|
| Grzegorz Braun odpowiada na Państwa pytania |
|
Monika Jaruzelska zaprasza
|
|
| Dowody zaplanowanej akcji szczepień przeciwko nieistniejącemu kowidowi |
|
| Sasha przedstawia dowody na to, że cały proces opracowania, produkcji i zatwierdzenia zastrzyków na Covid był jednym wielkim teatrzykiem dla mas. Cała operacja, począwszy od rzekomych "badań klinicznych", a skończywszy na samej nazwie i klasyfikacji prawnej tych zastrzyków, jest jednym wielkim oszustwem, dokonanym przez rządy i agencje regulacyjne na całym świecie w ścisłej współpracy z kartelem farmaceutycznym. |
|
| Montanari: Szczepionka to wielki przekręt |
|
| Jeśli prawdziwa choroba nie daje odporności, absurdem jest mieć nadzieję, że szczepionka może to zrobić, co nie jest niczym innym, jak tylko chorobą w postaci atenuowanej. |
|
| Debata ws. pandemii COVID-19! |
|
| Sytuacja w Polsce i na świecie! Klimczewski, Socha, Giorganni! |
|
| Za Javierem Milei stoi Chabad Lubavitch - chasydzka struktura przestępcza |
|
| Nowy premier Argentyny Javiere Milei uważany jest przez niektórych za drugiego Trumpa |
|
| Lockdown w Anglii |
|
Była kochanka Borisa Johnsona ujawnia - z kim Premier GB konsultował wprowadzenie stanu wyjątkowego pod pretekstem fikcyjnej pandemii
|
|
| Nastąpił globalny zamach stanu |
|
| Oszustwo covid-19 zostało wymyślone w jakimś celu; była to część planu, który zaczął się na poważnie w latach 60., kiedy grupa ludzi spotkała się i zgodziła, że świat jest przeludniony. |
|
| Czy w “szczepionkach anty-Covid” znajdują się hydrożele magneto-reaktywne? |
|
| Magnesy i monety są przyciągane przez miejsca “zaszczepienia” |
|
| Finansowany przez Google zespół „sprawdzający fakty” wydaje się być garstką fikcyjnych Hindusów w zubożałym miasteczku niedaleko Bangladeszu |
|
| |
|
| Damian Garlicki - ratownik medyczny przypomina! |
|
| |
|
| Wojsko izraelskie zabija Żydów, by odpowiedzialnością obarczyć Hamas |
|
| Na angielskojęzycznej, izraelskiej stronie ynetnews.com, pojawił się film nakręcony w podczerwieni przez jeden z izraelskich helikopterów typu Apache podczas ataku Hamasu na Izrael 7.10.2023 r. |
|
| Tego preparatu nie można nazywać szczepionką. Nazywam to konstruktem mRNA, rekombinowanym RNA, preparatem, który jest dziełem inżynierii genetycznej. |
|
| Prof. zw. dr hab. Roman Zieliński “O szczepionce genetycznej Pfizera i testach PCR” |
|
| Kompleksowe badania wykazały spójne zmiany patofizjologiczne po szczepieniu szczepionkami anty-COVID-19 |
|
| |
|
| Ekspert od COVID-u, okazał się być awatarem stworzonym przez Chińczyków |
|
| |
|
| Ameryka: Od Wolności do faszyzmu |
|
| Amerykanie zaczynają rozumieć - co się dzieje z ich krajem. O tym mówi film pod wskazanym linkiem. |
|
| davidicke.pl |
|
| Tym - którzy interesują się losami Świata nie ma potrzeby przedstawiać Davida Icke. Tym ktorzy do tej pory spali umysłowo ta strona może otworzyć oczy. |
|
| Zełenski kupił sobie dwa jachty |
|
| Ukraiński "Sługa narodu" i jego żona - kupują sobie bogactwa. Skąd mają pieniądze? |
|
| Strzeżcie się Obamy |
|
| Kto naprawdę stoi za Barakiem Obamą? |
|
| TAK SIĘ BAWIĄ UKRAIŃCY - KORUPCJA źródłem BOGACTWA? |
|
| Bardzo drogie auta, prywatne odrzutowce, jachty, helikoptery i nieruchomości w luksusowych europejskich destynacjach, przemyt w walizkach kilkunastu lub kilkudziesięciu milionów dolarów i ponad miliona euro tak bawią się ukraińskie elity. |
|
| Dr Michael Yeadon: masowe morderstwa z paszportami szczepionek i szczepionkami uzupełniającymi |
|
| Ten system jest wprowadzany za pomocą kłamstw w jakimś celu, i myślę, że celem jest całkowita totalitarna kontrola. |
więcej -> |
|
Jak walczy libański ruch oporu
|
|
 W 2002 r. w drugim numerze czasopisma „Rewolucja” zmieściliśmy obszerne, wielostronne i solidne dossier poświęcone historii Hezbollahu i jego walki o wyzwolenie południowego Libanu. Było dla nas jasne, że prędzej czy pó?niej ten niezwykle dynamiczny i bojowy ruch znajdzie się w samym centrum najbardziej burzliwych i dramatycznych wydarzeń bliskowschodnich i w bieżących dziejach tego regionu odegra bardzo ważną rolę. Dziś, gdy sprawdza się ta prognoza, która wówczas wydawała się zuchwała, tych wszystkich, którzy chcą wiedzieć, czym jest oraz o co i jak walczy libański ruch oporu, odsyłam do tego dossier jako nieodzownej lektury. Niniejsze opracowanie jest jego aktualizacją ad hoc. Referuję w nim najważniejsze, najbardziej wnikliwe raporty, analizy, rozważania, korespondencje prasowe i wypowiedzi z ostatnich dni i tygodni, poświęcone Hezbollahowi, często przytaczając je dosłownie.
NAJBARDZIEJ NIEPOMYŚLNA WOJNA IZRAELA
„Sprawę żołnierzy pojmanych w Gazie i Libanie zdjęto tu już z publicznego porządku dziennego. Chodzi o to, aby raz na zawsze zniszczyć Hezbollah i Hamas, a nie o to, aby ci żołnierze wrócili do domu. Podobnie latem 1982 r. izraelska opinia publiczna zupełnie zapomniała o ofierze, która dostarczyła rządowi Menachema Begina pretekstu do inwazji na Liban. Był to Szlomo Argow, ambasador izraelski w Londynie, na którego życie urządziła zamach rozłamowa grupa palestyńska. Zamach na niego posłużył Arielowi Szaronowi za pretekst do najazdu na Liban i pozostania tam przez 18 lat.” Tak już w trzecim dniu obecnej agresji na Liban pisał na „Electronic Lebanon” lewicowy historyk izraelski, prof. Ilan Pappe z uniwersytetu w Hajfie.
„W tym nie ma nic nowego. W 1948 r. Palestyńczycy wybrali konflikt o bardzo niskim natężeniu, gdy Narody Zjednoczone narzuciły deal, który odbierał im połowę kraju ojczystego i oddawał ją społeczności przybyszów i osadników – większość z nich przyjechała tu po 1945 r. Przywódcy syjonistyczni długo czekali na taką okazję i rozpętali operację czystki etnicznej, wypędzając połowę rodzimej ludności tego kraju i niszcząc połowę wsi palestyńskich”, pisał dalej Pappe. Stwierdzał, że izraelskie dążenie do ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej i izraelska agresja na Liban są ze sobą ściśle związane. „Im większa ekspansja potęgi wojskowej Izraela, tym łatwiej doprowadzić do końca niedokończone dzieło 1948 r. – totalną dezarabizację Palestyny.”
Tydzień pó?niej, 21 lipca, korespondent „San Francisco Chronicle” Matthew Kalman doniósł z Jerozolimy, że plan tej wojny był gotowy ponad rok temu. „W ciągu sześciu lat od zakończenia okupacji wojskowej południowego Libanu Izrael przyglądał się uważnie, jak Hezbollah buduje swoją obecność wojskową w regionie. Gdy w zeszłym tygodniu bojownicy Hezbollahu porwali dwóch żołnierzy izraelskich, armia izraelska była gotowa do niemal natychmiastowej reakcji. «Ze wszystkich swoich wojen od 1948 r., do tej Izrael był najlepiej przygotowany», powiedział Gerald Steinberg, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Bar-Ilan. (…) W 2004 r. kampania wojskowa, którą teraz obserwujemy, zaplanowana na trzy tygodnie, była już naszkicowana i w ciągu ostatniego roku czy dwóch urządzano jej symulacje i szczegółowo ją dopracowywano.» (…) Ponad rok temu wyższy oficer armii izraelskiej zaczął przedstawiać ją w programie PowerPoint i na zasadzie off-the-record amerykańskim i innym dyplomatom, dziennikarzom i trustom mózgów…”
Dwa tygodnie pó?niej, 2 sierpnia, pakistański dziennikarz i analityk polityczny Syed Saleem Shahzad pisał z południowego Libanu do „Asia Times”: „Panująca elita polityczna USA nie potrafiła zrozumieć (albo rozmyślnie zignorowała) rzeczywisty puls sytuacji po 11 września 2001 r., gdy w 2003 r. postanowiła najechać Irak mimo wielokrotnych sprzeciwów wysokich funkcjonariuszy Pentagonu i wywiadu. Przeliczyła się, na co wystarczającym dowodem jest chaos, w którym pogrążył się Irak. Teraz «Asia Times Online» dowiedział się od kontaktów zarówno w Libanie, jak i w regionie, że Izrael również wdał się w awanturę wojenną na przekór ostrzeżeniom pochodzącym z łona jego elity, że należy zachować ostrożność. Podobnie jak w Iraku, skutki mogą być straszne. «Asia Times» powiedziano, że sojusz politycznych jastrzębi izraelskich z grubymi rybami wojskowymi jest zdecydowany raz na zawsze wyrwać w Libanie Hezbollah z korzeniami, mimo ostrzeżeń Mosadu – wywiadu izraelskiego. Ci, którzy przekonywali do powściągliwości, mówią, że wojna w Iraku zmieniła dynamikę i nastroje na Bliskim Wschodzie. Region już nie jest taki sam, jak wtedy, gdy Izrael mógł bezkarnie prężyć muskuły: teraz rozchodzi się tam fala głębinowa nastrojów antyizraelskich i antyamerykańskich. Zanim zaczęła się wojna, wywiad izraelski przyznał się elicie rządzącej, że nie udało mu się przeniknąć do szczelnie zamkniętych kręgów ideologicznie i religijnie motywowanych kadr i kierownictwa Hezbollahu. Dlatego był przeciwny wojnie, dopóki prokurencka siatka wywiadowcza nie zbierze więcej informacji o sile wojskowej, stanie liczebnym, logistyce i pozycjach Hezbollahu. W raportach wywiadu izraelskiego ostrzegano, że z poparciem irańskim Hezbollah wyrósł poza ramy takiego małego ugrupowania ruchu oporu, jakim jest Hamas w Palestynie, i że będzie walczył czymś więcej niż tylko bronią ręczną i samobójczymi zamachami. Ostrzegano, że zanim rozpęta się wojnę na wielką skalę, sprawą zasadniczą jest dokładne rozpoznanie machiny wojennej Hezbollahu, bo w przeciwnym razie wojna może skończyć się katastrofą wojskową.”
Tego samego dnia wybitny historyk izraelski, prof. Zeew Sternhell z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, pisał na łamach izraelskiego dziennika „Haarec”: „Żadna sytuacja nie może długo trwać bez uzasadnienia ideologicznego. Oto dlaczego, gdy stało się jasne, że niepomyślna kampania wojskowa nie osiąga swoich celów, z pomocą różdżki czarodziejskiej podniesiono ją do rangi wojny o przetrwanie. Gdy każdy zrozumiał, że trzeba znale?ć moralne uzasadnienie zarówno dla rozmachu zniszczeń spowodowanych w Libanie i dla zabijania tam ludności cywilnej, jak i dla zabitych i rannych żołnierzy izraelskich (nikt nawet nie wspomina o narażeniu całej ludności cywilnej na północy Izraela, trzymanej w haniebnych warunkach w schronach przeciwlotniczych, na ostrzał nieprzyjacielski), wymyślono wojnę o przetrwanie, która z natury rzeczy musi być długa i wyczerpująca. Tak kampania polegająca na egzekwowaniu odpowiedzialności zbiorowej, rozpoczęta w pośpiechu, bez trze?wej oceny sytuacji i na podstawie nieprawidłowego rozpoznania, przy akompaniamencie obietnic, których armia nie potrafi dotrzymać, zamieniła się w wojnę na śmierć i życie, jeśli nie w rodzaj drugiej Wojny o Niepodległość. W prasie czyni się nawet żenujące porównania do walki z nazizmem, które nie tylko brutalnie zniekształcają historię, ale hańbią pamięć Żydów poddanych eksterminacji.”
Sternhell pisał dalej: „Jednocześnie w ciągu tych trzech tygodni zredukowano i skurczono cele kampanii. Od przywrócenia Izraelowi siły odstraszającej, wyeliminowania Hezbollahu i natychmiastowego rozbrojenia go, po trzech tygodniach przeszliśmy do obecnego celu. Jest nim usunięcie wysuniętych przyczółków Hezbollahu i rozmieszczenie sił międzynarodowych, które miałyby bronić północny Izrael przed możliwością ponownego ataku. W takiej sytuacji przeciętny obywatel, który nie pracuje dzień i noc w korytarzach władzy i nie snuje się pod drzwiami generalskich gabinetów, czuje się zagubiony. To tak przywracamy armii siłę odstraszającą? Czyż nie osiągnęliśmy czegoś wręcz przeciwnego? Czy dla całego świata nie stało się jasne, że nasze «niezwyciężone» lotnictwo nie tylko przez trzy tygodnie nie zdołało skończyć z gradem spadających na nas rakiet, ale musi uruchomić awaryjny most lotniczy, aby zapewnić sobie dostawy materiałów wojennych – jak podczas wojny Jom Kipur w 1973 r.? Co więcej, zwykły obywatel zadaje sobie inne pytanie: jeśli kilka tysięcy bojowników partyzanckich stanowi zagrożenie dla istnienia kraju dysponującego niezrównaną w tej części świata siłą uderzeniową i uzbrojeniem, jak to możliwe, że przez ostatnie pięć czy sześć lat nic o tym nie słyszeliśmy z ust rządzących? To prawda, że od 2000 r. nie zajmowaliśmy się niczym innym poza sprawą palestyńską, zahipnotyzowani «palestyńskim niebezpieczeństwem».”
