaniem, z szerokim wprowadzeniem do praktyki klinicznej.
Jest to bardzo istotne, biorąc pod uwagę, że do dnia dzisiejszego nie ma jeszcze spójnej ogólnej koncepcji mechanizmu wpływu EHF PEM na organizm ludzki, chociaż kilka koncepcji zyskało na aktualności w Rosji i na Ukrainie.
Na Zachodzie badania nad tym tematem są prowadzone głównie w naturze użytkowej.
Historycznie rzecz biorąc, pierwsza hipoteza została wysunięta przez moskiewską szkołę radiofizyków, której podstawą było stwierdzenie o spójnej naturze interakcji zewnętrznego EMR EHF z własnym EMF komórki.
Szkoła biofizyków komórkowych Pushchinskaya, N.K. Chemeris i wsp. twierdzą, że rezonans stochastyczny odgrywa dominującą rolę, innymi słowy, jest to kwestia dominującego energetycznie działania w bioenergetycznym polu informacyjnym.
Tutaj jednak podkreśliliśmy już rolę modulujących częstotliwości.
Szkoła pola, promieniowania i bioinformatyki Tulskaya biofizyka podkreśla rolę częstotliwości fizjologicznych rytmów organizmu.
Jednak ze względu na stosunkowo niedawny początek masowego wykorzystania zabiegów KWCZ, kwestia uwarunkowań genetycznych skutków napromieniania KWCZ pozostaje otwarta.
Już w 1968 r. [A.S. Presman] zauważył, że w każdym żywym organizmie istnieje niezawodna ochrona przed zewnętrznymi, naturalnymi i sztucznymi zakłóceniami elektromagnetycznymi (sygnały niespójne z żadnym z sygnałów wykorzystywanych przez system), a także wzmocnienie innych niewspółmiernych wpływów zewnętrznych.
Najwyraźniej to właśnie działanie tej wielostopniowej (pasywnej lub czynnej) ochrony w organizmie wiąże się z wykrytą doświadczalnie dwufazową zależnością bioefektów pól elektromagnetycznych od ich natężenia, tj. zapoczątkowaniem przeciwnych zmian fizjologicznych pod wpływem wpływ pól elektromagnetycznych o niskiej i wysokiej intensywności.
Dla ilustracji w doświadczeniach na psach uzyskano następujące wyniki:
100-200 mW / cm2 - tłumienie odruchów warunkowych;
5-10 mW / cm2 - stymulacja;
0,2-2 mW / cm2 - tłumienie.
Na podstawie danych eksperymentalnych w pracy [I.V. Rodshtadt], podjęto próbę obliczenia łuku odruchowego pod wpływem promieniowanie elektromagnetyczne o ekstremalnie wysokiej częstotliwości.
Według wszystkich obliczonych danych, promieniowanie EHF o niskim natężeniu znacząco moduluje częstotliwość spontanicznych wyładowań ciałek Ruffiniego.
Jednak ciałka Ruffiniego koncentrują się głównie w okolicy dużych stawów i owłosionej części głowy.
Okolice stawów barkowych wybrano jako strefę napromieniania leczniczego.
Po pierwsze, skóra w okolicy dużych stawów (w tym przypadku barków) jest silnie nawodniona ze względu na fałdy kolagenu, dużą zawartość proteoglikanów, znaczny ruch substancji biologicznie czynnych, w tym histaminy i proteinazy, oraz ich inhibitorów oraz nadmierne stężenie komórek tłuszczowych.
Jak wiadomo, nadmiernie nawodnione tkanki absorbują fale elektromagnetyczne szczególnie silnie.
Po drugie, obszary dużych stawów pokrywają się w wielu przypadkach ze strefy Zacharina i segmentowymi punktami akupunkturowymi, które zapewniają odpowiednie ukierunkowanie efektów terapeutycznych na odpowiedni narząd chorego.
