Wiele można się nauczyć z tego, jak to się skończyło i kto to zakończył
Wprowadzenie:
Pod koniec grudnia 2019 roku przewidziałem prawie wszystko, - co wydarzyło się do tej pory z COVID-19, - co stawiało mnie w sprzeczności z większością moich kolegów lekarzy.
Udało mi się to zrobić, ponieważ znałem historię i widziałem wiele oznak, że nasze błędy z przeszłości będą się powtarzać (na przykład
The Real Anthony Fauci szczegółowo opisuje, w jaki sposób epidemia HIV była planem zarządzania COVID).
To, co dzieje się teraz w Kanadzie i innych miejscach, jest prawie identyczne z tym, co wydarzyło się w przypadku kampanii szczepień przeciwko ospie ponad sto lat temu, i uważam, że niezwykle ważne jest, abyśmy zrozumieli te lekcje z przeszłości i ważne jest, aby ta wiadomość dotarła do kierowców ciężarówek (protest kanadyjskich truckerów).
Jeśli masz jakiś sposób, aby przekazać im tę wiadomość,
PROSZĘ to zrobić.
Krótko mówiąc, oryginalna szczepionka przeciwko ospie była wyjątkowo szkodliwą szczepionką, która nigdy nie była testowana przed przyjęciem.
Zwiększyła się, a nie zmniejszyła epidemie ospy.
Gdy ujawniono niebezpieczeństwo i nieskuteczność, nasiliły się publiczne protesty przeciwko szczepieniom.
Jednak wraz ze wzrostem liczby przypadków ospy rządy na całym świecie przyjęły bardziej drakońską politykę obowiązkowych szczepień.
Ostatecznie jeden z największych protestów stulecia miał miejsce w 1885 roku w Leicester (w Anglii).
Władza Leicester została zastąpiona, zniesiono obowiązkowe szczepienia i wdrożono środki zdrowia publicznego odrzucone przez środowisko medyczne.
Środki te okazały się bardzo skuteczne, a gdy zostały przyjęte na całym świecie, zakończyła się epidemia ospy, - coś, co najbardziej błędnie uważa się za wynik szczepień.
Ten artykuł jest podzielony na następujące sekcje:
- Rozwiązywanie iluzji
- Historia szczepień przeciwko ospie
- Sceptycyzm i odrzucenie szczepień przeciwko ospie
- Obowiązkowe szczepienie przeciwko ospie
- Skutki obowiązkowego szczepienia na ospę
- Obrażenia poszczepienne przeciwko ospie
- Historyczne protesty publiczne 1885
- Historyczny model powtórek z Leicester w teraźniejszości
Rozpuszczanie iluzji
Ponieważ nerki są tak podatne na urazy farmaceutyczne, nefrologia jest jedyną specjalizacją w medycynie, w której nikt nie będzie kwestionował zakończenia leczenia przez lekarza.
W 2009 roku nefrolog Suzanne Humphries zauważyła niepokojący schemat szczepień przeciwko grypie bezpośrednio poprzedzających uszkodzenie nerek lub niewydolność nerek, gdzie nie można było zidentyfikować innej przyczyny.
Większość szpitali ma stałe nakazy, aby zapewnić szczepienia wszystkich przyjęć (ze względu na zwrot kosztów szczepień), a ona zakwestionowała tę praktykę u swoich pacjentów z nerkami.
Chociaż większość personelu zgodziła się (będąc również świadkami uszkodzenia nerek), ku jej zaskoczeniu, po raz pierwszy w jej karierze, jej profesjonalna opinia na temat niewydolności nerek została zignorowana, administracja odmówiła jej prośby i była nękana aż do jej wyjazdu.
Spotkała się z wieloma takimi samymi zaprzeczaniami rzeczywistości, z którymi mamy teraz do czynienia, omawiając szczepienia przeciwko COVID-19.
Najczęstszą odpowiedzią na jej obawy było „jak można przeciwstawić się szczepieniom przeciwko grypie; czy nie zdajesz sobie sprawy, ile szczepionki przeciw polio i ospie prawdziwej zrobiły dla świata?”
W pewnym momencie dr Humphries zdała sobie sprawę, że musi samodzielnie zbadać te twierdzenia.