Skutki były fatalne, pisał dalej Sternhell. „Gdy utworzono obecny rząd, na dwa, jeśli nie na cztery lata sformułowano program narodowy, którego głównym składnikiem jest realizacja «szaronowego dziedzictwa»: jednostronne wytyczenie granic na terytoriach poprzez ich rozczłonkowanie na kantony i w rezultacie wyeliminowanie możliwości stworzenia na nich państwa palestyńskiego. To sprawiło, że obywatele uważali, iż to jest sprawa, która zdecyduje o przyszłości Izraela. O tym, że taka jest skala priorytetów narodowych, najwyra?niej świadczy sytuacja, w której znajdują się jednostki bojowe armii. Nie było żadną tajemnicą, że armia niemal zupełnie przestała szkolić się w działaniach dużymi jednostkami i w złożonych operacjach i całkowicie pogrążyła się w walce z powstaniem palestyńskim. Gdy brygady piechoty stają się siłą policyjną wyspecjalizowaną w wywalaniu drzwi i rozwalaniu ścian w obozach uchod?ców lub w ściganiu grup terrorystów w gajach oliwnych, gdy zamiast talentu operacyjnego i umiejętności dowodzenia dużymi jednostkami kryterium sukcesu wyższego oficera jest liczba osobników z listów gończych, których udało mu się schwytać, armia podupada.”
Sternhell konkludował w dramatycznym tonie: „Obecna wojna jest najbardziej niepomyślna ze wszystkich, które stoczyliśmy; jest dużo gorsza niż pierwsza Wojna Libańska, którą przynajmniej odpowiednio przygotowano i w której, z wyjątkiem uzyskania kontroli nad autostradą Bejrut-Damaszek, armia mniej więcej osiągnęła swoje cele, określone przez ówczesnego ministra obrony Ariela Szalona. Przerażająca jest myśl, że ci, którzy zdecydowali o wpędzeniu nas w obecną wojnę, nawet nie marzą o tym, jak ona się skończy ani nie myślą o jej destrukcyjnych skutkach w niemal wszystkich możliwych dziedzinach, o szkodach politycznych i psychologicznych, które ona wyrządza, o poważnym ciosie dla wiarygodności rządu i – tak! – o zabijaniu na próżno dzieci. Cynizm demonstrowany przez urzędowych i innych rzeczników rządu, w tym wielu korespondentów wojennych, w obliczu katastrofy, której doświadczają Libańczycy, zdumiewa nawet kogoś, kto dawno stracił młodzieńcze złudzenia.”
Gdy Sternhell pisał te słowa, od ponad trzech tygodni lotnictwo izraelskie obracało Liban w ruinę, a ponad milion Izraelczyków siedział w schronach przeciwlotniczych, chowając się przed odwetowym ostrzałem rakietowym ze strony libańskiego ruchu oporu. „Zgodnie ze swoją doktryną wojskową, sformułowaną na początku lat dziewięćdziesiątych, Hezbollah ostrzeliwuje Izrael rakietami nazywanymi katiuszami tylko w odpowiedzi na izraelskie ataki na cywilów libańskich”, wyjaśnia w „Christian Science Monitor” prof. Anders Strindberg, konsultant europejskich agend rządowych w sprawach Bliskiego Wschodu.
7 sierpnia Bradley Burston, jeden z czołowych komentatorów „Haarec”, lamentował zgoła histerycznie: „Przedtem nigdy nie było takiej wojny, jak ta. Dlatego ją przegrywamy. Nie wiemy, jak ją prowadzić. W każdym razie jeszcze nie wiemy. Od początku cały świat przyglądał się tej wojnie – i słusznie: to następna wielka bitwa trzeciej wojny światowej i podobnie jak w Iraku, dla Zachodu nie przebiega ona pomyślnie.” Dlaczego Izrael przegrywa? „Bo śpiesząc się do starcia z Hezbollahem zanim Iran posiądzie broń jądrową, poszliśmy na wojnę zanim znale?liśmy sposoby i środki konieczne do jej wygrania. Dajcie nam narzędzia, powiedzieli Brytyjczycy na początku drugiej wojny światowej, a my skończymy tę robotę. Teraz wiemy, że poszliśmy na wojnę bez narzędzi.” Co więcej, „przegrywamy, bo nasz premier, minister obrony i dowódca armii, którzy są nowymi lud?mi w swoim fachu i dowodzą tego przy każdej okazji, na początku kampanii składali dziwaczne, bombastyczne i chełpliwe oświadczenia o rozbrojeniu Hezbollahu, stworzeniu w Libanie nowego ładu, stworzeniu realiów, w których sam naród libański obróci się przeciwko terrorystom.”
Burston skarżył się: „Mamy już w Libanie tysiące żołnierzy, siedem brygad, lotnictwo izraelskie wykonało 4600 lotów bojowych, z czego 150 tylko w niedzielę w nocy, ale 80-90 proc. spośród 2500 bojowników Hezbollahu żyje i strzela. Ciągle są w stanie wystrzeliwać na Izrael po 200 rakiet dziennie. Przegrywamy wojnę częściowo dlatego, że nasze działania tylko przysporzyły Hezbollahowi sympatii. Z sondaży wynika teraz, że prawie 90 proc. Libańczyków, z których przedtem wielu miało poważne wątpliwości w stosunku do Hezbollahu, popiera wojnę tej organizacji z Izraelem. Za sprawą tej wojny Hezbollah tak urósł w oczach świata, że prof. Robert Pape, autorytet w sprawach terroryzmu, pisząc w «New York Times» mógł bez zmrużenia okiem porównać to ugrupowanie do «wielowymiarowego amerykańskiego ruchu praw obywatelskich z lat sześćdziesiątych». Dziwne – jedna z nauk płynących z tej wojny jest taka, że rząd, bojąc się reakcji na śmierć żołnierzy, tak pokierował ofensywą, iż polegała ona na zdalnie sterowanej wojnie, skutecznie powodującej niepotrzebną śmierć setek cywilów w Libanie, a jednocześnie stawiającej milion Izraelczyków w zasięgu katiusz i rakiet Fardż.”
AL-MUKAWAMA, RUCH OPORU
Działający w Libanie Islamski Ruch Oporu (Al-Mukawama al-Islamija), któremu przewodzi szyicka organizacja polityczno-wojskowa i społeczno-religijna Hezbollah, jest najbardziej doświadczoną, wyszkoloną i bitną, najlepiej kierowaną politycznie i dowodzoną wojskowo siłą arabską stawiającą czoło Izraelowi. Rzecz paradoksalna – ten ruch partyzancki bez zaplecza państwowego (choć sprzymierzony w regionie z dwoma państwami, Iranem i Syrią), liczący parę – co najwyżej kilka – tysięcy bojowników, jest dla Izraela o wiele gro?niejszym przeciwnikiem niż wszystkie wielkie armie regularne państw arabskich, z którymi od 1948 r. prowadził wojny. Niektórzy co wnikliwsi obserwatorzy są tego świadomi od kilku lat, ale teraz pogląd ten podziela coraz więcej obserwatorów obecnej agresji Izraela na Liban. Podobnie ocenia go ciesząca się dużym prestiżem prywatna wywiadownia Jane’s z siedzibą w Londynie, która autorytatywnie stwierdza, że Islamski Ruch Oporu to „najzdolniejsza niepaństwowa grupa zbrojna na Bliskim Wschodzie”, a jego partyzanci „należą do najbardziej gotowych do poświęceń, najsilniej motywowanych i najlepiej wyszkolonych” spośród wszystkich bojowników partyzanckich na świecie. Ruch ten stoczył przewlekłą, skuteczną wojną partyzancką o wyzwoleniu południowego Libanu spod okupacji izraelskiej. Po 18 latach wojna ta zakończyła się w maju 2000 r. ewakuacją armii izraelskiej.
Nasrallah przypisuje ten sukces „narodowi, który wydał bojowników, a ci uzyskali pierwsze zwycięstwo w dziejach walki Arabów z wrogiem izraelskim mimo nierównowagi sił, mimo że większość naszych braci arabskich, podobnie jak większość naszych braci muzułmańskich, nas porzuciła, mimo milczenia całego świata – mimo wszystko ten naród potrafił dokonać cudu: odnieść zwycięstwo, które zdumiało świat i poniżyło syjonistów.” Na łamach „New York Times” John Kifner, dobrze obeznany z Islamskim Ruchem Oporu, podsumowując drugi tydzień obecnej agresji Izraela na Liban, stwierdził: „Bardzo wyra?nym zwycięzcą, przynajmniej na chwilę, jest Hezbollah i jego przywódca, szajch Hasan Nasrallah (chyba że Izraelowi uda się go zamordować, o co się stara). Uważany za jedynego przywódcę arabskiego, który pokonał Izraelczyków – bo wycofali się w 2000 r. po 18 latach okupacji – już cieszył się szerokim poważaniem. Teraz, gdy Hezbollah twardo się trzyma i zadaje straty, stał się bohaterem ludowym w całym świecie muzułmańskim, najwyra?niej jednoczącym sunnitów i szyitów.”
Najwyższy po śmierci Ruhollaha Chomejniego zwierzchnik religijny szyitów, irański ajatollah Ali Chamenei, wyznaczył 32-letniego Nasrallaha na przywódcę Hezbollahu w 1992 r., gdy izraelska rakieta zabiła poprzedniego sekretarza generalnego, Abbasa al-Musawiego, wytropionego przez śmigłowce izraelskie podczas podróży w południowym Libanie. W zachodnich biografiach Nasrallaha można przeczytać, że studiował na ortodoksyjnie chomejnistowskich uczelniach religijnych w Nadżafie (Irak) i Kom (Iran). Z bardziej poufnych, acz wiarygodnych ?ródeł, jak się zdaje, uporczywie ignorowanych przez sztab generalny armii izraelskiej, wiadomo, że nie tylko przyswoił sobie tajniki teologii szyickiej. Co najmniej równie intensywnie studiował doświadczenia oraz myśl polityczną i wojskową ruchów wyzwoleńczych i rewolucji w Trzecim Świecie, m.in. pisma Mao Tse-tunga, Vo Nguyen Giapa i innych komunistycznych generałów wietnamskich, Che Guevary... Dziś to najwybitniejszy arabski strateg polityczno-wojskowy, operujący w jednym z najbardziej newralgicznych punktów bliskowschodniej beczki prochu.
Natura polityczna Hezbollahu (właściwie Hizbullah lub Hizb Allah, Partia Boga czy Boże Stronnictwo) jest trudna do jednoznacznego rozszyfrowania. Jest on główną organizacją polityczną szyitów – największej mniejszości religijnej w wielowyznaniowym kraju, w którym żadna społeczność wyznaniowa nie jest większościowa. Pod względem społeczno-politycznym jest to partia drobnomieszczańska oparta na masach plebejskich. Jak wiadomo, Hezbollah powstał – i pozostaje – pod przemożnym wpływem ideowo-politycznym chomejnistowskiej „rewolucji islamskiej” w Iranie. Jest zdecydowanie najważniejszym owocem jej ekspansji na Bliskim Wschodzie. „Ogólnie rzecz biorąc, wzrost wpływów Hezbollahu mieści się w ramach ukształtowanych w regionie w minionym trzydziestoleciu przez fiasko lewicy i bankructwo kierownictw nacjonalistycznych. Próżnię w kierownictwie ruchu masowego, którą to stwarza, wypełniają fundamentalistyczne organizacje islamskie. W wielkim stopniu siłą napędową tego procesu była rewolucja irańska 1979 r. Fala uderzeniowa tej rewolucji była w regionie olbrzymia, oczywiście zwłaszcza wśród szyitów, bo Iran jest krajem szyickim. Narodziny Hezbollahu to wynik nałożenia się tej fali uderzeniowej na warunki stworzone przez izraelską inwazję na Liban w 1982 r. Hezbollah powstał po inwazji, a jego rozwój był związany z sukcesem, jaki odniósł w walce z okupacją”, wyjaśnia w wywiadzie dla amerykańskiego dwutygodnika „Socialist Worker” Gilbert Achcar, działacz Czwartej Międzynarodówki i jeden z najlepszych na radykalnej lewicy specjalistów w zakresie spraw bliskowschodnich.
Zdaniem Achcara, stosunki Hezbollahu z Chomejnim i jego następcą Chamenei oraz z władzami w Teheranie są podobne do stosunków partii komunistycznych na świecie z Moskwą w czasach, gdy istniał Związek Radziecki. Jednak wcale nie ma pewności, że tak jest. Jason Motlagh, zastępca kierownika działu zagranicznego United Press International, powołując się na zdanie „większości ekspertów”, twierdzi w „Asia Times”, że Hezbollah jest w dużej mierze niezależny politycznie od Teheranu. Anthony Cordesman, ekspert z Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych (CSIS) w Waszyngtonie, w raporcie z lipca br. o poparciu Iranu dla Hezbollahu pisze, że choć Hezbollah otrzymuje od Iranu pomoc finansową i wojskową oraz szkoleniową i wywiadowczą, wywiad amerykański nie ma żadnego dowodu, że Iran dyryguje Hezbollahem czy go kontroluje. Cordesman uważa, że Hezbollah w takim samym stopniu wykorzystuje Iran (a także Syrię) do swoich celów, jak Iran (i Syria) wykorzystuje Hezbollah do swoich.
Hezbollah uważa się za oddział „rewolucyjnego islamu” służącego masom, niezależnie od ich tożsamości religijnej, „uciskanych gospodarczo, społecznie, politycznie i kulturalnie przez imperialistyczny Zachód”. Obrona uciskanych, wyzwolenie Palestyny i walka z imperializmem amerykańskim to filary ideologii politycznej Hezbollahu. „Powstaliśmy, aby wyzwolić kraj, przepędzić zeń imperialistów i naje?d?ców i sprawić, aby nasz los znalazł się w naszych rękach”, pisało kierownictwo Hezbollahu w 1985 r., w liście otwartym do uciskanych w Libanie i na całym świecie. Txente Rekondo, analityk polityczny z Baskijskiego Gabinetu Analiz Międzynarodowych (GAIN), uważa, że samookreślanie się Hezbollahu jako „stronnictwa uciskanych” wynika z „klasowej lektury” stosunków społecznych panujących w Libanie i na świecie.