Jeśli chodzi o odzwierciedlenie terapeutycznego działania promieniowania, można opisać kilka kluczowych elementów.
Informacje z oscylacji EHF o niskiej intensywności są przekazywane z ciałek Ruffiniego przez tak zwane neurony LIF (fluorescencyjne o niskiej intensywności).
Wchodzą w strukturę zwojów wegetatywnych, wydzielając w trakcie rytmicznej aktywności do ich kanałów naczyniowych i szczelin synaptycznych adrenalinę i noradrenalinę.
Ta rytmiczna aktywność ma 30-sekundowy okres utajony i objawia się w modulującym wpływie fluoroforu (dopaminy) na powolny pobudzający, zależny od acetylocholiny potencjał postsynaptyczny.
Dalszym punktem odniesienia do obliczania łuku odruchowego są dane z N.P. Zalyubovskaya na podwyższonym poziomie adrenaliny i noradrenaliny we krwi, a także adrenaliny w podwzgórzu u zwierząt doświadczalnych pod wpływem EHF PEM o niskim natężeniu.
Oznacza to, że humoralna część łuku odruchowego zaczyna się od neuronów LIF.
Noradrenalina docierając do naczyń mózgowych poprzez przepływ krwi, przenika przez barierę krew-mózg w okolicy przysadki mózgowej, wywołując łagodny skurcz tętniczek mózgu.
Odbiór sensoryczny fal promieniowanie elektromagnetyczne o ekstremalnie wysokiej częstotliwości o niskim natężeniu dopełnia optymalizacja czynności mózgu dzięki odpowiedniej korelacji jego mikrokrążenia i metabolizmu.
W przeciwieństwie do noradrenaliny, adrenalina nie przekracza bariery krew-mózg.
Dlatego pochodzenie zwiększonego poziomu adrenaliny w podwzgórzu podczas ekspozycji na KWCZ nie jest do końca jasne.
Najwyraźniej po pokonaniu bariery krew-mózg w okolicy przysadki, noradrenalina daje sygnał do wydzielania adrenaliny przez chromafinocyty i komórki glejowe podwzgórza.
Zostało to potwierdzone w eksperymentach.
Z kolei adrenalina, jak wiadomo, jest czynnikiem ograniczającym wydzielanie hormonu uwalniającego kortykotropinę przez neurony podwzgórza, który warunkuje wytwarzanie hormonu adrenokortykotropowego (ACTH) przez komórki przysadki przysadki mózgowej.
Według danych różnych autorów czas od pojawienia się adrenaliny i noradrenaliny we krwi do pojawienia się we krwi również ACTH wynosi 10-30 sekund.
Tak więc, obliczając łuk odruchowy efektów terapeutycznych, uzyskuje się dobrą zgodność między sumą okresów utajonych jego części nerwowej i humoralnej (40-60 sekund), a czasem wskazania czucia podczas ekspozycji na EHF w niska intensywność skóry w zasadzie zdrowych ochotników (40-50 sekund).
Dane eksperymentalne N.P. Zalyubovskaya twierdzi, że w rzeczywistości następuje wzrost poziomu ACTH (hormon adrenokortykotropowy) pod wpływem ekspozycji na EHF o niskim natężeniu.
W szczególności zauważyła wzrost ilości 17-OCS we krwi na tle obniżonego poziomu kwasu askorbinowego w korze nadnerczy.
Przechodząc do kwestii biochemicznego odbioru ekspozycji na EHF przy niskich natężeniach, należy pamiętać, że efekty te pojawiają się na etapie transdukcji, kiedy naturalne sygnały humoralne przenikające do komórek ulegają modulacji.
Ten rodzaj efektu fizjologicznego jest realizowany przez fosfolipidy błon plazmatycznych komórek, a w naszym przypadku najwyraźniej jest osiągany poprzez pewne przyspieszenie ich utleniania nadtlenkowego.