Po początkowej próbie oceny skuteczności kampanii szczepień przeciwko ospie odkryła, że
dane nie są dostępne.
To w końcu doprowadziło ją do zbadania archiwów niektórych najstarszych bibliotek w kraju, gdzie odkryła, że wyłonił się zupełnie inny obraz z tamtego czasu.
W dużej mierze
mitologia współczesnej medycyny opiera się na szczepieniach wyprowadzających nas z ciemnych wieków plag i chorób zakaźnych, w wyniku czego istnieje żywotny interes, aby chronić tę mitologię za wszelką cenę.
W związku z tym uważam, że dr Humphries wybrała doskonały tytuł i że ona i inni autorzy poprzez tę pracę wnieśli ogromny wkład w dziedzinę medycyny.
Poniżej znajduje się głównie fragment
Dissolving Illusions (dostępny zarówno jako książka, jak i audiobook).
Dla zwięzłości można tam znaleźć cytaty i odniesienia .
Krótka książka z 1889 roku dostarczająca dowodów obejmujących wiele z tych samych punktów i jest dostępna w Internecie tutaj .
Historia szczepień przeciwko ospie
Kiedy rozpoczęła się rewolucja przemysłowa, duża liczba poddanych (niewolników ekonomicznych) przeniosła się ze wsi do miast, aby służyć jako nowa siła robocza.
W tych wczesnych miastach żyli w warunkach absolutnej nędzy, która w naszych czasach jest dla większości trudna do wyobrażenia (co może być częściowo spowodowane niedawnym przyjęciem idei Thomasa Malthusa o potrzebie kontroli populacji przez arystokrację europejską).
W wyniku tych niebezpiecznych warunków życia powszechne były zarazy i choroby zakaźne.
Wcześni postępowcy z kolei argumentowali, że poprawa śmiercionośnych warunków życia poprzez wczesne
programy higieny publicznej i zmniejszenie kapitalistycznego wyzysku klasy robotniczej (powiedzmy przez dawanie humanitarnych godzin, lub nie zmuszanie dzieci w wieku 5 lat do całodziennej pracy) było kluczem do zdrowia publicznego.
Było wiele bitew na ten temat, które ówcześni aktywiści ostatecznie wygrali, gdy nastroje społeczne zwróciły się przeciwko przerażającym skutkom szczepień przeciwko ospie, odsuwając te śmiertelne choroby do przeszłości.
Na przykład szkarlatyna zabiła o wiele więcej ludzi niż ospa, jej spadek był idealnym odzwierciedleniem ospy, a niewielu zdaje sobie sprawę, że ta choroba była wcześniej straszliwą plagą.
● Wskaźniki śmiertelności na ospę i szkarlatynę w Anglii i Walii w latach 1838-1922.
Współczesna medycyna wkradła się i skutecznie przypisała sobie zasługi za te zmiany, przypisując je szczepionkom, pomimo danych wskazujących na coś przeciwnego - na przykład nieistniejących szczepionek na większość chorób, które zanikły.
Dissolving Illusions dostarcza danych i wykresów, które pokazują, że istnieje znacznie silniejsza hipoteza wyjaśniająca spadek liczby tych chorób zakaźnych.
Wczesna praktyka łagodzenia ospy polegała na celowym przenoszeniu ospy z jednej osoby na drugą (wariolacja), która została poparta przez niektórych i odrzucona przez innych, ponieważ często uważano, że jest zarówno niebezpieczna, jak i może raczej pogorszyć niż poprawić epidemie.
Na przykład artykuł z 1764 r. oceniający skutki wariolacji po 38 latach wdrażania wykazał, że liczba zachorowań na ospę wzrosła o 41% , a zgonów na ospę wzrost o 27%.
Ponieważ igła podskórna nie została jeszcze wynaleziona, inokulację uzyskano przez pocieranie otwartej rany na ramieniu zakażonym materiałem.
Istniały również pogłoski, że narażenie na ospę krowiankę chroniło dziewczęta przed ospą, a lekarze próbowali zaszczepić ospę krowianką (raczej wariolację ospy prawdziwej) jako środek zapobiegania ospie.