W najnowszym raporcie International Crisis Group czytamy: „Jest to intensywnie ideologiczny ruch, trzymający się rewolucyjnego, internacjonalistycznego kreda islamistycznego i odkąd w 2000 r. Izrael wycofał się [z Libanu] dążący do rozszerzenia swojej roli na arenę palestyńską; to wszystko sprawia, że pewien komentator libański nazwał jego działaczy «trockistami islamizmu».” W sferze religijnej stoi on na pozycjach potocznie określanych mianem fundamentalizmu (czy integryzmu) islamskiego w jego odmianie szyickiej, ale nie dąży do islamizacji wielowyznaniowego społeczeństwa libańskiego i ustanowienia teokratycznej „republiki islamskiej” na wzór irański. Potrafi współpracować nie tylko z siłami politycznymi innych społeczności wyznaniowych, ale również ze świecką lewicą (także palestyńską), w tym z komunistami. Jedno jest pewne: w świetle swojej ideologii i praktyki politycznej Hezbollah sytuuje się na lewym skrzydle „radykalnego islamu politycznego”.
Komuniści libańscy byli ongiś jedną z najbardziej wpływowych partii komunistycznych świata arabskiego. Byli jedną z głównych sił polityczno-wojskowych w wojnie domowej między lewicą a prawicą w latach 1975-1990. Początkowo to oni stali na czele narodowego ruchu oporu wobec okupacji izraelskiej po naje?dzie Izraela na Liban w 1982 r. Przez dłuższy czas stosunek Hezbollahu do komunistów był bardzo wrogi. Hezbollah ostro, nie wahając się stosować przemocy, rywalizował z nimi o przywództwo społeczności szyickiej, która była główną bazą społeczną komunistów. Komuniści przegrali zarówno tę rywalizację, jak i rywalizację o kierownictwo ruchu oporu, a upadek Związku Radzieckiego przyczynił się do upadku ich własnej partii, która jest już tylko cieniem samej siebie. Z biegiem czasu stosunki z Hezbollahem poprawiły się za sprawą udziału obu partii w wojnie partyzanckiej z Izraelem na południu kraju. Zaraz po wyzwoleniu południowego Libanu Nasrallah, zabiegając o kultywowanie ducha jedności ruchu oporu, uznał poległych bojowników komunistycznych za bohaterów tego ruchu i w spektakularnym geście urządził modły za dusze komunistycznych „męczenników” wspólnej walki o wyzwolenie.
Nie był to zabieg ideologiczny. Robert Pape, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Chicagowskim, wskazuje, że szerokiej natury Islamskiego Ruchu Oporu dowodzi tożsamość jego zamachowców-samobójców z lat walki z okupacją izraelską. Pape przestudiował przypadki wszystkich 41 takich zamachowców z tamtych lat. „Spośród 41 ustaliliśmy nazwiska, miejsca urodzenia i inne dane osobowe 38”, pisze on w „New York Times”. „Byliśmy zaszokowani, gdy okazało się, że tylko 8 było fundamentalistami islamskimi. 27 należało do takich lewicowych ugrupowań politycznych, jak Libańska Partia Komunistyczna i Arabski Związek Socjalistyczny, a trzej byli chrześcijanami, w tym nauczycielka szkoły średniej z dyplomem wyższej uczelni. Wszyscy urodzili się w Libanie. Tym, co było wspólne dla tych zamachowców-samobójców – i co dziś jest wspólne dla ich spadkobierców – nie była ideologia religijna czy polityczna, lecz po prostu zaangażowanie w ruch oporu wobec obcej okupacji.”
„Choć libański ruch oporu ma charakter wyznaniowy – zwłaszcza ze względu na rolę Hezbollahu w tym ruchu – jest on absolutnie uprawniony i ma poparcie Libańskiej Partii Komunistycznej”, wyjaśniają na łamach paryskiego tygodnika „Rouge” libańscy komuniści Husajn Sabah i Rajan Mina. „Z powodów technicznych, a nie politycznych, LPK nie ma już swojej zbrojnej gałęzi. Po upadku ZSRR poddana została swojego rodzaju bojkotowi pod względem logistyki i wsparcia technicznego przez Syrię. Natomiast Hezbollah miał do dyspozycji wszelkie środki i pełne poparcie Syrii i Iranu. Od końca lat osiemdziesiątych Syria stała się sojusznikiem Iranu i jego polityki w regionie. W tych ramach, których chciał [ówczesny prezydent Syrii] Hafiz al-Asad, należało popierać Hezbollah, maksymalnie umocnić jego ruch oporu, a równolegle zdusić LPK i jej zbrojne ramię ruchu oporu. Dobrze wpisywało się to w oś irańsko-syryjską, bo ruch oporu LPK był ludowy i narodowy, podczas gdy Hezbollah, mający charakter wyznaniowy, był szyickim ruchem oporu. Jednak LPK popiera ruch oporu Hezbollahu.”
Libańska Partia Komunistyczna bardzo wyra?nie odróżnia Hezbollah od innych organizacji „radykalnego islamu politycznego” działających w Libanie – libańskiej sekcji Stowarzyszenia Braci Muzułmanów (z palestyńskiej sekcji tego stowarzyszenia wywodzi się Hamas) i Ruchu Jedności Islamskiej. „LPK uważa, że Hezbollahu nie można wrzucać do jednego worka z SBM i RJI. Te dwa ostatnie ruchy mają charakter sunnicki i nigdy nie brały udziału w antyizraelskim ruchu oporu. Natomiast Hezbollah, mimo swojego integrystycznego charakteru wyznaniowego, ma pozytywną stronę jako ważna siła ruchu oporu, a także, ponieważ od lat nie opowiada się już za ustanowieniem w Libanie państwa islamskiego. Istnieje więc prawdziwa różnica między Hezbollahem a Braćmi Muzułmanami i Ruchem Jedności Islamskiej”, mówią Sabah i Mina. Po 12 lipca br. komuniści jako jedyni odpowiedzieli na apel Nasrallaha, skierowany do wszystkich libańskich sił politycznych, o poparcie dla ruchu oporu i o jedność narodową w oporze.
Nadzieje na to, że po wyzwoleniu południowego Libanu Hezbollah pozwoli wchłonąć się przez libański system polityczny, w którym uczestniczy, dotychczas okazały się płonne. „Hezbollah był zdecydowany zapobiec uczynieniu z kraju trampoliny czegoś, w czym upatrywał zharmonizowaną próbę przebudowy regionu na korzyść Stanów Zjednoczonych”, czytamy we wspomnianym raporcie International Crisis Group. „Jego przywódcy kurczowo trzymają się dominującego paradygmatu «ruchu oporu» (mukawama). Wszedł on w skład rządu i jest coraz bardziej obecny w systemie politycznym, ale zarazem coraz bardziej postrzega go jako system skażony od wewnątrz, gdyż kilku jego aktorów stoi po stronie wroga zewnętrznego. Hezbollah coraz bardziej postrzega się jako sekciarską organizację biorącą udział w banalnym podziale zasobów po liniach wyznaniowych, lecz pozostaje on zdecydowany zachować swój wizerunek ruchu narodowego i ruchu nadal przywiązanego do swojego rewolucyjnego programu. Im bardziej konfrontacja z Izraelem ulegała wyciszeniu, tym bardziej uważał on, że narastają zagrożenia dla regionu. Bez względu na to, jakie były powody skłaniające Hezbollah do przeobrażenia się w czysto polityczną partię, było jeszcze więcej powodów popychających go w inną stronę.”
Wbrew pozorom, fakt, że Hezbollah ma swoich ministrów w rządzie koalicyjnym, wcale nie świadczy, że współrządzi i osadził się w strukturach władzy państwowej. W rzeczywistości nie tylko pozostaje w opozycji do koalicji rządzącej, ale uczestniczy w instytucjonalnym życiu politycznym na prawach outsidera; zawsze zachowywał i w całej rozciągłości zachował do dziś niezależność polityczną od libańskiego państwa burżuazyjnego.
Gdy 12 lipca br. w pozornie niespodziewanym ataku na patrol żołnierzy izraelskich partyzanci z Islamskiego Ruchu Oporu zabili kilku z nich i wzięli dwóch do niewoli, w rzeczywistości w tej operacji nie było nic zaskakującego. W minionych latach doszło do kilkunastu operacji tego ruchu obliczonych na pojmanie żołnierzy izraelskich i ich wymianę na arabskich wię?niów politycznych Izraela, których jest obecnie 10 tysięcy. Hezbollah nazwał rok 2006 „rokiem odzyskania wię?niów”, a Nasrallah wielokrotnie mówił publicznie o zamiarze pojmania żołnierzy izraelskich, aby wymienić ich na wię?niów arabskich – w pierwszej kolejności Samira al-Kuntara, uważanego przez Hezbollah za bohatera ruchu oporu. Jest on najstarszym stażem wię?niem libańskim i jednym z czterech najstarszych stażem wię?niów arabskich w Izraelu.
Kuntar wpadł w ręce izraelskie w kwietniu 1979 r., gdy wraz z czteroosobową grupą bojową Frontu Wyzwolenia Palestyny (kierowanego przez Abu Abbasa) przedostał się do nadmorskiego miasta izraelskiego Naharija i wziął cywilnych zakładników. Dwóch bojowników zginęło. Jedynego bojownika, który przeżył wraz z Kuntarem, władze izraelskie zwolniły już w 1985 r., w ramach wymiany 1150 wię?niów palestyńskich na trzech żołnierzy wziętych do niewoli przez jedną z organizacji palestyńskiego ruchu oporu. W styczniu 2004 r. Izrael zgodził się uwolnić 23 wię?niów libańskich i 413 innych, głównie palestyńskich, w zamian za pojmanego przez Hezbollah i oskarżonego o szpiegostwo izraelskiego biznesmena i za szczątki trzech żołnierzy izraelskich. Nasrallah zażądał wówczas uwolnienia Kuntara, na co strona izraelska zgodziła się pod warunkiem, że Hezbollah dostarczy wiarygodnych informacji o losie izraelskiego lotnika, który zaginął w Libanie w 1986 r. Hezbollah tego nie uczynił i Kuntar do dziś siedzi w izraelskim więzieniu. Wcześniej, w ramach dwóch wymian, do których doszło w lipcu 1996 i w czerwcu 1998 r., Izrael wydał szczątki 163 bojowników libańskiego ruchu oporu i żołnierzy libańskich w zamian za szczątki trzech swoich żołnierzy, które były w rękach Hezbollahu.
Zaraz po operacji z 12 lipca, na konferencji prasowej Nasrallaha, nadanej przez Al-Manar, kanał telewizyjny Hezbollahu, jeden z dziennikarzy sugerował, że operacja ta nie mogła być dziełem przypadku, bo Hezbollah zawsze poprzedza swoje działania wnikliwą analizą sytuacji politycznej w regionie. Nasrallah odpowiedział na to, że na początku br. bojownikom Islamskiego Ruchu Oporu wydano rozkaz pojmania żołnierzy izraelskich, gdy tylko nadarzy się taka okazja, i że taka okazja właśnie nadarzyła się jednemu z oddziałów ruchu oporu. W głośnym wywiadzie nadanym 20 lipca przez Al-Dżazirę, Nasrallah bardzo przekonująco wykazał, że upatrywanie w tej operacji działania Hezbollahu w interesie Iranu czy Syrii jest nieuprawnione.
Na to, że operacja nie była zaplanowana przez kierownictwo Hezbollahu w związku z agresją armii izraelskiej na Autonomię Palestyńską, wskazuje fakt, że w pierwszej chwili Hezbollah był wyra?nie zaskoczony rozmachem riposty izraelskiej. „Zamiast kolejnego epizodu w powtarzającej się co pewien czas walce z Izraelem, stawało się to czymś o wiele poważniejszym. Hezbollah zmienił nastawienie, coraz bardziej demonstrując swoją tożsamość awangardy świata arabsko-islamskiego walczącego o ideologiczną – antyimperialistyczną – sprawę. W tej konfrontacji nie chodziło o zmagania między Izraelem a Hezbollahem, lecz o przyszłość całego regionu”, czytamy w raporcie International Crisis Group.
„Nie należy lekceważyć quasi-mesjanistycznego wymiaru Hezbollahu: w gruncie rzeczy nadal postrzega się on jako ruch przewodzący walce antyizraelskiej i antyimperialistycznej, razem z regionalnymi sojusznikami, ale nie ściśle na ich rzecz. W tym znaczeniu «ruch oporu» jest nie tyle praktyką, ile odzwierciedleniem zasadniczej tożsamości ruchu, który zrodził się w konfrontacji z Izraelem i który konfrontacja ta określa. Może nie chciano eskalacji, ale do pewnego stopnia powitano ją z zadowoleniem, bo pozwala Hezbollahowi «służyć za inspirację, za wzór śmiałego działania przeciwko Izraelowi i – szerzej – przeciwko reżimom arabskim, które sprzymierzyły się ze Stanami Zjednoczonymi i Izraelem».” (To cytat z opublikowanego w „Washington Post” artykułu Amala Saad-Ghorayeba, wykładowcy na Libańskim Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie.)
„Działacze Hezbollahu, z którymi po gwałtownej eskalacji konfliktu Crisis Group przeprowadziła wywiady, byli jednomyślni: teraz, gdy walka weszła w taką fazę, musimy ożywić ducha arabskiego oporu nacjonalistycznego, który zdradziły przestraszone reżimy arabskie, i położyć kres podziałom wewnątrzislamskim, szczególnie w Iraku, gdyż szkodzą one duchowi oporu. Nie mamy do czynienia ze zwykłą reakcją izraelską. To dobrze przygotowany plan zmiany mapy regionu. Dla nas operacja miała wyłącznie na celu wymianę jeńców i ostateczne zamknięcie jenieckiego dossier. Izrael wybrał eskalację i wziął na cel ludność cywilną. Teraz mamy do czynienia z wojną, w której chodzi o złamanie nieugiętości narodu arabskiego (Umma).”