Opisane skutki narażenia na działanie fal ultradźwiękowych przy niskich natężeniach zachodzą poprzez zmianę szybkości dyfuzji substratów i produktów utleniania peroksydów lipidów.
Sytuacja taka jest w pełni możliwa na poziomie naczyń włosowatych, czyli w układzie mikrokrążenia, gdzie np. w przypadku hiperemii czynnościowej, a w konsekwencji na tle silniejszych procesów filtracyjno-absorpcyjnych, następuje ułatwienie dyfuzji w kanałach śródmiąższowych.
Próg temperatury dla rozszerzenia naczynek skóry jest dość niski 0,06ºC, czyli na granicy nagrzewania się tkanki falami milimetrowymi.
Najwyraźniej dzieje się tak ze ścianami żył, leukocytami i fibroblastami, ponieważ należą one do tkanki typu B według Laboriego, która jest wyposażona w metaboliczne bloki cyklu pentozowo-fosforanowego i dlatego jest wrażliwa, zgodnie z danymi NP Zalyubovskaya, do fal promieniowania elektromagnetyczne wysokiej częstotliwości, ale o niskiej intensywności.
Należy pamiętać, że fale milimetrowe wnikają w napromieniowaną skórę na głębokość ok 1 mm, ale układ mikrokrążenia skóry zaczyna funkcjonować na głębokości 150 mikronów, czyli jest w pełni dostępny do bezpośredniej ekspozycji na KWCZ.
Przyjmowaniu EHF PEM (pola elektromagnetycznego) o niskim natężeniu przez śródskórną sieć żylną najwyraźniej towarzyszy nasilenie cyklu pentozowo-fosforanowego, co zgodnie ze wszystkimi kanonami fizjologicznymi powinno doprowadzić do zmiany stężenia jonów potasu.
Z kolei potas, a ściślej jego fizjologicznie wysokie stężenie w obecności jonów wapnia jest odpowiednim bodźcem dla nerwów wydzielających neuropeptydy.
Biochemicznemu odbiorowi promieniowania elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości, ale o małej intensywności towarzyszy więc uwalnianie fizjologicznie czynnych substancji, które często pełnią rolę leków endogennych.
Ponadto efekt terapeutyczny nie zależy od lokalizacji ekspozycji na falę EHF, ponieważ kanały mikrokrążenia są rozmieszczone na całej powierzchni skóry dostatecznie równomiernie.
Przedstawiamy szczegółowe dane firmy I.V. Rodshtadt o różnicach w efektach terapeutycznych terapii KWCZ podczas napromieniania prawej i lewej połowy ciała, które mają bezpośredni związek z tematem naszej recenzji.
Napromienianie lewej połowy ciała falami milimetrowymi o małej intensywności jest kierowane przede wszystkim na prawą półkulę u zdrowych ochotników i pacjentów po udarze, a u zwierząt doświadczalnych towarzyszy wzrost populacji długowiecznych limfocytów w węzłach chłonnych na strona napromieniowana.
Wzrost całkowitej aktywności fosfatazy w mitochondriach tych recyrkulujących małych limfocytów (niezależnie od ekspozycji na KWCZ) jest obiecującą cechą prognostyczną dla pacjentów z udarem w stanach terminalnych.
Wydaje się, że równolegle występuje wzrost aktywności limfocytów T specyficznych dla antygenu, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia prawej półkuli.
Efekt obserwowany podczas napromieniania falami milimetrowymi o niskim natężeniu prawej połowy ciała u zwierząt doświadczalnych polega na zwiększeniu populacji krótko żyjących limfocytów i limfocytów normalnie występujących w narządach limfoidalnych oraz, biorąc pod uwagę obserwacje kliniczne podobnie jak badania na zdrowych ochotnikach, wyjaśniono bardziej równomiernym ukierunkowaniem skutków na obie półkule mózgu.