14 maja 1796 roku lekarz Edward Jenner wziął materiał chorobowy z ręki dojarki, która, - jak sądził, miała krowiankę i zaszczepił nią 8-letniego chłopca, następnie w lipcu zaszczepił chłopca ospą, a po tym zadeklarował, że jego szczepionka będzie w 100% skuteczna przez całe życie (później mówiąc że ochrona potrwa 10 lat i ostatecznie będzie trwała przez rok).
Ponieważ nie przeprowadzono żadnych kontrolowanych eksperymentów w celu zbadania tej praktyki, odporność oceniano na podstawie przekonania, że obecność blizny po szczepionce gwarantuje odporność, a nawet teraz CDC przyznaje, że poziom przeciwciał niezbędny do zapobiegania zakażeniu ospą jest nieznany do dziś.
Sceptycyzm i odrzucenie szczepień przeciwko ospie
Początkowo twierdzenia Jennera (opublikowane po raz pierwszy w 1798 r.) spotkały się z dużym sceptycyzmem, ponieważ wielu lekarzy obserwowało u pacjentów rozwój ospy krowiej, a następnie ospy prawdziwej, a inni kwestionowali podstawową zasadność jego badań (jeden lekarz, który przetestował 3 dzieci ze szczepionką Jennera, stwierdził, że u wszystkich trojga rozwinęła się ospa po zaszczepieniu, z podobnymi wynikami uzyskanymi przez innych lekarzy).
Niemniej jednak praktyka ta stopniowo się przyjęła, stała się większą częścią dochodów lekarzy, stawała się coraz bardziej popularna w dziedzinie medycyny, a w ciągu następnych stu lat liczba dysydentów stopniowo malała.
Jednak to, - co jest obecnie stosunkowo mało znane, to to, że wiele osób zabrało głos i opublikowało literaturę z danymi wskazującymi na poważne problemy ze szczepionką.
Oto kilka przykładów:
Dr Woodville w 1799 roku, po podaniu szczepionki wielu dzieciom, stwierdził:
„… w kilku przypadkach krowianka okazała się bardzo poważną chorobą.
W trzech lub czterech przypadkach na 500 pacjent był w dużym niebezpieczeństwie, a jedno dziecko faktycznie zmarło. ”
W 1809 roku obserwator medyczny odnotował kilkanaście przypadków, często śmiertelnych przypadków ospy prawdziwej po szczepieniu (często występujących rok po szczepieniu), podczas gdy obserwator medyczny z 1810 roku odnotował 535 przypadków ospy prawdziwej po szczepieniu (97 śmiertelnych) i 150 przypadków poważnych obrażeń poszczepiennych.
W 1817 London Medical Repository Monthly Journal and Review również wykryto, że wiele osób, które otrzymały szczepienie przeciwko ospie prawdziwej, nadal cierpiało na ospę prawdziwą.
W 1818 roku Thomas Brown, 30-letni chirurg i zagorzały zwolennik szczepień, po zaszczepieniu 1200 osób stwierdził:
„
Rachunki ze wszystkich stron świata, wszędzie tam, gdzie wprowadzono szczepienia… przypadki niepowodzeń wzrosło obecnie do alarmującej proporcji ”.
W 1829 r. Lancet opisujący niedawną epidemię stwierdził:
„
Zaatakował wielu, którzy wcześniej chorowali na ospę, i to często poważnie; prawie na śmierć; a spośród tych, którzy zostali zaszczepieni, część pozostawiła w spokoju, ale spadła na wielu. ”
W 1845 r. dr George Greogory donosił:
„
Podczas epidemii ospy w 1844 r. około jedna trzecia zaszczepionych zachorowała na łagodną postać ospy, ale około 8 procent zaszczepionych zmarło, a prawie dwie trzecie przeszło ciężką chorobę ”.
Z powodu prawdziwych obaw przed szczepieniami, w społeczeństwie istniał powszechny opór wobec praktyk szczepień.
Ponieważ prasa była w tym czasie mniej cenzurowana, często pojawiały się doniesienia o zgonach z powodu ospy u prawidłowo zaszczepionych obywateli, a także zgonów z innych przyczyn po szczepieniu.