JAKOŚCIOWO INNY NIEPRZYJACIEL
W wywiadach udzielonych telewizjom Al-Manar i Al-Dżazira Nasrallah dowodził, że obecna wojna jest ściśle związana z przygotowaniami Stanów Zjednoczonych i Izraela do generalnej reorganizacji Bliskiego Wschodu pod ich kontrolą i panowaniem. Zaraz po operacji libańskiego ruchu oporu z 12 lipca amerykańska sekretarz stanu Condoleezza Rice zaczęła lansować plan „nowego Bliskiego Wschodu”, ale plan ten nie zrodził się ad hoc, na skutek tej operacji. Zdaniem Nasrallaha, intensywne przygotowania do jego wylansowania trwały co najmniej od roku. „Głównymi przeszkodami na drodze do budowy «nowego Bliskiego Wschodu» są ruchy oporu w Palestynie i Libanie, a jeśli chodzi o państwa – głównie Syria i Iran. Trzeba więc wyeliminować te przeszkody, usunąć je z drogi prowadzącej do realizacji historycznego planu amerykańskiego dla tego regionu”, mówił Nasrallah.
Początkowo Amerykanie mieli nadzieję, że w Libanie ruch oporu uda się rozbroić i zlikwidować czy to rękami innych libańskich sił politycznych, lecz szybko „stało się dla nich jasne, że w Libanie żadna siła polityczna nie zgodzi się – jeśli chcemy użyć pozytywnego terminu – na wyeliminowanie zjawiska ruchu oporu lub – jeśli chcemy użyć negatywnego terminu – nie będzie w stanie go wyeliminować”, czy też rękami armii libańskiej, co też spaliło na panewce, gdyż dowództwo armii odmówiło udziału w spisku montowanym przez Amerykanów, czy wreszcie poprzez włączenie Hezbollahu w libański system polityczny. „Liczyli, że ponieważ Hezbollah wszedł w skład rządu, zajmie się zarządzaniem, stanowiskami, projektami itd., zapomni o swoich obowiązkach dżihadzkich, w które wierzy i dla których poświęcił wielu męczenników, i pójdzie inną drogą.” Nasrallah twierdzi, że gdy nic z tego wszystkiego nie wyszło, Amerykanie doszli do wniosku, że aby zadać ruchom oporu w Palestynie i Libanie miażdżący cios, można oprzeć się tylko na jednym czynniku – na Izraelu.
„Posiadane przez nas informacje o ruchach sił nieprzyjacielskich w ostatnich miesiącach, zwłaszcza na północy okupowanej Palestyny, a także na południu, wskazywały, że prawdopodobnie prowadzi się przygotowania do agresji na Liban i że planuje się ją na koniec września lub na początek pa?dziernika. Aby plan wojenny był gotowy, potrzebne były jeszcze pewne dane czy informacje wywiadowcze. Plan przewidywał, że nieprzyjaciel – niekoniecznie z jakiegoś konkretnego powodu, tym bardziej, że był pewien, iż będzie miał poparcie międzynarodowe i osłonę w wielu miejscach na świecie – niespodziewanie rozpocznie kampanię lądową na ogromną skalę, w której toku opanuje południe kraju do rzeki Litani, aby uniemożliwić ostrzał katiuszami. Jednocześnie lotnictwo izraelskie miało zbombardować domy wszystkich przywódców i działaczy oraz ośrodki i instytucje Hezbollahu, jak również infrastruktury, całkowicie paraliżując ruch oporu i życie kraju oraz zachęcając ulicę libańską do rewolty. Zamierzano pozbawić ruch oporu inicjatywy i zdolności bojowej, zadając mu bardzo ciężki cios, po którym nie mógłby się już podnieść. Taki byłby scenariusz, gdyby nie nasza operacja pojmania dwóch żołnierzy.”
Nasrallah twierdzi, że operacja z 12 lipca pokrzyżowała Stanom Zjednoczonym i Izraelowi szyki. „Ruch oporu, przeprowadzając tę operację, nieumyślnie – nie twierdzę, że uczynił to umyślnie – udaremnił realizację najbardziej niebezpiecznego planu i najgorszego scenariusza wojny z ruchem oporu w Libanie i narodem libańskim. Taka jest prawda. Teraz jesteśmy tego świadomi. W wyniku operacji pojmania żołnierzy syjonistyczny wróg znalazł się w trudnej i poniżającej sytuacji. Nie mógł znieść tego ciosu, toteż przyspieszył wybuch wojny, który planował na wrzesień czy pa?dziernik. Rzecz przede wszystkim w tym, że nieprzyjacielowi wytrąciło to z rąk czynnik zaskoczenia. Zakładał on, że uśpi naszą czujność, błyskawicznie zajmie południe Libanu aż do Litani, zbombarduje nasze domy, ośrodki, instytucje, a my pozostaniemy bez kierownictwa, bez środków dowodzenia i łączności, bez możliwości wykonania ruchu, i że ponosząc bardzo niewielkie straty zada ruchowi oporu śmiertelny cios. Scenariusz zawiódł, bo najważniejszy czynnik, na który liczono, aby go zrealizować, a mianowicie czynnik zaskoczenia, nie zadziałał. Dodajmy, że nieprzyjaciel był zmuszony rozpocząć kampanię przed planowaną datą, zanim zdołał uzyskać wszystkie informacje i dane i zakończyć wszystkie przygotowania konieczne do zapewnienia sobie zwycięstwa.”
„Oświadczam kategorycznie, że reakcja izraelska na operację pojmania żołnierzy byłaby ostra, ale ograniczona, gdyby nie osłona, którą zapewnili Arabowie i społeczność międzynarodowa. Nie chodzi o to, że Izrael dostał od Stanów Zjednoczonych zielone światło. On otrzymał od Amerykanów polecenie: naprzód, skończ z tym w Libanie.” Nasrallah, mając na myśli potępienie operacji ruchu oporu z 12 lipca przez reżimy Arabii Saudyjskiej, Jordanii i Egiptu jako prowokacji, mówił: „Niektórzy Arabowie zapewnili Izraelowi osłonę i zachęcili go do kontynuowania boju. Powiedziano Izraelowi, że oto nadarza się złota okazja historyczna, aby zniszczyć ruch oporu w Libanie. Nie chodzi tylko o zniszczenie w Libanie ruchu oporu Hezbollahu. Chodzi o zniszczenie wszelkiego ducha oporu, wszelkiej motywacji do stawiania oporu zarówno przez Hezbollah, jak i przez kogokolwiek innego. Chodzi o doprowadzenie w kraju do sytuacji, w której słowo «opór» będzie uwłaczające. Męczeństwo, dżihad, nieugiętość, wyzwanie, wyzwolenie, wolność, chwała, honor, duma, godność – te wszystkie słowa mają być wymazane ze słownictwa Libańczyków, z prasy, literatury politycznej, myśli politycznej, świadomości ludu. To właśnie robi Izrael i tego potrzeba Ameryce, jeśli chce zreorganizować cały region.”
Liban, wyjaśnia Nasrallah, ma zostać ukarany za zwycięstwo, które ruch oporu odniósł w 2000 r. nad Izraelem i które w Palestynie przyczyniło się do wybuchu drugiej Intifady. Klęska Libanu ma pociągnąć za sobą likwidację kwestii palestyńskiej – doprowadzić do jej „rozwiązania” na warunkach izraelskich, których akceptacji George W. Bush stale żąda od Palestyńczyków i wszystkich Arabów. „Plan, na którego podstawie przygotowano i prowadzi się tę wojnę, przewiduje, że Liban znów znajdzie się pod kontrolą i hegemonią amerykańsko-izraelską. To coś gorszego niż inwazja izraelska w 1982 r. i układ z 17 maja [1983 r. zawarty między Libanem a Izraelem]. Chodzi o to, aby pozbawić Liban jego historii i zobowiązań, kultury i prawdziwej tożsamości i zastąpić Libanem amerykańsko-syjonistycznym, rządzonym za pośrednictwem prokurentów libańskich, którzy będą posłuszni i zupełnie bezsilni.”
Kifner zauważył coś bardzo ważnego: „Prawdę mówiąc, Izrael miał częściowo szczęście do swoich wrogów, bo w większości były to reżimy arabskie z armiami nadającymi się głównie do trzymania w ryzach ludności swoich krajów.” Teraz ma do czynienia z jakościowo innym nieprzyjacielem. Alon Ben-David, jerozolimski analityk „Jane’s Defence Weekly”, pisze, że ciężkie naloty bombowe na południu Libanu wyrządziły Islamskiemu Ruchowi Oporu ograniczone szkody. „Wojska izraelskie wykryły, że blisko granicy izraelskiej Hezbollah stworzył na wzór Vietcongu sieć tuneli i okopów, zapewniających schronienie jego bojownikom i ich uzbrojeniu.” Podczas drugiej wojny indochińskiej Amerykanie nazywali Vietcongiem (wietnamskimi komunistami) partyzantów z Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego.
Gen. Udi Adam, dowódca Północnego Zgrupowania armii izraelskiej, oceniając poziom bojowy ruchu oporu, powiedział Ben-Davidowi: „Powinniśmy uważać, że w Libanie nie mamy do czynienia z milicją, lecz z brygadą sił specjalnych armii irańskiej. Oni są niezwykle dobrze wyszkoleni i wyposażeni oraz mają wysoką motywację do dalszej walki.” Co więcej, stwierdził generał, przestudiowali izraelską taktykę i doktrynę wojenną.
„Hezbollah jest zorganizowany bardziej jak armia niż jak milicje palestyńskie i ma na wyposażeniu niektóre najlepsze systemy uzbrojenia, jakimi dysponują Iran i Syria”, powiedział korespondentowi „New York Times” gen. Jaakow Amidror, były zastępca szefa izraelskiego wywiadu wojskowego i dyrektor programowy Instytutu Spraw Współczesnych w Jerozolimie. „Nigdy w dziejach organizacja terrorystyczna nie miała tak nowoczesnego sprzętu wojskowego, od rakiet średniego zasięgu i laserowo naprowadzanych rakiet przeciwpancernych do dobrze zaprojektowanych min, które mogą uszkodzić nowoczesny czołg.”
W tych ocenach izraelskich jest sporo przesady. Asad AbuChalil, libański profesor nauk politycznych na Stanowym Uniwersytecie Kalifornijskim, komentuje na Angry Arab News Service: „Doprawdy, nigdy nie myślałem, że dożyję chwili, gdy izraelska propaganda wojskowa stanie się głupsza od arabskiej propagandy naserowskiej podczas wojny 1967 r. Przeczytajcie to, co wyżej i oceńcie. Najbardziej podoba mi się koniec zdania: «niektóre najlepsze systemy uzbrojenia, jakimi dysponują Iran i Syria». Najlepsze systemy uzbrojenia, jakimi dysponują Iran i Syria? I to mówi Izrael? Kraj, który otrzymuje najbardziej nowoczesne systemy uzbrojenia z USA, uważa broń z epoki radzieckiej – z lat pięćdziesiątych – za «najlepsze systemy uzbrojenia»?”
Jednak faktem jest, że jak na ruch partyzancki, Islamski Ruch Oporu jest bardzo dobrze wyposażony w środki bojowe. Na kilkanaście tysięcy sztuk ocenia się jego arsenał syryjskich i irańskich rakiet bliskiego i średniego, a nawet dalekiego zasięgu, popularnie nazywanych „katiuszami” (choć historyczne katiusze radzieckie to przecież nie same rakiety, lecz szynowe wyrzutnie rakietowe montowane na podwoziach samochodów). Stwarza on gro?ny dla strony izraelskiej układ sił, bo pozwala reagować na naloty bombowe na Liban ostrzałem rakietowym samego Izraela.
„Paradoksalnie, wyszukana izraelska obrona antybalistyczna jest mniej zabezpieczona przed rakietami Hezbollahu niż przed o wiele potężniejszymi rakietami, takimi, jak Scud czy Szahab, ponieważ te ostatnie są większe i latają na dużej wysokości, co sprawia, że łatwiej jest je zestrzelić”, czytamy w „Power and Interest News Report”. „Izrael nie będzie miał laserowej technologii obronnej, koniecznej do niszczenia mniejszych rakiet, do 2008 r. Taki arsenał zapewnił Hezbollahowi zdolność do uderzeń we wszystkie duże miasta izraelskie, takie, jak Hajfa, Tel-Awiw i Jerozolima, a więc zagraża centrum Izraela. Po tym, jak siła odwetowa Hezbollahu stała się jasna, wojskowi izraelscy zaczęli inaczej postrzegać zagrożenie i analitycy wojskowi powiedzieli, że niektóre najgorsze lęki Izraela stają się realne.”
„W walce z dużo potężniejszą armią izraelską bojowe ugrupowanie Hezbollah zaskoczyło wiele osób swoją skutecznością – zasięgiem i celnością swoich rakiet. Eksperci mówią, że Hezbollah, już stanowiący gro?ną siłę bojową, posługuje się coraz bardziej wyszukanymi środkami technicznymi. Nie tylko jego rakiety uszkodziły izraelski okręt wojenny i sieją śmierć w Hajfie, trzecim co do wielkości mieście Izraela, ale rozbudował on swój arsenał uzyskując taką innowacyjną technologię, jak noktowizja i bezpilotowe aparaty latające”, pisze Jill Lawless, korespondent Associated Press. „«Rakiety to ostoja», powiedział Magnus Ranstorp, ekspert w zakresie Hezbollahu w Szwedzkiej Akademii Obrony Narodowej. «Lecz Hezbollah przyswaja sobie również inne, łatwo dostępne osiągnięcia», mówi on. Np. od 2004 r. zdalnie sterowane bezpilotowe aparaty latające Hezbollahu co najmniej dwukrotnie przeleciały nad północnym Izraelem. «Zna się on również na innowacji operacyjnej, na tym, jak używać prostą technologię. Próbuje uzyskać technologię pomocniczą, które pomoże mu prowadzić wojnę kotka i myszki. Uważam, że w miarę rozwoju technologii coraz bardziej to mu się udaje.» Ranstorp powiedział, że za pośrednictwem poczty elektronicznej Hezbollah przekazuje informacje logistyczne i strategiczne swoim sojusznikom z Hamasu w Strefie Gazy. Wyszukana inżynieria – w tym komputerowe sterowanie rakietami – jest dostępna w Internecie lub w sprzedaży. W rezultacie takie ugrupowania, jak Hezbollah, mają bezprecedensową okazję do wyrządzania szkód bogatszym i lepiej wyposażonym przeciwnikom.”