W rezultacie można przypuszczać, że modulacja falami elektromagnetycznymi aktywności mózgu podczas napromieniania lewej połowy ciała odbywa się zarówno poprzez mechanizmy nerwowe, jak i humoralne.
W pierwszym przypadku efekt skierowany jest przede wszystkim na prawą półkulę, a w drugim, czyli poprzez mechanizmy humoralne, efekt adresowany jest do podwzgórza.
Modulacja EHF (falami) aktywności mózgu podczas napromieniania prawej połowy ciała odbywa się głównie poprzez mechanizmy nerwowe, a efekt jest bardziej równomiernie adresowany do obu półkul.
Współcześnie można uznać koncepcję białek jako systemów dynamicznych, które zostały w pełni potwierdzone [Demchenko, 1986; i Demchenko, 1988].
Wysiłki badaczy powinny być skierowane na analizę określonych typów ruchu i lokalizacji w związku z funkcją.
Częstotliwości oscylacji grup atomów w centrum aktywnym enzymu mieszczą się w przedziale 10–100 GHz.
Przybliżone częstotliwości rezonansowe w Hz zostały określone eksperymentalnie dla kilku struktur w żywych komórkach:
komórka somatyczna - 2,39 x 1012;
jądro komórki somatycznej - 9,55 x 1012;
mitochondria z komórek wątroby - 3,18 x 1013;
genom komórki ludzkiej - 2,5 x 1013;
chromosom międzyfazowy - 7,5 x 10 11;
chromosom metafazowy - 1,5 x 1013; DNA - (2-9) x 109;
nukleosom - 4,5 x 1015; rybosom -2,65 x 1015;
błona komórkowa - 5 x 1010;
cytoszkielet -108; erytrocyt - (3,5-4,0) x 1010 [Illarionov].
Zastosowanie teorii informacji do biologii [Presman] wykazali, że obok oddziaływań energetycznych w procesach biologicznych istotną (jeśli nie główną) rolę odgrywają interakcje informacyjne.
Charakteryzują się one przekształcaniem informacji oraz ich przesyłaniem, kodyfikacją i przechowywaniem.
Efekty biologiczne związane z tymi interakcjami zależą nie od siły energii przenoszonej do tego czy innego systemu, ale od przenoszonej do niego informacji.
Sygnał niosący informację wywołuje jedynie redystrybucję energii w samym systemie i kieruje procesami zachodzącymi w systemie.
Jeśli czułość systemów postrzegających jest wystarczająco wysoka, przekazywanie informacji może odbywać się przy pomocy bardzo małej ilości energii.
Informacje mogą gromadzić się w systemie za pomocą małych sygnałów [Nefedov, Protopopov, Khadartsev i Yashin].
W organizmach żywych systemy odbioru informacji przekazywanych za pomocą pola elektromagnetycznego są niezawodnie chronione przed naturalnymi zakłóceniami elektromagnetycznymi, ale gdy w organizmie występują stany patologiczne, spontaniczne zmiany pola elektromagnetycznego (od erupcji słonecznych lub wyładowań atmosferycznych) zakłócają regulację procesów fizjologicznych.
Całe organizmy mają maksymalną wrażliwość na pola elektromagnetyczne, izolowane narządy i komórki mniejszą, roztwory makrocząsteczek jeszcze mniejszą.
Obserwuje się istotne różnice w reakcjach na pola elektromagnetyczne w jednym i tym samym układzie biologicznym (molekularnym, komórkowym, narządowym lub ustrojowym) w zależności od tego, czy jest on zlokalizowany w organizmie nienaruszonym, czy w stanie izolowanym.
W tych dwóch przypadkach różnice występują nawet w naturze zależności reakcji układu od parametrów pola elektromagnetycznego.
Wszystko to wskazuje, że układy szczególnie wrażliwe na pola elektromagnetyczne powstawały pozornie w procesie ewolucji tylko na poziomie makroskopowym.