W 1829 roku William Cobbett, rolnik, dziennikarz i angielski pisarz, napisał, odnosząc się do niepowodzeń szczepień:
„
Dlaczego w setkach przypadków osoby zatrute przez SAMEGO JENNERA [podkreślenie kapitału Williama Cobbetta] prawdziwą ospą później i albo zmarli - z powodu choroby, albo ledwo uszli z życiem !”
List z 1850 r. do „Hampshire Telegraph and Sussex Chronicle” twierdził, że w 1844 r. w London Small-Pox Hospital było więcej przyjęć niż podczas epidemii ospy w 1781 r. przed rozpoczęciem szczepień, a jedna trzecia zgonów to osoby, które były wcześniej szczepione.
Obowiązkowe szczepienie przeciwko ospie
Gdy stało się jasne, że szczepionka przeciwko ospie nie była w stanie zapobiec chorobie, jak początkowo obiecywano, profesja medyczna przesunęła cele z dożywotniej „
doskonałej ” odporności na „
łagodniejszą chorobę ”, aby uzasadnić szczepienia, co od tego czasu powtarza się w innych kampaniach szczepień.
Pan Henry May, pisząc do Birmingham Medical Review, w styczniu 1874 r., poinformował, że często nie zgłaszano zgonów w wyniku szczepień z powodu posłuszeństwa wobec praktyki.
Często zaszczepioną osobę odnotowywano jako zmarłą z powodu innej choroby, takiej jak ospa wietrzna lub błędnie wymieniano jako nieszczepioną.
To zniekształcenie podstawowych statystyk stwarza wiele wyzwań w ocenie skuteczności szczepień, a także dlatego wielu autorów twierdzi, że do oceny szczepień przeciw COVID-19 nie można użyć żadnych wskaźników, z wyjątkiem całkowitej liczby zgonów (niezależnie od przyczyny), ponieważ nie można tego zafałszować.
Warto zauważyć, że inne znaczące nakładanie się występuje z wczesnymi kampaniami polio (również szczegółowo opisanymi w książce), w których kryteria diagnostyczne „Polio” były wielokrotnie dostosowywane, aby zaspokoić polityczne zapotrzebowanie na przypadki polio.
Rządy odpowiedziały na ten sceptycyzm stopniowym użyciem coraz większej siły, aby nakazać szczepienia.
Szczepienia stały się obowiązkowe w Anglii w 1853 r., a surowsze przepisy uchwalono w 1867 r.
W Stanach Zjednoczonych Massachusetts ustanowiło zestaw kompleksowych przepisów dotyczących szczepień w 1855 r. (co stworzyło sprawę Sądu Najwyższego Jacobson przeciwko Massachusetts, często przytaczaną sprawę dotyczącą stanu szczepień przymusowych). L
emuel Shattuck w raporcie z 1856 r. podkreślił potrzebę szczepień i nalegał na egzekwowanie szczepień od domu do domu przez władze miasta Boston, zauważając również:
„
Miasto już zapewniło, że żadne niezaszczepione dziecko nie zostanie przyjęte do szkoły publicznej."
Pojawiła się sytuacja, którą nazywam cyklem pozytywnego sprzężenia zwrotnego szczepionki.
Należy pamiętać, że większość systemów w naturze to zamiast tego systemy negatywnego sprzężenia zwrotnego.
W takich przypadkach, gdy coś się dzieje, samoczynnie koryguje system i wyłącza go, zamiast przyspieszać, jak to ma miejsce w systemie z dodatnim sprzężeniem zwrotnym.
Cykl wygląda następująco:
Istnieje niepokojąca choroba
↓
Szczepienia są wymieniane jako potencjalne rozwiązanie problemu
↓
Przeprowadzana jest wstępna kampania szczepień, która pogarsza problem
↓
Ponieważ problem jest teraz gorszy, wzrasta potrzeba szczepień w celu rozwiązania tego problemu i przeprowadzana jest kolejna kampania
↓
To pogarsza problem
↓
Zwiększa to potrzebę bardziej agresywnych środków w celu zwiększenia szczepień
↓
To pogarsza problem i jeszcze bardziej utrwala cykl, niedługo prowadząc do bardzo wątpliwej polityki rządowej mającej na celu zmuszenie niechętnych stron do szczepienia.