Syryjski analityk polityczny Sami Mubajad pisze w „Asia Times”: „Armia izraelska przywykła do walki z bojownikami palestyńskimi w Gazie, którzy mają tylko kałasznikowy i są kiepsko wyposażeni i kiepsko wyszkoleni w prowadzeniu wojny partyzanckiej. Oczekiwała tego samego przekraczając granicę Libanu. Zamiast tego żołnierze izraelscy natknęli się na ludzi, którzy są po zęby uzbrojeni i na nich czekają. Hezbollah ma gdzieś od 2 do 5 tysięcy bardzo dobrze wyszkolonych żołnierzy uzbrojonych w mo?dzierze, artylerię, broń przeciwlotniczą i przeciwpancerną. Od 2000 r. oni tylko szkolili się do walki. Wielu z nich nie żyło inaczej – żyło, aby walczyć z Izraelem.
„Nasrallah uczył się na błędach Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w Libanie w 1982 r. W tym czasie Jasir Arafat miał obsesję na punkcie symboli «państwa», które stworzył w Libanie dla siebie i swoich partyzantów z Al-Fatah. W kraju było pełno baz wojskowych, obozów szkoleniowych i biur politycznych OWP, strzeżonych przez czołgi i uzbrojonych ludzi oraz łatwo rozpoznawalnych, bo obwieszonych zdjęciami Arafata i powiewającymi na wietrze flagami palestyńskimi. Podczas wojny z Libanem, w której chodziło o wypędzenie OWP, Izraelczykom łatwo było znale?ć te bazy OWP i po kolei ostrzeliwać je rakietami. Arafat zabił istotę ruchu partyzanckiego, czyniąc go tak widocznym dla Izraelczyków.
„Na mocy definicji wojna partyzancka toczy się przy użyciu małych, ruchliwych i elastycznych grup bojowych, które nie noszą mundurów i mogą mieszać się z ludnością, kryć się w lasach, górach i bunkrach i nie dopuszczać, aby zauważono je i uczyniono z nich «nieprzyjacielski cel». Nie mają linii frontu. Dziś w Libanie nie można znale?ć podobnych baz wojskowych i obozów szkoleniowych Hezbollahu. Jak powiedział pewien obserwator zachodni, podróżując po południowym Libanie czuje się Hezbollah, ale się go nie widzi. Nie ma baz czy obozów oznakowanych tak, że wiadomo, iż należą do Hezbollahu. Izrael musi teraz uświadomić sobie, że Hezbollah to nie OWP. OWP to byli Palestyńczycy, a bojownicy Hezbollahu są Libańczykami. OWP była ugrupowaniem zagranicznym, które siłą można było wyrzucić z Libanu. Hezbollah jest uznanym ugrupowaniem libańskim, mającym posłów w parlamencie i ministrów w rządzie.
„Prowadzi szkoły, szpitale i organizacje charytatywne i miliony szyitów korzystają z opieki społecznej, miejsc pracy czy usług administrowanych przez Hezbollah. W społeczności szyickiej tysiące wdów, sierot, osób w podeszłym wieku i niepełnosprawnych otrzymują renty od ugrupowania Nasrallaha, które reprezentuje szyitów stanowiących ponad 40 proc. 3,7-milionowej ludności kraju. Politycznie Hezbollah jest obecnie sprzymierzony z gen. Michelem Aunem, niesekciarskim, choć chrześcijańskim zawodnikiem wagi ciężkiej w polityce libańskiej, w najnowszej konfrontacji z Izraelem trzymającym z jego sojusznikami szyickimi. Przymierze z Aunem zapobiegło obróceniu się ulicy chrześcijańskiej przeciwko Hezbollahowi. Izraelczycy chcieli, aby wszyscy w Libanie, z chrześcijanami włącznie, ponieśli ciężkie straty w ludziach i mieniu, tak, aby się zbuntowali i obwinili Nasrallaha za swoje nieszczęścia.
„Za sprawą Auna tak się nie stało. Chrześcijanie udzielają schronienia szyitom, których domy zniszczono, a chrześcijańskie organizacje charytatywne, podobnie jak kościoły i klasztory, prowadzą działalność humanitarną, aby ulżyć cierpieniom szyitów. Gdy bomby izraelskie zaczęły spadać na chrześcijański Liban, chrześcijanie nie winili za to Hezbollahu. Rozumowali tak: jeśli to jest wojna z Hezbollahem, dlaczego nas się atakuje? Atak na nich oznaczał, że to jest wojna z Libanem – całym Libanem, a nie tylko z szyitami i Hezbollahem. OWP nie miała poparcia w chrześcijańskim Libanie. Ułatwiło to Izraelowi przeciągnięcie na swoją stronę kilku przywódców chrześcijańskich, takich, jak prezydent-elekt Baszir Dżumajil, którzy poparli inwazję izraelską, mającą na celu przepędzenie OWP. Z tych wszystkich powodów dziś Hezbollahu po prostu nie można usunąć z Libanu.”
Po wybuchu wojny Hezbollah szybko uzyskał bardzo wysokie poparcie społeczne – zamiast stracić je, na co bardzo liczyły Izrael i Stany Zjednoczone. Z sondażu przeprowadzonego między 24 a 26 lipca br. przez wiarygodny Bejrucki Ośrodek Badań i Informacji, wynika, że 70 proc. Libańczyków, w tym 96 proc. szyitów, 73 proc. sunnitów, 55 proc. chrześcijan i 40 proc. druzów popiera pojmanie dwóch żołnierzy izraelskich przez Hezbollah. Według tego samego sondażu, walkę ruchu oporu z agresją izraelską popiera 87 proc. Libańczyków (29 proc. więcej niż w lutym br.). Wśród szyitów poparcie to wynosi 96 proc., wśród sunnitów 89 proc., a wśród chrześcijan, podobnie jak wśród druzów, 80 proc. Liczne libańskie środowiska intelektualne podpisują się pod oświadczeniem „pracowników publicznej sfery kulturalnej”, deklarując „świadome poparcie dla libańskiego narodowego ruchu oporu, który toczy wojnę w obronie naszej suwerenności i niepodległości, wojnę o uwolnienie Libańczyków więzionych w Izraelu, wojnę o zachowanie godności narodu libańskiego i arabskiego.”
Pepe Escobar konstatuje w „Asia Times”. „Zamiar zniszczenia ruchu posiadającego takie poparcie ludowe, jakie ma Hezbollah, jest absurdalny.”
BITWA W BINT DŻUBAIL
W drugim tygodniu agresji na Liban zaczęło wychodzić na jaw, jak walczy libański ruch oporu.
„Podziemna sieć tuneli, okopów, korytarzy i umocnień zbudowanych w ciągu minionych pięciu lat przez Hezbollah, zgodnie z wietnamskim modelem takich konstrukcji w rejonie Cu Chi, jest jednym z kluczowych czynników uporczywego oporu milicjantów wobec wojsk Izraela. Tylko wykorzystanie takiego systemu, stworzonego na modłę wietnamską, wyjaśnia, dlaczego Hezbollah wytrzymuje tak straszny potencjał ogniowy. Poza tym inna nowość polega na tym, że w miasteczku Marun ar-Ras, przylegającym do granicy i oficjalnie kontrolowanym przez Izrael, grupa partyzantów, która pojawiła się jakby za sprawą sztuki magicznej, wystrzeliła pocisk przeciwpancerny w czołg, który zniszczyła raniąc czterech członków załogi i zabijając piątego. Następnie znikła i nie można było jej znale?ć”, donosił korespondent argentyńskiego dziennika „Clarín”, Juan Carlos Alganaraz.
„Odkąd Izrael wycofał się w 2000 r., Hezbollah przygotowywał się do bezpośredniej konfrontacji z najlepszymi siłami zbrojnymi na Bliskim Wschodzie. Tak głosił jego charyzmatyczny przywódca Hasan Nasrallah. Bojownicy Hezbollahu są Libańczykami z południa kraju, z rejonu zwanego Dżabal Amal – w jednej z wiosek tego rejonu urodził się Nasrallah – i doskonale znają teren. Mają również poparcie ludności, dzięki czemu, jak radził Mao Tse-tung, mogą «pływać jak ryba w wodzie». Lecz wielki duch walki i dobra broń nie wystarczają w obliczu ogromnej siły ognia, którą dysponuje Izrael. Bojownicy Hezbollahu wiedzą o tym i dobre rozwiązanie tego poważnego problemu wojskowego znale?li w doświadczeniu najlepszych partyzantów na świecie – u Wietnamczyków, którzy walcząc z imperium francuskim i supermocarstwem północnoamerykańskim posłużyli się olbrzymią, bajeczną siecią tuneli. Wygrali z jednym i drugim.
„Specjaliści z czasopisma «Jane’s», poświęconego sprawom wojskowym, poinformowali, że Izraelczycy wiedzieli, iż Hezbollah buduje pod ziemią rozległy system tuneli, okopów i umocnień, dobrze chroniony przez kamienisty teren w tym rejonie i beton. Stwierdzili, że «cały ten system leży na takiej głębokości, która pozwala wytrzymać ogień artylerii i bombardowania». Sieć ma swoje mocne punkty w wioskach Dżabal Amal i wydaje się, że w najlepiej usytuowanych sektorach jest wielopoziomowa i że znajdują się tam składy broni, amunicji, wody i żywności. Tunele i okopy służą milicjantom do przemieszczania się z jednego miejsca na drugie i wychodzenia na pole walki bardzo dobrze zamaskowanymi wyjściami. Niespodziewane pojawianie się i znikanie jest jedną z najważniejszych broni partyzantki.”
Okazuje się jednak, że armia izraelska miała nikłe pojęcie o systemie konstrukcji podziemnych ruchu oporu. Płk Mordechaj Kahane, dowódca jednostki rozpoznawczej Egoz w brygadzie Golani, powiedział korespondentowi izraelskiej gazety „Jedijot Aharonot”, że armia przespała budowę tego systemu. „Nie ma pewności, że wiedzieliśmy, iż spotkamy się z tym, z czym w końcu się spotkaliśmy. Mówiliśmy: «Tam będzie bunkier, a tam grota», ale gruntowność wykonania nas wszystkich zaskoczyła. Skład broni Hezbollahu to nie jest po prostu naturalna grota. To szyb, beton, drabiny, wyjścia awaryjne, drogi ucieczki. Nie wiedzieliśmy, że to jest tak dobrze zorganizowane.”
Po 18 latach wojny partyzanckiej z okupacją izraelską południowego Libanu Islamski Ruch Oporu bardzo dobrze zna słabe strony armii izraelskiej. Wie zwłaszcza, że jest ona szczególnie wrażliwa na straty w ludziach i na negatywne skutki takich strat dla swojego morale, poparcia społeczeństwa izraelskiego dla wojny i okupacji oraz spoistości politycznej państwa Izrael. Dlatego zadawanie jej strat w ludziach leży u podstaw całej jego strategii.
Środa 26 lipca.
Tego dnia, w którym oddziały Islamskiego Ruchu Oporu biły się zażarcie w Bint Dżubail, w telewizji Hezbollahu Al-Manar, której lotnictwu izraelskiemu ciągle nie udało się zniszczyć, Nasrallah przedstawił podstawowe założenia strategii wojskowej tego ruchu. „Nie jesteśmy klasyczną armią, nie tworzymy klasycznej linii obrony. Prowadzimy wojnę partyzancką. Wszyscy wiedzą, na czym polega ta forma walki. W bojach na lądzie ważne jest, jakie straty możemy zadać wrogowi izraelskiemu. Stwierdzam, że niezależnie od tego, jak głęboko wróg ten może wtargnąć w głąb, a ma on do tego poważne siły, nie może osiągnąć celu natarcia – uniemożliwić bombardowań osiedli na północy okupowanej Palestyny. Te bombardowania będą trwały, bez względu na zasięg natarcia na lądzie i ponownej okupacji, do której dąży syjonistyczny wróg. Okupacja każdego kolejnego skrawka ziemi libańskiej stanie się dla nas dodatkowym motywem i dodatkową przyczyną dalszego i wzmożonego oporu. Najazd armii syjonistycznej na nasz kraj pozwoli nam uderzać w jej żołnierzy, oficerów i czołgi. Stworzy dla nas jeszcze większą niż dotychczas okazję do bezpośredniej konfrontacji z nią i do prowadzenia wojny nastawionej na wyczerpanie jej sił, gdyż nie będzie mogła chować się za swoimi umocnieniami na granicy międzynarodowej czy zadowalać się nalotami bombowymi na wsie i miasteczka i zabijaniem cywilów, dzieci i kobiet. W konfrontacji z tą armią my mamy inicjatywę i kryterium naszej skuteczności jest jej zużycie, a nie ziemia, która pozostaje w naszych rękach, bo nie bijemy się w sposób klasyczny. Z pewnością wyzwolimy każdy skrawek ziemi okupowanej przez wroga po zadaniu mu wszelkich możliwych strat. Ci, którzy mają mocne ramiona, serca przepełnione wiarą, umysły pełne wiedzy i dusze namiętnie pragnące spotkania z Wszechmogącym, pewnym krokiem pójdą na konfrontację z wrogiem.