Innymi słowy, postrzeganie słabego naturalnego pola elektromagnetycznego występuje tylko na poziomie dostatecznie złożonych układów biologicznych i jest w pełni rozwinięte tylko w organizmach nienaruszonych.
Jak wspomniano powyżej, jedną z pierwszych hipotez była wysunięta przez szkołę biofizyczną akademika ND Dewiatkowa (Instytut Radiotechniki i Elektroniki Rosyjskiej Akademii Nauk) o spójnej naturze aktywacji komórek organizmu [Dewiatkow, Golant i Betskiy].
Zgodnie z tą hipotezą mikrostruktura błony komórkowej (agregat błon mitochondrialnych) zapewnia tworzenie się dipolarnego składnika komórki.
Ten oscylujący dipol elektryczny, w połączeniu z akustycznymi wibracjami membrany, jest komórkowym generatorem własnego pola elektromagnetycznego EHF komórki.
W zdrowej komórce charakter wibracji jest stochastyczny (szczególnie biorąc pod uwagę interakcję pola elektromagnetycznego zespołu komórek), a widmowa natura pola jest bliska szumowi o pewnym pośrednim natężeniu.
Podczas zmian patologicznych w komórce reakcja komórki wyraża się wzrostem intensywności generacji w stosunkowo wąskich pasmach widma.
Można zaproponować, że rozważając jeden lub więcej postaci zaburzenia procesów metabolicznych w komórce, wzrost intensywności wytwarzania, jest redystrybucja energii swobodnej i jej dopływ do części wytwarzającej widmo charakterystyczne dla zaburzenia (najprostszy, najbardziej zrozumiały analog na początku poziom makroorganizmów to wzrost temperatury ciała podczas choroby zapalnej).
Zgodnie z hipotezą rezonansu koherentnego, ściśle mówiąc, proces ten ma charakter bioinformacyjny [Afromeev, Subbotina i Yashin], o ile natężenie zewnętrznego pola elektromagnetycznego nie odgrywa szczególnej roli w wystąpieniu reakcji łańcuchowej w komórce; ważna jest zawartość informacji (częstotliwość, modulacja, polaryzacja itp.).
Słabym punktem tej koncepcji jest brak sprawdzonego doboru częstotliwości dyskretnych zewnętrznego pola elektromagnetycznego, szeroko stosowanych w praktyce terapeutycznej:
3-4 terapeutyczne częstotliwości monochromatyczne w zakresie od 2 do 8 mm.
Możliwy wariant (szczególnie subiektywny) dobór tych częstotliwości rozważają [Khadartsev i Yashin].
Odnosząc się do tego pytania, można zwrócić uwagę na badania prowadzone pod kierownictwem N.K. Chemeris w Instytucie Biofizyki Komórkowej Rosyjskiej Akademii Nauk w mieście Pushchino-na-Oke.
Wyniki badań teoretycznych i eksperymentalnych [Gapeeva i Chemerisa] doprowadziły do koncepcji rezonansu stochastycznego ze szczególną rolą podwójnego rezonansu na częstotliwościach EHF niosących modulowany sygnał o niskiej częstotliwości;
ta ostatnia, jak się wydaje, znajduje się w szeregu częstotliwości podstawowych fizjologicznych rytmów ciała.
Redystrybucja darmowej energii metabolizmu komórkowego odbywa się nie w postaci rezonansu częstotliwości, ale rezonansu energetycznego w dość szerokim spektrum częstotliwości.
Dlatego jeden ze wstępnych wniosków nie dotyczy bioinformacji, ale bioenergetyczny charakter aktywacji wytwarzania komórkowego przez zewnętrzne pole elektromagnetyczne.
Jednocześnie z doświadczenia wynika po prostu, że energetyka zewnętrznej ekspozycji elektromagnetycznej nie odgrywa żadnej roli; wystarczą nawet stosunkowo niskie (progowe) poziomy.