U podstaw tego procesu wydaje się być niekwestionowana wiara w szczepienia, przekonanie sięgające czasów ospy, że szczepienie coraz większej części populacji poprzez szczepienia może zakończyć epidemie (obecnie określane jako odporność stada), a rząd m ograniczone możliwości rozwiązania tego problemu poza szczepieniami i siłą rządową.
Skutki obowiązkowych szczepień przeciwko ospie
Zgodnie z cyklem pozytywnego sprzężenia zwrotnego, wyniki te były wszędzie.
W Stanach Zjednoczonych, gdy ospa w Bostonie pogorszyła się, w 1855 r. rząd wprowadził rygorystyczne egzekwowanie szczepień.
Potem nastąpiły epidemie z lat 1859-1860, 1864-1865, 1867 (wszystkie miały podobną wielkość do wcześniejszych), a następnie niesławna epidemia z lat 1872-1873, która przyćmiła wszystkie poprzednie epidemie (śmiertelna dla 1040 osób w tempie 280 zgonów na 100 000 osób).
Do końca 1868 roku zaszczepiono ponad 95 procent mieszkańców Chicago.
Po wielkim pożarze w 1871 r. (który zrównał z ziemią miasto) uchwalono surowe przepisy dotyczące szczepień, a szczepienie stało się warunkiem otrzymania pomocy humanitarnej.
Chicago zostało następnie dotknięte niszczycielską epidemią ospy prawdziwej w 1872 roku, kiedy ponad 2000 osób zachorowało na ospę prawdziwą, z czego ponad 25% zmarło, a śmiertelność wśród dzieci poniżej 5 roku życia była najwyższa w historii.
Artykuł medyczny z 1900 r. omawiał szczepienia w 3 krajach europejskich.
W Anglii z 9392 pacjentów z ospą w szpitalach w Londynie, 6854 zostało zaszczepionych, a 17,5% z 9392 zmarło.
W Niemczech „
oficjalne deklaracje pokazują, że w latach 1870-1885 na ospę zmarł milion zaszczepionych osób ”.
We Francji „
każdy rekrut, który wchodzi do armii francuskiej, jest szczepiony. W czasie wojny francusko-pruskiej w tej armii było 23 469 przypadków ospy .”
Artykuł z 1888 r. w Encyclopedia Britannica opisujący surowe praktyki szczepień w Prusach w całej populacji (w tym obowiązkowe ponowne szczepienie uczniów szkół) zauważył:
„
Pomimo faktu, że Prusy były najlepiej zaszczepionym (wzmocnionym) krajem w Europie, śmiertelność z powodu ospy w epidemia z 1871 r. była wyższa (59 839) niż w jakimkolwiek innym północnym regionie ”.
W 1899 r. dr Ruata we Włoszech doniósł:
„
Wśród wielkiej liczby małych epidemii, które spowodowały 18110 wspomnianych zgonów ”, zauważył, że ta śmiertelność była bezprecedensowa i że potwierdził od lokalnych władz sanitarnych, że wsie, w których miały miejsce te epidemie “
szczepienia były wykonywane dwa razy w roku w najbardziej zadowalający sposób od wielu lat. ”
Japonia również napotkała podobne problemy, gdzie obowiązkowe szczepienia weszły w życie w 1872 r. (na przykład co najmniej 1 szczepienie w ciągu roku od urodzenia stało się obowiązkowe), a w 1885 r. prawo zostało wzmocnione, aby wymagać obowiązkowych szczepień co 5 do 7 lat.
W latach 1885-1892 zarejestrowano ponad 25 000 000 szczepień i powtórnych szczepień, a mimo to odnotowano 156175 przypadków ospy i 39 979 zgonów.
W latach 1892-1897 odnotowano 142032 przypadki ospy i 39 536 zgonów.
Ustawa z 1896 r. wprowadziła obowiązek ponownego szczepienia co 5 lat dla wszystkich obywateli, niezależnie od ich sytuacji, a w następnym roku w 1897 r. mieli 41946 przypadków ospy prawdziwej i 12276 zgonów, co daje śmiertelność 32%, prawie dwa razy większą niż w przypadku ospy prawdziwej przed okresem szczepień.”