„W związku ze starciami na lądzie chcę zwrócić waszą uwagę na naturę wojny psychologicznej, którą prowadzi nieprzyjaciel, gdyż musimy się z nią liczyć jako ruch oporu i jako naród. Potwierdzam, że jesteśmy wobec was przejrzyści i mówimy wam prawdę. Nie ukrywamy swoich męczenników. Jeśli jeden z naszych przywódców czy działaczy zostanie zabity, podamy to do wiadomości i będziemy z tego dumni. Jeśli będziemy mieli wielu męczenników, będziemy z tego dumni. Jeśli będziemy mieli rannych bojowników lub trafią oni do niewoli, nie będziemy tego negować. My tak postępujemy i gdy w Marun ar-Raz toczyły się walki i wycofaliśmy się stamtąd, poinformowaliśmy o tym. Powinniście nas słuchać i nie ulegać wojnie psychologicznej prowadzonej przez izraelskiego wroga. Od dwóch dni wróg twierdzi, że kontroluje miasto Bint Dżubail, co, niestety, powtarza i rozpowszechnia wiele mediów libańskich i arabskich, podczas gdy nie kontroluje on Bint Dżubail, miasto jest ciągle w rękach bojowników ruchu oporu – tak było aż do chwili, w której zarejestrowano to przesłanie. Biją się, stawiają czoło i się trzymają. Nieprzyjaciel mówi o setkach męczenników Hezbollahu. Gdzie są te setki? Mówił o 20 jeńcach – gdzie oni są? Parę dni temu mówił o dwóch jeńcach w Marun ar-Raz, a następnie ich uwolnił, bo okazało się, że to cywile, którzy nie mają nic wspólnego z ruchem oporu.”
Nasrallah zapewnił Libańczyków: „My nie okłamujemy naszego narodu. To nieprzyjaciel okłamuje swój naród. To on cenzuruje media i nie mówi prawdy ani swojemu narodowi, ani światu. To oznaka jego słabości.”
Tego samego dnia Marcelo Cantelmi, specjalny wysłannik argentyńskiego dziennika „Clarín”, donosił: „Na punkcie granicznym w odległości zaledwie siedmiu mil od miejsca, w którym toczy się jeden z najzacieklejszych bojów tej wojny, jest chmara dziennikarzy. Wszyscy przyjechaliśmy tu dlatego, że wieści antycypowały katastrofalny wynik izraelskiej operacji przeciwko milicji Hezbollahu: 15 żołnierzy zabitych i prawie 30 rannych. Pó?niej armia powściągnęła tę liczbę i przyznała się do 9 zabitych, ale 35 rannych. Ciosowi, który zainkasowała, towarzyszyła jedna z największych nawałnic rakiet wystrzeliwanych stąd w kierunku północnego Izraela – wystrzelono ich 110, wskutek czego było wielu rannych.”
„Bój, który zaczął się o świcie i nie traci na zaciekłości, gdy nadciąga zmierzch, toczy się w cytadeli Bint Dżubail, «stolicy Hezbollahu» na południu Libanu. W poniedziałek armia, ponaglana, aby wykazała się rezultatami w tej opó?nionej i złożonej kampanii lądowej, ogłosiła, że po dwóch dniach walk miasto w końcu padło. ¬ródła wojskowe, które rozmawiały z tym wysłannikiem pośród huku artylerii i ryku samolotów i śmigłowców, biorących udział w boju, powiedziały, że wojsko rzeczywiście zdołało tam wkroczyć, ale ogłoszenie zwycięstwa było przedwczesne.”
Co się działo w Bint Dżubail, przed wybuchem wojny 50-tysięcznym miasteczku, w którym teraz żołnierze superelitarnej jednostki rozpoznawczej (faktycznie antypartyzanckiej) Egoz, wchodzącej w skład elitarnej brygady Golani, stanęli oko w oko z bojownikami Islamskiego Ruchu Oporu? Cantelmi tak to opisał: „Około dwustu milicjantów z Hezbollahu, uzbrojonych w pistolety maszynowe, karabiny, ręczne wyrzutnie rakietowe, mo?dzierze i granaty, rozmieściło się wokół miasta w kilku wioskach, które je otaczają, i w centrum Bint Dżubail. Jedna kolumna milicjantów podzieliła się i trzema flankami okrążyła wojskowych izraelskich, którzy maszerowali gęsiego spadzistą drogą na przedmieściu cytadeli. O piątej rano na jednym z zakrętów z obu stron drogi otwarto ogień maszynowy i użyto materiałów wybuchowych. Tam była największa liczba ofiar po stronie izraelskiej i podobna po stronie Hezbollahu. Major Spika (nie podał imienia), rzecznik dowództwa armii izraelskiej w południowym Libanie, powiedział temu wysłannikowi i innym dziennikarzom, że «w mieście jest wojna, to wielka bitwa. Walczy się o każdy dom, na ulicach. Nasi ludzie są w mieście, ale cały rejon jest zaminowany i trzeba iść pieszo, nie można używać pojazdów.» Takim samym intensywnym, podekscytowanym i rozmownym tonem dodał: «Jeszcze nie kontrolujemy tego miejsca. Jesteśmy w drodze. Strzelają ze wszystkich stron. Plan nie polega na zdobyciu rejonu, lecz na wyparciu stamtąd Hezbollahu.» Potem powiedział, że milicja używa rakiet i wyrzutni granatów. «To partyzantka, która nie stawia czoła czołgami, lecz się ukrywa oraz jest bardzo dobrze uzbrojona i wyszkolona.» Gdy oficer mówił, samoloty wyły na niebie, mieszając swój przewlekły odgłos z głuchym hukiem wybuchających pocisków. «To samoloty, które starają się osłaniać helikoptery lecące po rannych.»”
„Główny rzecznik Hezbollahu, Husajn Rabhal, rewindykował sukces swojego wojska w tej bitwie. «Mogę powiedzieć, że na naszej ziemi 13 Izraelczyków spłonęło żywcem w swoich czołgach.» Wyjaśnił, że «nasi bojownicy prowadzą wojnę partyzancką, wychodzą spod ziemi, z wąskich ulic, z domów i okien.» Sposób walki w stylu partyzanckim, stworzony przez Vietcong w Azji Południowo-Wschodniej, to przykład, który najczęściej się wymienia, gdy porównuje się i ocenia działania Hezbollahu.”
27 lipca z położonej nie opodal Bint Dżubail miejscowości Klaja korespondent londyńskiego „Independenta” Robert Fisk donosił: „Czy to możliwe – czy można sobie wyobrazić – że Izrael przegrywa swoją wojną w Libanie? Z tej górskiej wsi na południu kraju widzę brązowe i czarne chmury dymu, wznoszące się po ostatniej katastrofie, którą Izrael przeżył w mieście Bint Dżubail: 14 zabitych żołnierzy izraelskich, a inni okrążeni, płonące czołgi i wozy pancerne po morderczej zasadzce partyzantów z Hezbollahu podczas pomyślnego – jak zakładano – natarcia armii izraelskiej na «ośrodek terrorystyczny». (…) W Bint Dżubail doszło do krwawej ła?ni. Izraelczycy, twierdząc, że «kontrolują» to miasto, wpadli w pułapkę zastawiona przez Hezbollah. Gdy tylko dotarli na opustoszały rynek, z trzech stron znale?li się w zasadzce i padali pod gęstym ogniem karabinowym. Reszta wojsk izraelskich – okrążona przez «terrorystów», których rzekomo zlikwidowała – rozpaczliwie prosiła o pomoc, ale gdy przyszły im na odsiecz izraelski czołg Merkawa i inne pojazdy, również zostały zaatakowane i zaczęły płonąć.”
W ciągu dnia o bitwie w Bint Dżubail napływało coraz więcej informacji. „W środę, w najcięższym dniu walki w południowym Libanie odkąd dwa tygodnie temu wybuchła wojna, zginęło 9 żołnierzy armii izraelskiej i 27 odniosło rany. Pięciu rannych żołnierzy jest w poważnym stanie”, donieśli 27 lipca Amos Harel i Eli Aszkenazi, korespondenci dziennika „Haarec”. „Armia zaczęła swoją operację przeciwko Bint Dżubail w poniedziałek rano. We wtorek wieczorem oddziały brygady Golani i spadochroniarzy zajęły pozycje na peryferiach miasta, a żołnierze Golani weszli również do niektórych domów. W środę około piątej rano piechota Golani weszła z północnego wschodu do Bint Dżubail i skierowała się do centrum miasta. Celem operacji było znalezienie partyzantów z Hezbollahu, wciągnięcie ich do walki i zniszczenie ich składów broni. Zgodnie ze wstępnymi raportami, partyzanci zdołali wciągnąć wojska izraelskie w zasadzkę, gdy podchodziły one do kilku domów na peryferiach. To podczas tej początkowej utarczki, do której doszło z bardzo bliskiej odległości, było wiele strat wśród Golani. Wstępna bitwa trwała około godziny. Przez następne trzy godziny do tego rejonu wkraczały inne plutony, starając się wyciągnąć siły, które zostały przygwożdżone. Hezbollah ostrzeliwał siły wciągnięte w zasadzkę pociskami przeciwpancernymi i granatami, a także używał mo?dzierzy do atakowania wspierających oddziałów izraelskich.”
W Bint Dżubail zginęło trzech oficerów i pięciu podoficerów. Czwarty oficer zginął w Marun ar-Raz. „Ewakuacja rannych była szczególnie trudna z powodu ciężkiego ognia w tym rejonie. Początkowo dowództwo Północnego Zgrupowania armii izraelskiej ociągało się z rzuceniem do walki śmigłowców bojowych, obawiając się, że Hezbollahowi może udać się zestrzelenie jednego z nich. Jednak opó?nienie w ewakuacji rannych spowodowało decyzję o wysłaniu śmigłowców. Do ewakuacji, którą przeprowadzono dopiero sześciu sześć godzin po wybuchu walki, użyto czterech śmigłowców Black Hawk, które wylądowały dwa kilometry od pola walki. Żołnierze pieszo znosili rannych kolegów na to zaimprowizowane lądowisko. Podczas operacji Bint Dżubail poddano ciężkiemu i długotrwałemu ostrzałowi, a lądowisko spowito dymem, aby ukryć obecność śmigłowców przed strzelcami wyborowymi i rakietami Hezbollahu. Każdy śmigłowiec lądował co najwyżej na minutę, aby ewakuować rannych do Ośrodka Medycznego Rambam w Hajfie. Walki, w tym naloty lotnictwa izraelskiego na centrum miasta, trwały w Bint Dżubail do wieczora. Pó?nym wieczorem w sąsiednim mieście Marun ar-Ras partyzanci z Hezbollahu wystrzelili rakietę przeciwpancerną do oddziału spadochroniarzy, zabijając jednego i poważnie raniąc dwóch innych.”
Gen. Adam, robiąc dobrą minę do złej gry, chwalił żołnierzy za to, że „gdy znale?li się pod ostrzałem, wykazali się zimną krwią, brawurą i profesjonalizmem i zdołali zabić wielu terrorystów”, a tymczasem „oficerowie brygad Golani i spadochroniarzy oskarżali armię, że użyła niedostatecznych sił przed wysłaniem żołnierzy na przeszukanie domów. Mówili, że po tym, jak cywilom powiedziano, iż mają opuścić miasto, armia powinna była uważać Bint Dżubail za pole walki i zniszczyć każdy dom, co do którego istniało podejrzenie, że ukrywają się w nim partyzanci z Hezbollahu. Skarżyli się również, że do atakowania celów nie użyto dostatecznej liczby samolotów. Modus operandi armii izraelskiej w południowym Libanie w ostatnich dniach wywołał wielką debatę na wszystkich szczeblach hierarchii wojskowej. Wielu oficerów polowych twierdzi, że do walki rozwinięto niedostateczne siły i że armia jest nieskuteczna w walce z wyrzutniami katiusz.”
W korespondencji ze szpitala w Hajfie, do którego trafiło 22 rannych żołnierzy brygady Golani, korespondenci „Haarec” Nir Hasson i Tomer Levi potwierdzili przebieg „ciężkiego boju w środę na peryferiach twierdzy Hezbollahu, Bint Dżubail”. „Ranni żołnierze opisali bitwę jako zażartą. Doszło do niej na zabudowanym terenie, na którym siły nieprzyjacielskie urządziły dobrze zaplanowaną zasadzkę. Żołnierze byli ostrzeliwani ze wszystkich stron. «Strzelali do nas ze 180 stopni», powiedział jeden z żołnierzy. Większość zabitych i ciężko rannych to żołnierze z pierwszej fali wojsk lądowych, którzy usiłowali wejść do jednego z domów w Bint Dżubail. Lekko ranni żołnierze to głównie ci, którzy przybyli, aby odzyskać ciała zabitych i rannych żołnierzy leżące na polu walki.”
Żołnierze izraelscy znale?li się pod ciężkim ogniem z wyrzutni rakiet, ręcznych granatników przeciwpancernej i innej broni. „«To było piekło na ziemi», powiedział kapral Lior Szarabi. «Ludzie ryzykowali życie nie tylko dla rannych, ale również dla ciał zabitych.» Szarabi dodał, że bojownicy Hezbollahu dowiedli swoich imponujących zdolności bojowych. «To świetni bojownicy, nie tacy, jak my, ale lepsi od Hamasu.»”
30 lipca izraelską klęskę w Bint Dżubail potwierdzili korespondenci londyńskiego „Observera”, Ian Black w Jerozolimie, Inigo Gilmore w Nahariji i Mitchell Prothero w Bejrucie. „Była piąta rano i czołówka oddziału brygady Golani ostrożnie posuwała się po peryferiach Bint Dżubail, gdy rozpętał się ogień z broni maszynowej. Bojownicy Hezbollahu starli się z bliska z patrolem izraelskim, ostrzeliwując go z bocznych uliczek, okien i dachów ogniem karabinów maszynowych i granatami o napędzie rakietowym. Dwaj żołnierze zginęli od razu, a sześciu kolejnych zginęło w następnych godzinach. Jak pó?niej powiedział jeden z żołnierzy, którzy przeżyli, była to «piekielna zasadzka». Sierżant Ewjatar Dahan, któremu przestrzelono ramię, zdążył odrzucić granat, zanim on wybuchł, ale widział, jak zginął dowódca jego kompanii. «To było straszne, strzelanina trwała i trwała i ze wszystkich stron słychać było przera?liwe krzyki», wspominał młody piechur. «Strzelano do nas jak do kaczek», powiedział inny żołnierz. Po pierwszym szoku nadeszły posiłki i zza granicy – przebiegającej na południu zaledwie w odległości dwóch kilometrów – wezwano lotnictwo, aby przygwo?dziło szyickich partyzantów libańskich. Minęło jednak siedem godzin, zanim śmigłowcem można było ewakuować rannych, i to pod ciężkim ostrzałem. Bojownicy Hezbollahu mówili, że słyszeli jęki Izraelczyków.