W zasadzie jest to całkowicie zgodne z biologicznym mechanizmem reakcji łańcuchowej tworzenia się wolnej energii w metabolizmie komórkowym, ale aby odrzucić komponent informacyjny, należałoby przeprowadzić dużą serię eksperymentów na wszystkich zakresach pól elektromagnetycznych, które odgrywają niezwykle ważną rolę w funkcjonowaniu komórek.
Najbardziej atrakcyjnym aspektem tej koncepcji jest podejście wyraźnie eksperymentalne.
Jest oczywiste, że nie ma sensu spierać się o prymat (lub dominację) procesów biochemicznych lub biofizycznych w tworzeniu własnego pola elektromagnetycznego komórki.
Oczywiste jest, że darmowa energia, potrzebna komórce do procesów, w tym do wytwarzania EHF EMF, jest wytwarzana w wyniku biologicznego utleniania w mitochondriach.
Najważniejszą rolę odgrywa tu trójfosforan adenozyny (ATP).
Energia ta jest dalej przekazywana w komórce środkami chemicznymi.
Naturalnym polem biologicznym żywego organizmu jest pole elektromagnetyczne w zakresie od podczerwieni do ultrafioletu i być może nawet krótszych fal.
Drugim, również naturalnym polem organizmu, jest pole zależne od fizjologicznych rytmów.
Są to oscylacje o niskiej częstotliwości od ułamków herca do setek (lub tysięcy) herców, fizycznie realizowane jako oscylacje akustyczno-elektryczne.
W tym miejscu, z punktu widzenia radiofizyki, pojawia się bardzo istotne pytanie: w granicach organizmu wszystkie pola powinny być ze sobą powiązane jednocześnie jako (powtarzamy) systemy biocybernetyczne i biofizyczne;
w tym przypadku wiązanie korelacyjne występuje tylko jako modulacja (w modelu amplitudowo, ale w rzeczywistości przenoszona w bardzo złożony sposób).
Dlatego i tylko z tego powodu (a nie z powodu odpowiedzi na zewnętrzne, naturalne pole elektromagnetyczne) w organizmie występują oscylacje, których część najprawdopodobniej pokrywa się zarówno z zasięgami fal długich, jak i EHF.
Ich funkcja w naturalnym procesie biofizycznym polega na łączeniu korelacyjnym; modulacyjno - median (uśredniony).
Innymi słowy, zakres EHF to średnia częstotliwość między niskimi i wysokimi zakresami, umożliwiająca korelację pól w organizmie i przekazywanie informacji poprzez modulację [Afromeev, Subbotina i Yashin].
[Khar'kyanen] doszedł do wniosku w swoich badaniach, że kooperacyjny system dużej liczby (105-1010) ośrodków molekularnych przekazujących energię do pewnego zbiorowego, rozproszonego stopnia swobody, powinien służyć jako skuteczny główny cel małej - intensywności promieniowanie elektromagnetyczne wysokiej częstotliwości.
Wykazano, że taki zbiorczy tryb stopni jest możliwy do osiągnięcia dla układu z dużą liczbą współpracujących receptorów kanałowych na błonie, lub dużą liczbą odczynników molekularnych, których stan jest ustalony w pobliżu punktu krytycznego.
Poszukiwanie efektywnych molekularnych mechanizmów bioefektów EHF doprowadziło do konieczności dokładnego wyjaśnienia dynamiki aktywnych struktur biomolekularnych uczestniczących w złożonym układzie łańcuchowych reakcji chemicznych, z reguły o charakterze katalitycznym.
W większości przypadków pytanie może dotyczyć procesów syntezy i rozpadu tych samych biopolimerów, przejść konformacyjnych i dynamiki błon uwodnionych [Serikov].