Urazy poszczepienne przeciwko ospie
Podczas gdy oficjalne oświadczenia medyczne zawsze głosiły, że szczepienie jest bardzo bezpieczną procedurą wykonywaną z „
czystą limfą ”, pogląd ten nie był powszechny (a jak wyszczególniono powyżej, obalony przez analizę szczepień).
Wcześni osteopaci i homeopaci (i inni) wielokrotnie opisywali istotną nową ostrą i przewlekłą chorobę wywołaną szczepieniem przeciwko ospie i wierzyli, że nie jest to właściwy sposób podejścia do medycyny.
Co ciekawe, wiele zgłoszonych przez nich objawów jest obecnie rozpoznawanych jako oznaki powikłań stanu nadkrzepliwości we krwi, cechy, która wydaje się być wspólna ze szczepionkami COVID-19 i może być wywołana przez wiremię.
Ci wcześni holistyczni lekarze regularnie wypowiadali się przeciwko praktyce szczepień, a zwłaszcza obowiązkowych szczepień (na przykład jest to wielokrotnie omawiane w końcowym podsumowującym tekście medycznym napisanym przez AT Stilla, założyciela Osteopatii).
Te wczesne obserwacje są tematem mojego kolejnego, bardziej szczegółowego
artykułu .
Na poziomie populacji urazy poszczepienne były powszechne.
Jak wyszczególniono na wykresie 4.3 z
Dissolving Illusions , w Anglii i Walii, w latach 1859-1921 (prawdopodobnie zaniżone) zgony z powodu ospy krowiej i inne skutki szczepień były podobne do zgłaszanych zgonów na ospę.
Jednym z najczęstszych zgonów po szczepieniu była róża, szczególnie długotrwały i bolesny sposób umierania.
Było wiele doniesień w prasie i innych publikacjach na temat tego zdarzenia, a w artykule Encylopedia Britannica z 1890 r. zauważono, że w szpitalach takich jak St. Petersburg, róża po szczepieniach była początkiem katastrofalnych epidemii róży dla innych pacjentów w tych szpitalach.
W literaturze medycznej opisano również inne mniej poważne skutki uboczne, takie jak częsta żółtaczka.
Na przykład w 1884 r. kampania szczepień 1289 robotników w stoczni marynarki wojennej, 191 miała żółtaczkę.
Donoszono również o przenoszeniu czynników zakaźnych, takich jak kiła lub gruźlica, poprzez szczepienie.
W badaniu z 1958 r. wyszczególniono 9 przypadków wyprysku poszczepiennego, bardzo rzadkiej i śmiertelnej choroby skóry po szczepieniu, z których 2 zmarły, przy czym autorzy zauważyli, że większość przypadków tej choroby prawdopodobnie nie została zgłoszona (w oddzielnym badaniu z 1970 r., autorzy zauważyli, że w 7 przypadkach zgonów wyraźnie związanych ze szczepieniem, tylko 3 szczepienia wymienione w akcie zgonu).
Historyczny protest publiczny z 1885 r.
Wraz ze wzrostem powszechnego sceptycyzmu wobec szczepień zwiększyło się egzekwowanie prawa, bez możliwości odwołania się od szczepień bez względu na sytuację lub zalecenia lekarza.
Na całym świecie jest mnóstwo doniesień o nakładaniu grzywien, więzieniu lub przymusowym szczepieniu, przy czym rodzice często decydują się na taką karę, aby oszczędzić dzieciom szczepienia.
Dochodziło do napaści na funkcjonariuszy wymuszających szczepienia i okresowo wybuchały zamieszki.
Ten cytat z 1874 r., cytat z emerytowanego profesora FW Newmana, oddaje nastrój tamtych czasów:
„Zawodzi mnie porządny i dopuszczalny język, nawiązując do tego, co mogło wydawać się niewiarygodne trzydzieści lat temu – nakazu szczepienia drugiego dziecka w rodzinie, kiedy szczepienie zabiło pierwsze;
a następnie wysłanie ojca do więzienia za odmowę”.
