|
Polityka skarbowa USA wobec kryzysu
|
|
 Polityka skarbowa USA wobec kryzysu nie jest jednolita. Wielkie firmy finansowe takie jak Bear Stearn, Fannie Mae i Freddie Mac, są ratowane pieniędzmi ściąganymi z podatków, a jednocześnie wielka firma Lehman, musiała ogłosić upadłość. Bank of America szczyci się zakupem zadłużonej firmy Merrill Lynch, a reszta instytucji kredytowo-giełdowych musi ratować się na własną rękę, z wyjątkiem kolosa ubezpieczeniowego AIG.
Waszyngton stoi wobec większego kryzysu niż w 1929 roku, nie mówiąc o w latach 1980tych. Sytuacja kredytów międzynarodowych uległa podstawowym zmianom i przyszłość jest trudna do przewidzenia. Rząd w Waszyngtonie podporządkowywał się w 19tym wieku interesom przemysłu kolejowego, którego właściciele dopuszczali się wielkich i ryzykownych spekulacji nieraz subsydiowanych ze skarbu państwa, mieli ulgi podatkowe oraz rozmaite korzyści finansowe, dzięki ich lobby i przekupywaniu kongessman'ów i urzędników stanowych.
Wówczas nazywało się to „laissez-faire" w operacjach bankowych i nie podlegało innej kontroli jak niemiłosierne działanie rynku finansowego i giełdy. Waszyngton nie musiał ratować nieodpowiedzialnych hazardzistów giełdowych.
Na początku 20go wieku, doszło do zbytniej anarchii na rynku finansowym, takiej jak panika w 1907 roku. Rynek ten został zdominowany przez największych potentatów finansowych, takich jak J. P. Morgan, który był w stanie narzucić dyscyplinę mniejszym firmom, przy jednoczesnym poparciu ze strony rządu. Obecnie sytuacja jest inna, zwłaszcza, że w 1913 roku stworzono bank centralny w formie Federal Reserve.
Bank ten był od początku w rękach bankierów żydowskich. Bank centralny działał poprawnie do czasów wielkiej depresji 1929 roku, która trwała do Drugiej Wojny Światowej. Już w 1937 roku prezydent F. D. Roosewelt był przekonany, że tylko wojna może wyprowadzić gospodarkę USA z zapaści, przy pomocy odpowiedniej polityki Waszyngtonu, takiej jak New Deal oraz wcześniej powstałej Reconstruction Finance Corporation, która ratowała firmy kolejowe i handlujące nieruchomościami.
Stabilizacja rządowa opierała się na regulacjach giełdy, opartych na ustawach z 1933 i 1934 roku oraz stworzeniu nadzoru i dyscypliny przez Securities Exchange Commission. Dopiero prezydent Bill Clinton zapoczątkował „socjalizację ryzyka" finansowego, która to polityka doprowadziła do obecnego kryzysu. Zaczęło się od ratowania przez skarb USA kas oszczędnościowo-kredytowych mimo nadużyć i rozrzutności, czyniono to za pomocą pieniędzy z podatków. Gospodarka USA była uzależniona od „zdrowia" banków, firm ubezpieczeniowych i handlujących nieruchomościami.
„Socjalizacja" strat tych firm przez ratowanie ich pieniędzmi z podatków, spowodowała łańcuch zapaści z powodu nieuczciwości i nadmiernego ryzyka. Ostatnim ogniwem tego łańcucha jest obecny wielki kryzys długów hipotecznych, spowodowanych brakiem regulacji państwowej nad coraz większymi spekulacjami. W tradycji Talmudu „socjalizacja" strat szła w parze z nieograniczoną „prywatyzacją" zysków, przed czym dawniej bronił się Kościół Katolicki.
Układ ten okazał się katastrofalny w skutkach i doprowadził do częściowego powrotu do „laissez-faire," przy jednoczesnym ratowaniu niektórych instytucji, za pomocą pieniędzy skarbowych, przez skonfundowany rząd Bush'a i w rezultacie braku nadzoru przez bank centralny. Spekulanci myśleli, że ich wszystkich wybawi skarb państwa, obecnie bardzo przeciążony długami wojennymi.
Katastrofalny stan kryzysu gospodarczego zmusi do zmian polityki kredytowej przez rząd następnego prezydenta, ogłoszonego po wyborach w listopadzie 2008 roku. System finansowy największej gospodarki na świecie padł ofiarą nieokiełzanych spekulacji i kapitalizmu lichwiarskiego.
Obecny kryzys może okazać się trudniejszy do opanowania od wielkiej depresji z 1929 roku. Rząd USA musi użyć swej siły, żeby skierować inwestycje na zdrowe ekonomicznie transakcje z dala od zdradliwych spekulacji papierami niby wartościowymi. Polityka skarbowa USA musi starać się zapewnić uczciwość transakcji finansowych i bronić dobra obywateli. |
|
21 wrzesień 2008
|
|
Iwo Cyprian Pogonowski
|
|
|
|
Polonia Pięciu Kontynentów
maj 13, 2005
zaprasza.net
|
Walka zręcznie pozorowana. Unia Europejska
listopad 18, 2002
Katarzyna Szymańska-Borginon
|
Poprawność polityczna wedle posłanki PiS - Szczypińskiej
styczeń 7, 2009
Artur Łoboda
|
"Orange Alarm"
grudzień 31, 2004
Marek Głogoczowski
|
Koncert na "pozytecznych idiotow"
sierpień 12, 2003
Stanislaw Michalkiewicz
|
I co teraz...?
czerwiec 14, 2003
ks. Czeslaw Bartnik
|
Szlifowanie kamienia wedle starego wzoru
wrzesień 3, 2007
Zygmunt Jan Prusiński
|
Odwracanie kota ogonem
padziernik 25, 2008
Artur Łoboda
|
Stary dowcip ale postaramy się go odświeżyć
grudzień 9, 2002
zaprasza.net
|
Własność rzecz święta
padziernik 4, 2006
Dariusz Kosiur 04.10.2006
|
Premier rozważa pomysł powiązania złotego z euro
lipiec 26, 2002
PAP
|
Kwaśniewski w Davos
styczeń 26, 2003
PAP
|
Krauze spotkał się z kard. Dziwiszem
padziernik 1, 2007
PAP
|
Jaka gospodarka?
grudzień 5, 2006
bez podpisu, lub b.p.
|
Dwie Kluczowe Nominacje w USA
luty 19, 2005
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Jaka przyszłość
lipiec 3, 2004
przesłała Elżbieta
|
Walka o dominację nad światem
padziernik 10, 2008
Gregory Akko
|
Antyzwiązkowa krucjata
styczeń 24, 2004
Adrian Dudkiewicz
|
Zaproszenie na odsłonięcie pomnika Romana Dmowskiego
listopad 9, 2006
/-/narodowcy
|
Oświadczenie Unii Polityki Realnej w sprawie Partii Wolności p. Jerzego Haidera
padziernik 26, 2008
http://www.asme.pl/serwis/arch/9-2000.html
|
więcej -> |
|