Na podstawie mechanizmu rezonansu magnetycznego działania EMR o niskich (nietermicznych) intensywnościach na obiekty biologiczne [Dmitrievskiy] stwierdził wysoce efektywne działanie promieniowania spolaryzowanego kołowo na przepuszczalność błon biologicznych, wyznaczone eksperymentalnie w zakresie światła widzialnego, jak również w całym zakresie częstotliwości EHF.
Polaryzacja promieniowania występuje również w efekcie Zeemana (oraz w NMR i EPR (elektronowy rezonans paramagnetyczny, magnetyczny rezonans jądrowy ), oraz w polaryzacji chemicznej jonów i wolnych rodników w stałym polu magnetycznym Ziemi lub poszczególnych części organizmu).
Wzbudzenie odpowiednich poziomów może być spowodowane przez EMR ze źródeł zewnętrznych, lub wynikać z wewnętrznego bio-procesy chemiczne.
[Subbotina i Yashin] zaproponowali w swoich badaniach zadanie określenia podstawowych mechanizmów działania promieniowanie elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości na odrębne układy i narządy człowieka.
Zgodnie z nowoczesnymi koncepcjami, efekt napromieniowania ludzkiego ciała promieniowanim elektromagnetycznym o ekstremalnie wysokiej częstotliwości polega na aktywacji punktów biologicznie aktywnych (BAP), z których sygnały są przekazywane głównymi kanałami akupunktury (meridianami) do reagujących narządów- lub układów i działają dalej na poziomie komórkowym.
Biofizyczny mechanizm działania powinien zachodzić na poziomie normalnego funkcjonowania całego organizmu. Jednocześnie niski poziom działania promieniowanie elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości na izolowaną tkankę biologiczną nie powinien wywoływać charakterystycznego efektu, który można wykryć w preparatach pobranych z biopsji.
Badania przeprowadzone nad napromienianiem elektromagnetycznym wysokiej częstotliwości w biopsji i nienaruszonych wątrób zwierząt doświadczalnych wykazały, że zmiany morfologiczne są charakterystyczne tylko dla napromieniania zwierzęcia nieuszkodzonego.
Potwierdza to bioinformacyjny charakter niskopoziomowej ekspozycji nietermicznej, wywodzący się z koncepcji ciała jako złożonego systemu samoorganizującego się.
Na podstawie informacyjnego efektu MMW można przewidywać mobilizację potencjałów rezerw organizmu w warunkach anormalnych.
Tak więc do dziś nie ma precyzyjnej koncepcji fizykochemicznych mechanizmów działania promieniowania EHF na układy biologiczne, nie ma też dokładnej jasności co do natury odczuwania skrajnie wysokich częstotliwości u żywych organizmów.
W związku z tym istnieje tylko kilka hipotez:
hipoteza koherentnego pobudzenia i interakcji [Devyatkov, Golant i Betskiy],
hipoteza informacyjna [Nefedov, Protopopov, Sementsov i Yashin],
hipoteza o solitonowym mechanizmie transmisji energii [ Davydov]
i kilka innych związanych ze skutecznym pochłanianiem energii z promieniowania EHF przez cząsteczki wody [Gapeev, Safronova, Chemeris i Fesenko].
Rozważymy hipotezę szkoły kijowskiej (prof. S.P. Sit’ko na Ukrainie), która została szczegółowo opracowana i potwierdzona eksperymentalnie.
Istoty żywe są uważane za czwarty poziom kwantowy (po poziomie jądrowym, atomowym i molekularnym) organizacji strukturalnej w przyrodzie.
W ten sposób fizyka żywych, w przeciwieństwie do biofizyki, wyprowadzana jest z definicji życia w kategoriach podstawowych nauk przyrodniczych:
każda niezależna żywa istota jest kwantowo-mechaniczną całością, samokoordynowaną, niektóry potencjał lokalny jest tworzony przez rodzaj koherencji lasera w zakresie długości fal mm [Sit'ko i Mkrtchyan].