Wiele doniesień o przerażającym egzekwowaniu tych mandatów i sprzeciwie wobec nich w Stanach Zjednoczonych można znaleźć w rozdziałach 8 i 9 Dissolving Illusions.
Jednak najbardziej godna uwagi historia miała miejsce w Anglii.
Miasto produkcyjne Leicester podlegało angielskiemu prawu z 1840 r., wymagającemu szczepień, oraz prawu z 1859 r., które wymagało zaszczepienia każdego dziecka w ciągu 3 miesięcy od urodzenia.
Ponieważ odmowa szczepienia była karana grzywną lub karą pozbawienia wolności lub jednym i drugim, wielu odmawiających szczepień zgodziło się na szczepienie.
Pomimo wysokiego wskaźnika szczepień, w latach 1871-1872 wystąpiła epidemia ospy, w której doszło do 3000 przypadków, z których 358 zmarło, co doprowadziło do rosnącego sceptycyzmu wobec szczepień i zwiększenia egzekwowania nakazów szczepień.
W 1869 r. wszczęto 2 postępowania karne przeciwko osobom, które odmawiają szczepień, a 1100 w 1881 r. (w tym okresie wszczęto łącznie 6000, z 64 karami pozbawienia wolności i 193 konfiskatami mienia przeciwko osobom zbyt biednym, by zapłacić grzywnę).
W 1884 r. przeciwko nieszczepionym wydano 5000 wezwań do sądu, co całkowicie przeciążyło system sądowniczy.
Pisma w lokalnej gazecie w tym czasie ujawniły powszechną pogardę dla irracjonalności tej procedury i wytrwałej obrony profesji medycznej niebezpiecznej praktyki, która najwyraźniej zawiodła w ciągu ostatnich 80 lat.
Napięcia osiągnęły punkt wrzenia i 23 marca 1885 r. wybuchł wielki protest, szacowany na 80 000 do 100 000 osób.
Składał się z obywateli wszystkich zawodów z całej Anglii i otrzymał wsparcie od obywateli z całej Europy, którzy nie mogli w nim uczestniczyć.
Procesja miała długość dwóch mil, a zachowania pokazywały powszechne nastroje wobec szczepień, obecne w tłumie.
Demonstracja zakończyła się sukcesem, a lokalne władze przychyliły się do ich żądań wolnościowych i uznały je.
Model Leicester
Pan Radny Butcher z Leicester przemawiał do protestu i mówił o rosnącej opinii, że najlepszym sposobem na pozbycie się ospy i śmiertelnych chorób zakaźnych jest używanie dużej ilości wody, dobre jedzenie, życie w jasnych i przewiewnych domach, podczas gdy obowiązkiem gminy jest utrzymanie czystości na ulicach i porządku w kanalizacji.
Podkreślił, że jeśli tego nie zrobi, to jest mało prawdopodobne, by jakakolwiek ustawa sejmowa czy szczepienia zapobiegły chorobom.
W tym samym roku, po proteście, rząd został zastąpiony, mandaty wygasły, a do 1887 r. odsetek szczepień spadł do 10%.
Aby zastąpić model szczepień, aktywiści z Leicester zaproponowali system natychmiastowej kwarantanny pacjentów cierpiących na ospę, dezynfekcję ich domów i kwarantannę ich kontaktów oraz poprawę warunków sanitarnych.
Społeczność medyczna gwałtownie odrzuciła ten model i gorliwie przewidziała, że „gigantyczny eksperyment” Leicester wkrótce zakończy się straszliwą „masakrą”, zwłaszcza na niechronionych dzieciach, które były postrzegane przez rządowych lekarzy jako „worki z prochem”, które łatwo mogą wybuchnąć.
Szkoły (wraz z wieloma innymi nienawistnymi i hiperbolicznymi retorykami skierowanymi do nich).
Ta apokalipsa ospy na zawsze miała służyć jako lekcja przeciwko odmowie szczepień, na którą postawili swoją opinię medycy.