„Żołnierze z kompanii C umocnili dom i pilnowali w nim swoich zabitych, aby nie zostali uprowadzeni w ramach makabrycznej strategii wymiany żywych, martwych lub rozerwanych na strzępy jeńców. W końcu, pod osłoną ciemności, ściągnęli osiem ciał w dół stromego zbocza. «Zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy, aby nie dopuścić ich do ciał», opowiedział reporterom sierżant Ohad Szalom, «bo wiedzieliśmy, że mają dla nich wysoką cenę». Po dwóch tygodniach walk między Izraelem a Hezbollahem, środowa bitwa – «najdłuższy dzień», jak nazwano ją w jednej z gazet – być może zamarkowała krwawy punkt zwrotny. Wczoraj wieczorem Izrael oświadczył, że wyprowadza swoje wojska lądowe z Bint Dżubail, gdyż osiągnął tam swoje cele i zadał grupie bojowców ciężki cios, ale przyznał, że życiem żołnierzy izraelskich zapłacił wysoką cenę. Faktycznie wysoką, bo to odwrót, a nie zwycięstwo. Bint Dżubail nadal jest w rękach bojowników Hezbollahu.”
Owszem, odwrót, ale w jakich warunkach? Dopiero po kilku dniach ujawniła to korespondentka paryskiego dziennika „Libération”, Annette Lévy-Willard, na podstawie relacji żołnierzy izraelskich, którzy odpoczywali po bitwie w nadmorskim hotelu. Mieli niskie morale, bo wypad na Bint Dżubail okazał się „samobójczą misją”, i wyznawali, że „jeśli znów pojadą do Libanu, wiedzą, iż stamtąd nie wyjdą, bo zginą”. „Brygada była okrążona przez dwie noce i dwa dni. Komunikowała się z lotnictwem, kierując bombardowaniami okolicy. W końcu lotnictwo dokonało nalotów bombowych wokół nich, tak, aby mogli wyjść z domów i poszukać rannych i zabitych. Szli dwa kilometry, aby dotrzeć do nieco oczyszczonej strefy, w której lądowały śmigłowce, zabierały rannych i odlatywały zanim dosięgła ich rakieta.” Operacja miała trwać 12 godzin, więc zabrali ze sobą tylko wodę i oblężeni w Bint Dżubail głodowali, żywiąc się surowymi ziemniakami, znalezionymi w domach, w których się zabarykadowali. Opowiadali, że to była taka bitwa, jaką Oliver Stone pokazał w „Plutonie” (a chyba spodziewali się takiej, jaką izraelski reżyser Menahem Golan pokazał w „Delta Force”). Byli „zaskoczeni, gdy zobaczyli ludzi w nieskazitelnych mundurach, z blaszką wojskowego przykrytą czarną wstążką, aby nie świeciła w nocy, napastowanych butach – prawdziwa armia.” No i już sakramentalne stwierdzenie: „Oni mają bardzo silną motywację”.
NAJBARDZIEJ NIEBEZPIECZNA BROŃ PARTYZANTÓW
To nie wszystko, bo z innych doniesień wynika, że w Bint Dżubail żołnierze izraelscy byli zaskoczeni czymś więcej niż bardzo silną motywacją, nieskazitelnymi mundurami i napastowanymi butami bojowników ruchu oporu – tym, że mieli kamizelki kuloodporne i noktowizory, ale przede wszystkim tym, że dysponowali taką siłą ognia, której Izraelczycy zupełnie się nie spodziewali. Na kupie gruzu, w którą lotnictwo i artyleria zamieniły Bint Dżubail, korespondenci „Newsweeka” Kevin Peraino, Babak Dehghanpisheh i Christopher Dickey, piszą: „Hezbollah przedstawia dowody, że jest czymś zupełnie nowym – arabską armią partyzancką z wyszukanym uzbrojeniem i znakomitą dyscypliną. Jego żołnierze uprawiają dżihadzką retorykę o walce na śmierć i życie, ale noszą kamizelki kuloodporne i do koordynacji swoich ataków używają łączności satelitarnej. Ich taktyka może pochodzić od Che, ale broń mają z Iranu – i to nie tylko AK-47 i rakietowe wyrzutnie granatów. Jak wynika z doniesień prasowych, rakietami kierowanymi przewodowo i potężnymi minami zniszczyli trzy nowoczesne czołgi Merkawa, rakietą ziemia-woda uszkodzili izraelski okręt wojenny, wysłali na rozpoznanie bezpilotowe aparaty latające, wzdłuż granicy zainstalowali urządzenia podsłuchowe i zastawili zasadzki używając noktowizyjnych gogli.” Z bardzo dobrze poinformowanego ?ródła izraelskiego korespondenci „Newsweeka” dowiedzieli się, że „gdy zaczął się wypad do Libanu, Hezbollahowi powiódł się podsłuch izraelskiej łączności wojskowej”.
6 sierpnia w „Haarec” Zeew Sziff, powołując się na wywiad izraelski, podał kolejną ważną informację: większość strat poniesionych przez izraelską piechotę i broń pancerną w Bint Dżubail i gdzie indziej to skutek działania specjalnych jednostek przeciwpancernych Hezbollahu. Używają one RPG-29 – nowej i szczególnie potężnej wersji ręcznego granatnika przeciwpancernego. Produkowana w Rosji i sprzedawana Syrii, trafia ona do Hezbollahu. Po raz pierwszy armia izraelska miała do czynienia ze specjalną jednostką przeciwpancerną libańskiego ruchu oporu – wywiad izraelski twierdzi, że tą samą, która pó?niej biła się w Bint Dżubail – w listopadzie 2005 r., gdy po izraelskiej stronie granicy zaatakowała ona wieś Ghadżar z zamiarem pojmania żołnierzy. Podczas boju o tę wieś przeciwko wozom pancernym i dwóm czołgom Merkawa drugiej generacji użyła około trzystu rakiet przeciwpancernych; zniszczyła wtedy jeden czołg.
Wystrzeliwane z RPG-29 rakiety z ładunkiem kumulacyjnym w układzie tandemowym mogą sobie poradzić z pancerzem reaktywnym czy wielowarstwowym i „przy wielu okazjach zdołały przebić się przez masywny pancerz czołgów Merkawa”, pisze korespondent „Haarec”. Sęk w tym, że w komunikatach armii izraelskiej nie ma mowy o wielu okazjach, lecz o bardzo nielicznych. Ile czołgów straciła ona w Bint Dżubail? W „New York Times” Kifner potwierdził, że Islamski Ruch Oporu zniszczył tam kilka nowoczesnych czołgów Merkawa. Lecz jest wiele niewiadomych, bo podobnie jak armia amerykańska w Iraku, armia izraelska utrzymuje swoje straty w ścisłej tajemnicy i można wierzyć w to, co podaje we własnych komunikatach – albo nie wierzyć.
Steven Erlanger i Richard Oppel wskazują w „New York Times”, że jednak takich okazji jest stosunkowo wiele. „Wprawne posługiwanie się przez Hezbollah tą bronią – zwłaszcza rakietami przeciwpancernymi kierowanymi przewodowo i laserowo z tandemowymi, fazowymi ładunkami wybuchowymi i około dwumilowym zasięgiem – spowodowało większość strat armii izraelskiej. Izraelski dowódca frontowej kompanii czołgów powiedział, że około 20 proc. rakiet przeciwpancernych produkcji rosyjskiej, wystrzeliwanych przez Hezbollah z zamiarem przebicia pancerza i trafiających do celu, uszkadza lub niszczy pojazdy, w tym najbardziej nowoczesny czołg Merkawa. Hezbollah używa również rakiet przeciwpancernych, w tym mniej nowoczesnych rakiet Sagger, do ostrzeliwania z odległości domów, w których szukają schronienia żołnierze izraelscy, przy czym pierwsza eksplozja kruszy typową betonową ścianę, a druga następuje wewnątrz. «Używają ich jak artylerii do atakowania domów», powiedział gen. Jossi Kuperwasser, do niedawna kierownik analiz wywiadowczych armii izraelskiej. «Mogą używać ich celnie nawet z odległości trzech kilometrów; przebijają one ścianę jak pancerz czołgu.»” AT-3 Sagger to nazwa nadana przez NATO radzieckiej rakiecie przeciwpancernej kierowanej przewodowo 9M14 Maliutka, od której podczas wojny arabsko-izraelskiej 1973 r. armia izraelska straciła około czterysta czołgów. Podczas bitwy w Bint Dżubail od takiej właśnie rakiety wystrzelonej w budynek zginęło czterech pierwszych żołnierzy z jednostki rozpoznawczej Egoz.
„Por. Ohad Szamir dowodził pododdziałem inwigilacyjnym w Marun ar-Ras. Jego zadaniem było zlokalizowanie bojowników Hezbollahu ciągle operujących koło wsi po jej zdobyciu przez jednostki Golani i spadochroniarzy. Ludzie Szamira czuli się całkiem bezpieczni – przez dziesięć dni, które spędzili we wsi, do budynku nie oddano ani jednego strzału. Nagle w budynek trafiła rakieta przeciwpancerna”, pisał 3 sierpnia Anszel Pfeffer w „Jerusalem Post”. „«To są małe ekipy, trzy, cztery osoby, ukrywają się pod ziemią i strzelają nie wiadomo skąd. To największe niebezpieczeństwo», powiedział o bojownikach Hezbollahu. O tym samym mówi się w kółko na oddziałach szpitalnych, na których żołnierze wracają do zdrowia i porównują doświadczenia. Jeszcze żaden z nich nie zaczął analizować przyczyn strat ponoszonych na tej wojnie, ale jest bezsporne, że ogromna większość rannych i zabitych to ofiary rakiet przeciwpancernych – bardziej niż ognia z karabinów, granatów i wszystkich innych środków wybuchowych razem wziętych.
„Termin «przeciwpancerny» wprowadza w błąd, bo rakiety oryginalnie zaprojektowano do walki z czołgami, ale czołgi Merkawa armii izraelskiej i ulepszone opancerzone wozy bojowe są stanie wytrzymać większość rakiet z arsenału Hezbollahu. Lecz Hezbollah nie używa ich jedynie przeciwko czołgom. Zasięg tych rakiet – do trzech kilometrów – i siła ich ładunków wybuchowych sprawiają, że idealnie nadają się do atakowania z daleka grup żołnierzy i pozycji armii izraelskiej. Hezbollah przygotowywał się do tej wojny sześć lat i dwa główne rodzaje uzbrojenia, które zgromadził, to katiusze i inne rakiety, którymi ostrzeliwuje miasta izraelskie, i rakiety przeciwpancerne. Organizacja ta ma tysiące radzieckich rakiet przeciwpancernych Sagger, Kornet i Fagot, francuskich Milan i amerykańskich TOW – wszystkich dostarczyły mu Iran i Syria. Te rakiety na ogół odpalają dwu- czy trzyosobowe ekipy.
„W ciągu minionych dwóch tygodni taktyka stosowana przez wiele ekip Hezbollahu polegała na unikaniu bojów na bliską odległość, w których wysoki poziom wyszkolenia zapewnia przewagę żołnierzom izraelskim. Zamiast tego bojownicy Hezbollahu przenosili się na pozycje położone wysoko nad wsiami i stamtąd kontynuowali ostrzał rakietowy sił izraelskich. Na taką ewentualność na wzgórzach z góry przygotowano duże składy rakiet. Oficerowie armii izraelskiej są sfrustrowani tym, że na terenach, na których armia ta operuje od ponad tygodnia, ciągle istnieje zagrożenie rakietowe. W poniedziałek czołgi, które przez dwa dni walczyły we wsiach położonych naprzeciwko [izraelskiego miasta] Metulla, znalazły się pod ostrzałem rakietowym, gdy w drodze powrotnej przejeżdżały granicę.”
2 sierpnia, w tydzień po klęsce poniesionej w Bint Dżubail, gdy w Libanie operacje lądowe prowadziło już kilka tysięcy żołnierzy izraelskich, znad granicy ruch oporu wystrzelił na Izrael rekordową liczbę 230 rakiet. Dla każdego obiektywnego obserwatora było jasne, że po trzech tygodniach zmasowanych bombardowań, prowadzonych tuż za libańską stroną granicy i dosłownie ścierających całe wsie i miasteczka z powierzchni ziemi, oraz izraelskich operacji lądowych w tym rejonie, z którego prowadzony jest ostrzał rakietowy północnego Izraela, ruch oporu zachowuje tam swoją zdolność bojową. A przecież już dawno, bo 18 lipca, w siódmym dniu agresji na Liban, rząd izraelski przechwalał się, że jego armia zniszczyła 40-50 proc. całej zdolności bojowej Hezbollahu! Wbrew oczywistym faktom w postaci większej niż kiedykolwiek liczby „katiusz” spadających teraz, 2 sierpnia, na Izrael, premier Ehud Olmert zapewnił, że armia izraelska „całkowicie zniszczyła” infrastrukturę Hezbollahu i unieszkodliwiła około 770 jego ośrodków dowodzenia i nadzoru.
„Gdy to mówił, bojownicy Hezbollahu, przemykając się między wsiami a podziemnymi bunkrami, zasypywali Izrael największym gradem rakiet w tej toczącej się od 21 dni wojnie”, ironicznie komentowali następnego dnia John Kifner i Warren Hoge na łamach „New York Times”. „W Libanie ekspert w zakresie milicji powiedział, że dokonany przez Olmerta opis tradycyjnej, formalnej struktury wojskowej nie pasuje do sposobu, w jaki zorganizowany jest Hezbollah. «Struktura dowodzenia Hezbollahu – pokażcie mi taką», powiedział Timor Goksel, długoletni doradca sił pokojowych Narodów Zjednoczonych w południowym Libanie, a teraz tutejszy profesor. «Hezbollah tak nie działa. Są trzy w pełni samodzielne dowództwa regionalne, a im podlegają okręgi i komórki po wsiach, liczące maksimum 20 osób. Oni znają swoją robotę», powiedział. «Ich mundury i broń leżą gdzieś w grotach. Robią swoje, a potem siedzą w domu i oglądają telewizję.»” To była oczywiście szydercza przesada – bojownicy ostrzeliwujący rakietami Izrael po akcji nie oglądali telewizji, bo nie mieli gdzie. W całym rejonie nadgranicznym, z którego na Izrael lecą „katiusze”, artyleria i lotnictwo izraelskie obróciły wszystkie wsie i miasteczka w perzynę.