Szereg faktów przemawia za możliwością istnienia takiego spójnego pola w organizmie w zakresie mm:
• natężenie pola elektrycznego w błonach protoplazmatycznych każdej komórki żywego organizmu (10-5 V / m);
• częstotliwość drgań własnych membran, 1010-1011 Hz;
• gęstość promieniowania elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości wewnątrz ciała jest utrzymywana powyżej progu nierównowagowego przejścia fazowego ze względu na mechanizm pełnego wewnętrznego odbicia przez skórę;
• genomy wszystkich komórek somatycznych dowolnego organizmu są identyczne, co oznacza, że komórki te można uznać za aktywne centra systemu w reżimie multimodalnej spójności.
W swoich artykułach S.P. Sit'ko opisał bezpośrednie wykrywanie niezrównoważonego składnika EMR w ludzkim ciele w zakresie milimetrów.
Jak mówi, jest to decydujący eksperyment, który przekształca hipotezę roboczą w naukowy nurt „Fizyka żywych” [Sit'ko i Yanenko].
Wyniki badań klinicznych i eksperymentalnych nad wpływem super niskich poziomów PEM w zakresie mm na obiekty biologiczne o różnym stopniu złożoności są podstawą pomysłów na sposoby wyrażania informacji genetycznej na poziomie makroskopowym - całego organizmu.
Ważnym sprawdzianem nowych koncepcji jest możliwość przywrócenia stanu funkcjonalnego organizmu za pomocą zaledwie kilku kwantów EMR (10-20 W / Hz cm2).
Medycyna kwantowa wykazała to teraz na kilku tysiącach pacjentów [Sit'ko i Mkrtchyan].
Przypis:
W publikacji pojawiać się będą poniższe.
Najważniejsze zostały wytłuszczone.
ACTH hormon adrenokortykotropowy
AEFD gęstość strumienia energii pochłoniętej
AFO aktywne formy tlenu
AM Modulacja amplitudy
AN USSR Ukraińska Akademia Nauk SRR
AN SSSR Akademia Nauk ZSRR
ATP kwas adenozynotrifosforanowy
BAP Punkt biologicznie aktywny
BEF MMW biologiczne skutki fal milimetrowych
CL Chemiluminescencja
CMW Fale centymetrowe
DMW Fale decymetrowe
DNA Kwas dezoksyrybonukleinowy
DOPA 3,4-dioksyfenyloalanina - aminokwas, produkt pośredni w syntezie melaniny
EEG Elektroencefalogram
EFD Gęstość strumienia energii
EHF EMR promieniowanie elektromagnetyczne o ekstremalnie wysokiej częstotliwości
EKG elektrokardiogram
EMF pole elektromagnetyczne
EMW fala elektromagnetyczna
EPR - elektronowy rezonans paramagnetyczny
FM - modulacja częstotliwości
GOST - rządowy standard ogólno-unijny
HF EMR - promieniowanie elektromagnetyczne wysokiej częstotliwości
IRE RAN - Instytut Radioelektroniki, rosyjskiej Akademia Nauk
LCS - laserowa spektroskopia korekcyjna
MM, SUBMM milimetr, submilimetr (zakres)
MMW fala milimetrowa
MPH RF - Ministerstwo Zdrowia Publicznego Rosji Federacji Rosyjskiej
MRT - terapia rezonansem mikrofalowym
NMR Magnetyczny rezonans jądrowy
NPO Naukowy Związek Przemysłowy
OST Standardy ogólnounijne
PD - gęstość mocy
PFD - gęstość strumienia mocy
RAN - Rosyjska Akademia Nauk
RBM - czerwony szpik kostny
RNA - kwas rybonukleinowy
SAR - specyficzna szybkość wchłaniania
SHF - super wysoka częstotliwość
VNK - Tymczasowy Kolektyw Naukowy
17-OCS - oksykortykosteroid
|