Ponieważ przewidywana katastrofa nie pojawiła się, a Leicester miało dramatycznie niższy wskaźnik zachorowań na ospę niż inne w pełni zaszczepione miasta (od 1/2 do 1/32), zaproponowano różne racjonalizacje, aby to wyjaśnić, ale w miarę upływu dziesięcioleci pojawiła się stopniowa publiczna akceptacja metod Leicester. Ale nawet 30 lat później artykuł w New York Times nadal przewidywał, że katastrofa jest tuż za rogiem i jest to konieczne by zmienić ich metody.
Na szczęście wartość nowatorskiego podejścia Leicester do kwarantanny i poprawy higieny publicznej została dostrzeżona i stopniowo przyjęta na całym świecie, co doprowadziło do ostatecznego zwalczenia ospy.
Ponieważ ospa zwykle wymaga 6-7 dni bliskiego kontaktu w celu przeniesienia wirusa, wydaje się prawdopodobne, że podejście kwarantannowe może być głównym elementem odpowiedzialnym za zwalczenie ospy.
Historia się powtarza w teraźniejszości
Gdy COVID-19 przybył do USA, medycyna przewidziała, że podobnie jak w przypadku poprzednich chorób układu oddechowego, będą 3 szczyty epidemii, po których zniknie.
Z tego powodu rozpoczął się pośpiech w opracowywaniu szczepień przed zniknięciem epidemii, co doprowadziło wielu do podejrzeń, że w szczepionkach wystąpią poważne problemy z zanieczyszczeniem, ponieważ kontrola jakości została poświęcona na rzecz szybkości.
Badając szczepionki, ja i inni lekarze czuliśmy, że gdyby szczepionki były rozprowadzane na dużą skalę w populacji, pogorszyłyby i przedłużyły epidemię, ponieważ szczepionki zapobiegłyby wystąpieniu naturalnej odporności stada.
Ponieważ szczepienie wiązało się z wysokim potencjałem toksyczności, wydawało się nieuniknione, że coraz więcej drakońskich mandatów rządowych zostanie przekazanych w celu przeciwdziałania powszechnemu oporowi społecznemu, tak aby mogli osiągnąć nieosiągalny próg odporności stada.
Niestety, podczas gdy oczekiwano, że profesja medyczna zintensyfikuje działania i zajmie się tymi poważnymi problemami, związana własnym interesem, krytycy programu, powołujący się na łatwo dostępne dane, stanowiliby mniejszość.
Kilka lat temu taka prognoza byłaby nie do pomyślenia, chyba że znasz historię szczepień.
Podobnie jak kampanie szczepień przeciwko ospie, kampania szczepień przeciwko COVID była tak rażąca, że zainspirowała wielki globalny ruch protestacyjny, przy czym obecne protesty na dużą skalę są bardzo podobne do tych, które miały miejsce 135 lat temu.
Mam nadzieję, że ten ruch zapamięta lekcje z przeszłości i przeniesie je do teraźniejszości, aby przyszłe pokolenia nie musiały powtarzać tych błędów.
Jako ostatnia uwaga, aby wyciągnąć historyczne analogie:
po 11 września - jako środek ostrożności przed przyszłym bioterroryzmem, wojsko zaangażowało się w kampanię szczepionek przeciwko ospie, która następnie wywołała różne problemy polityczne po tym, jak zapalenie serca i zawały serca zostały zauważone jako efekt uboczny ze szczepień, które doprowadziły CDC do wstępnego zalecenia wykluczenia z kampanii szczepień osób z problemami kardiologicznymi .
Masz moje pełne pozwolenie i zachętę, aby podzielić się tym z każdym, kto może przekazać wiadomość.
Nie po to wykonałem większości pracy, aby skompilować tę historię i nie chcę za to zasług.
Chcę tylko, żeby to przesłanie rozeszło się, abyśmy mogli iść w kierunku lepszej praktyki medycznej.
Na koniec kontynuuję wprowadzanie drobnych zmian w tym zakresie, ponieważ zostały mi wskazane, i dziękuję za wszelkie uwagi, aby to poprawić.
Uwaga: Druga część tego artykułu (bardziej szczegółowe podsumowanie wczesnych obserwacji skutków szczepionek przez holistycznych lekarzy tamtych czasów) można znaleźć tutaj .
Źródło:
amidwesterndoctor.substack.com/p/the-smallpox-pandemic-response-was?s=r