Jak donieśli Erlanger i Oppel, „Goksel opisuje Hezbollah w dużej mierze podobnie, jak Izraelczycy: ostrożny, cierpliwy, nastawiony na zbieranie danych wywiadowczych, przestudiował doświadczenia wojny partyzanckiej, od Rewolucji Amerykańskiej do Mao i Vietcongu i odnosi się z respektem do izraelskiej siły ognia i ruchliwości. «Studiował wojnę asymetryczną i wykorzystuje to, że walczy w swoim własnym krajobrazie, wśród swojego narodu, toteż jest przygotowany właśnie na to, co robią Izraelczycy – na to, że wchodzą za czołgami», powiedział Goksel. «Prowadzi prace sztabowe i planuje długoterminowo, czego nigdy nie robią Palestyńczycy. Obserwuje przez dwa miesiące, aby poznać każdy szczegół nieprzyjaciela. Dokonuje przeglądów swoich operacji – co ?le zrobiono, jak nieprzyjaciel zareagował. Jego taktyka jest elastyczna i nie ma rozbudowanej hierarchicznej struktury dowodzenia.» To bardzo różni go od wyszkolonych przez Sowietów armii arabskich, które Izraelczycy pokonali w 1967 i 1973 r. i które miały zbyt sztywną strukturę dowodzenia.”
3 sierpnia Nasrallah oświadczył, że jeśli Izrael przestanie bombardować w Libanie miasta, wsie, ludność cywilną i infrastrukturę, ruch oporu nie będzie prowadził odwetowego ostrzału rakietowego miast i osiedli izraelskich, a jednocześnie zagroził Izraelowi, że w odwet za bombardowania Bejrutu ruch oporu zbombarduje rakietami Tel-Awiw. „¬ródła w izraelskich siłach bezpieczeństwa oceniły gro?bę Nasrallaha jako poważną”, poinformowali w „Haarec” Amos Harel i Joaw Stern. Nie przeszkodziło to Jossi Melmanowi, specjaliście „Haarec” w zakresie spraw wywiadowczych, a faktycznie tubie propagandowej wywiadu, twierdzić jednocześnie, że „lotnictwo, opierając się na precyzyjnych informacjach wywiadowczych, w ciągu dwóch pierwszych dni wojny celnie uderzyło w większość rakiet dalekiego zasięgu i ich wyrzutni”. „Zasięg rakiet Zelzal produkcji irańskiej ocenia się na 210 km, co pozwala Hezbollahowi wziąć na cel północne przedmieścia Tel-Awiwu i ich okolice”, wyjaśnili Harel i Stern. Chodzi o rakiety Zelzal-2, wyposażone w ładunek wybuchowy o wadze 600 kg. Po raz pierwszy Iran zademonstrował je na paradzie wojskowej w Teheranie we wrześniu 2005 r., po wyborach prezydenckich. Attachés wojskowi Francji, Włoch, Grecji i Polski opuścili wówczas trybunę honorową na znak protestu przeciwko napisom „Śmierć Ameryce” i „Śmierć Izraelowi”, widniejącym na zademonstrowanych również rakietach balistycznych dalekiego zasięgu Szahab-3.
W tym samym czasie, gdy Nasrallah groził uderzeniem na Tel-Awiw, po raz pierwszy wysoki dygnitarz irański potwierdził w prasie teherańskiej, że Iran dostarczył Hezbollahowi rakiety, że są to właśnie rakiety Zelzal-2 i że Hezbollah ma prawo użyć ich w obronie Libanu. Uczynił to Ali-Akbar Mohtaszami-Pur, sekretarz generalny międzynarodowej konferencji solidarności z Intifadą palestyńską. Uchodzi on za współzałożyciela Hezbollahu; organizacja ta powstała w czasach, gdy był ambasadorem Iranu w Syrii. Następnego dnia Joel Markus, komentator izraelskiego dziennika „Haarec”, pisał o libańskim ruchu oporu: „Mamy tu do czynienia z żołnierzami, których wyszkolono do walki na śmierć i życie. Co Ehud Olmert miał [na początku wojny] na myśli w tych swoich churchillowskich mowach, gdy opowiadał nam, że zanim Hezbollah odpali rakiety, dwa razy się zastanowi? Dwa razy się zastanowi? Już następnego ranka wystrzelił ich 210.” Komentarz Markusa zbiegł się z wybuchami rakiet koło miasta Hadera – w najdalej jak dotychczas położonym punkcie na południu, o 75 km od granicy z Libanem. Były to irańskie rakiety Fardż-5, które Hezbollah przechrzcił na Chajbar-1, nawiązując do nazwy oazy, w której w 629 r. wojska Mahometa pokonały Żydów. Libański ruch oporu używa tych rakiet od 28 lipca. Mają one czterokrotnie większą siłę niszczycielską (około 100 kg środków wybuchowych) i zasięg niż standardowe „katiusze”.
ZAKOŃCZENIE
„W miarę jak armia izraelska wysyła do Libanu coraz więcej brygad, ataki na froncie wewnętrznym stają się coraz cięższe. Ogień rakietowy z obszarów, na których operuje armia, zmniejszył się o połowę, ale bojownicy Hezbollahu po prostu przenoszą się na następne pasmo wzgórz i stamtąd strzelają.” Tak 5 sierpnia Harel pisał w „Haarec”. „Dowódcy lotnictwa izraelskiego przyznają, że Hezbollah ma ciągle tysiące katiusz i setki wyrzutni i że samo lotnictwo nie może sobie poradzić. Faktycznie nastąpiła zmiana tonu ze strony tych, którzy mówili o Libanie jako o zaktualizowanej edycji pomyślnej operacji powietrznej NATO w Kosowie w 1999 r. Zapomnieli tylko wspomnieć o tym, że w ciągu paru miesięcy bombardowań Kosowa obywatele państw NATO nie siedzieli w schronach.” Harel, ignorując triumfalizm Olmerta, stwierdził bez ogródek, że „analiza dotychczasowych osiągnięć wojsk lądowych pokazuje, iż uderzyły one w nie więcej niż dziesięć wyrzutni”.
Na łamach „New York Times” Greg Myre donosił z Jerozolimy: „Izrael przez trzy tygodnie opierał się pomysłom dużej ofensywy lądowej. Teraz ocenia się, że ma w południowym Libanie 10 tysięcy żołnierzy i stara się zbudować wolną od Hezbollahu strefę buforową. Ryzyko jest już oczywiste. W ciągu dwóch dni brutalnych bojów na terytorium, które partyzanci znają o wiele lepiej niż Izraelczycy, zginęło siedmiu żołnierzy izraelskich. Plan zniszczenia Hezbollahu z powietrza, lansowany przez szefa sztabu armii, gen. Dana Haluca, oficera lotnictwa, okazał się wadliwy i teraz Izrael nerwowo wysyła swoich młodych ludzi na ponure wzgórza południowego Libanu, gdzie jego wojska walczyły z Hezbollahem przez 18 lat i w końcu wycofały się stamtąd w maju 2000 r. (…) Operacja lądowa jest niezwykle niebezpieczna dla Izraela i poważnie skomplikuje wysiłki międzynarodowe na rzecz zakończenia walk. Jedno jest pewne – Hezbollah walczy w terenie, który najlepiej zna. Podczas okupacji południowego Libanu przez Izrael w latach 1982-2000, długotrwała obecność i sprzymierzona – głównie chrześcijańska – milicja, Armia Południowego Libanu, zapewniły Izraelowi rozległą siatkę wywiadowczą, która już nie istnieje. Odkąd Izrael się wycofał, Hezbollah przez sześć lat budował posterunki wojskowe, bunkry i tunele, które wzmocniły jego zdolność stawiania oporu naje?d?cy.”
Co gorsza, armia izraelska, przystępując do inwazji lądowej, musiała powołać pod broń rezerwistów, a ci nie mają żadnego doświadczenia w prowadzeniu takiej wojny, jaka ich czeka w południowym Libanie. „Armia zogniskowała swoje szkolenie na boju miejskim w rodzaju tego, który toczyła w ostatnich latach z Palestyńczykami”, pisze Myre, a w walce z libańskim ruchem oporu jest ono zupełnie nieprzydatne. Starszy wykładowca w jerozolimskim Centrum Szalem (izraelskim odpowiedniku neokonserwatywnego American Enterprise Institute), Michael Oren, który ongiś służył w jednostkach spadochronowych, powiedział Myre’owi, że jego przeszkolenie wojskowe zupełnie różniło się od przeszkolenia, które niedawno przeszedł jego syn, odbywając służbę wojskową. „Mnie wyszkolono tak, abym potrafił zdobyć syryjski czołg. Mojego syna wyszkolono tak, aby o drugiej nad ranem potrafił wpaść do jakiegoś domu w Hebronie i schwytać terrorystę.” Sęk w tym, że palestyński „terrorysta” nie ostrzeliwał z odległości trzech kilometrów izraelskiego posterunku wojskowego przeciwpancernymi rakietami kierowanymi z ładunkami o układzie tandemowym, przebijającymi ściany budynków, i był bezsilny w obliczu czołgu Merkawa.
Jednak najgorsze dla izraelskich wojsk lądowych, ponownie okupujących południowy Liban, może okazać się coś innego. „Hezbollah, mówi Goksel, ma jasną taktykę – stara się wciągnąć izraelskie wojska lądowe w głąb Libanu. «Nie może stawić Izraelczykom czoła w otwartej bitwie», powiedział, «więc chce wciągnąć ich na dobrze przygotowane pola walki»”, donieśli Erlanger i Oppel. „«Chce, aby Izraelczycy wydłużyli swoje linie zaopatrzeniowe, bo łatwiej w nie uderzać.»”
Tymczasem prof. Robert Pape zaszokował izraelską opinię publiczną i sprzymierzeńców Izraela na całym świecie pisząc w „New York Times”: „Izrael uznał w końcu, że siłą samego lotnictwa nie pokona Hezbollahu. W ciągu nadchodzących tygodni dowie się, że inwazja lądowa też nie jest skuteczna. Problem nie polega na tym, że Izrael dysponuje niedostateczną potęgą wojskową, lecz na tym, że opacznie zrozumiał naturę nieprzyjaciela. Pod względem struktury i hierarchii jest on porównywalny nie tyle z – powiedzmy – takim sekciarskim ruchem religijnym, jak talibowie, ile z wielowymiarowym amerykańskim ruchem praw obywatelskich lat sześćdziesiątych.”
W przedostatnich zdaniach przytoczonego na początku tego opracowania komentarza, który ukazał się 7 sierpnia w „Haarec”, o tym, że w Libanie toczy się kolejna wielka batalia trzeciej wojny światowej i że Izrael przegrywa ją rzekomo dlatego, iż nie wie, jak prowadzić tę wojnę, Bradley Burston napisał również coś naprawdę mądrzejszego: „Jeśli druga wojna światowa czegoś nauczyła Żydów, to tego, że historii nie piszą głównie zwycięzcy. Historię piszą i tworzą ci, którzy przeżyli. Hezbollah wie o tym. Wszystko, co musi zrobić, aby ogłosić zwycięstwo, to przeżyć.” Dokładnie to samo mówi Nasrallah. Gdy na wojnie jest tak straszna nierównowaga sił, wystarczy przeżyć miażdżącą przewagę nieprzyjaciela, aby nie zostać pokonanym i mieć szansę zwycięstwa.
8 sierpnia 2006 r. |
|
16 sierpień 2006
|
|
z-m-k
|
|
|
|
Silnik przemian a dywersyjna Poczta Polska
listopad 27, 2004
Mirosław Naleziński
|
Horror w autokarze Grey Hound - Kanada
sierpień 1, 2008
Elzbieta Gawlas Toronto
|
Gmina Kraków zaciągnęła 40 mln zł kredytu w DB 24 SA
styczeń 2, 2003
PAP
|
Eksperci od manipulacji
marzec 8, 2008
|
USA Jako Panstwo Nadzoru i Wybory w Iraku
luty 4, 2005
Iwo Cyprian Pogonowski, USA
|
W czyim imieniu występują?
wrzesień 8, 2004
|
Rosja może odpowiedzieć atakiem nuklearnym na Polskę jeśli ta umieści na swoim terenie "Patrioty"
sierpień 15, 2008
"Pravda"
|
Sąd nad Rządem, czy Rząd nad Sądem
grudzień 13, 2008
Witold Filipowicz
|
Kwaśniewski na czele zjednoczonej lewicy?
styczeń 17, 2006
|
"Czy Papież przeprosi ofiary Solidarności" (4)
listopad 14, 2003
Anna Kozioł
|
Posiada on akceptację środowiska politycznego, społecznego i przedstawicieli Kościoła.
marzec 6, 2006
PAP
|
To Twoja kolejna "lektura obowiązkowa"
grudzień 31, 2006
mil.
|
Blokada umysłu
maj 10, 2008
Artur Łoboda
|
Putin w Teheranie w 67 rocznicę wizyty Stalina
październik 17, 2007
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Przemówienie Dorna, którego nie chciano słuchać
listopad 23, 2007
Ludwik Dorn
|
Oświadczenie Kongresu Polonii Amerykanskiej
grudzień 22, 2002
Elzbieta
|
Kadry IV Rzeczpospolitej
styczeń 17, 2007
copy/paste malgorzata
|
Bilans rządów 1989 -2009 – akt oskarżenia
luty 6, 2009
Dariusz Kosiur
|
Oświata, czyli – jak iść piętami do przodu
luty 17, 2008
Marek Jastrząb
|
J.Buzek: Polska wobec USA przez 10 lat na kolanach
marzec 10, 2008
iar
|
więcej -> |
|
