|
Polityka skarbowa USA wobec kryzysu
|
|
 Polityka skarbowa USA wobec kryzysu nie jest jednolita. Wielkie firmy finansowe takie jak Bear Stearn, Fannie Mae i Freddie Mac, są ratowane pieniędzmi ściąganymi z podatków, a jednocześnie wielka firma Lehman, musiała ogłosić upadłość. Bank of America szczyci się zakupem zadłużonej firmy Merrill Lynch, a reszta instytucji kredytowo-giełdowych musi ratować się na własną rękę, z wyjątkiem kolosa ubezpieczeniowego AIG.
Waszyngton stoi wobec większego kryzysu niż w 1929 roku, nie mówiąc o w latach 1980tych. Sytuacja kredytów międzynarodowych uległa podstawowym zmianom i przyszłość jest trudna do przewidzenia. Rząd w Waszyngtonie podporządkowywał się w 19tym wieku interesom przemysłu kolejowego, którego właściciele dopuszczali się wielkich i ryzykownych spekulacji nieraz subsydiowanych ze skarbu państwa, mieli ulgi podatkowe oraz rozmaite korzyści finansowe, dzięki ich lobby i przekupywaniu kongessman'ów i urzędników stanowych.
Wówczas nazywało się to „laissez-faire" w operacjach bankowych i nie podlegało innej kontroli jak niemiłosierne działanie rynku finansowego i giełdy. Waszyngton nie musiał ratować nieodpowiedzialnych hazardzistów giełdowych.
Na początku 20go wieku, doszło do zbytniej anarchii na rynku finansowym, takiej jak panika w 1907 roku. Rynek ten został zdominowany przez największych potentatów finansowych, takich jak J. P. Morgan, który był w stanie narzucić dyscyplinę mniejszym firmom, przy jednoczesnym poparciu ze strony rządu. Obecnie sytuacja jest inna, zwłaszcza, że w 1913 roku stworzono bank centralny w formie Federal Reserve.
Bank ten był od początku w rękach bankierów żydowskich. Bank centralny działał poprawnie do czasów wielkiej depresji 1929 roku, która trwała do Drugiej Wojny Światowej. Już w 1937 roku prezydent F. D. Roosewelt był przekonany, że tylko wojna może wyprowadzić gospodarkę USA z zapaści, przy pomocy odpowiedniej polityki Waszyngtonu, takiej jak New Deal oraz wcześniej powstałej Reconstruction Finance Corporation, która ratowała firmy kolejowe i handlujące nieruchomościami.
Stabilizacja rządowa opierała się na regulacjach giełdy, opartych na ustawach z 1933 i 1934 roku oraz stworzeniu nadzoru i dyscypliny przez Securities Exchange Commission. Dopiero prezydent Bill Clinton zapoczątkował „socjalizację ryzyka" finansowego, która to polityka doprowadziła do obecnego kryzysu. Zaczęło się od ratowania przez skarb USA kas oszczędnościowo-kredytowych mimo nadużyć i rozrzutności, czyniono to za pomocą pieniędzy z podatków. Gospodarka USA była uzależniona od „zdrowia" banków, firm ubezpieczeniowych i handlujących nieruchomościami.
„Socjalizacja" strat tych firm przez ratowanie ich pieniędzmi z podatków, spowodowała łańcuch zapaści z powodu nieuczciwości i nadmiernego ryzyka. Ostatnim ogniwem tego łańcucha jest obecny wielki kryzys długów hipotecznych, spowodowanych brakiem regulacji państwowej nad coraz większymi spekulacjami. W tradycji Talmudu „socjalizacja" strat szła w parze z nieograniczoną „prywatyzacją" zysków, przed czym dawniej bronił się Kościół Katolicki.
Układ ten okazał się katastrofalny w skutkach i doprowadził do częściowego powrotu do „laissez-faire," przy jednoczesnym ratowaniu niektórych instytucji, za pomocą pieniędzy skarbowych, przez skonfundowany rząd Bush'a i w rezultacie braku nadzoru przez bank centralny. Spekulanci myśleli, że ich wszystkich wybawi skarb państwa, obecnie bardzo przeciążony długami wojennymi.
Katastrofalny stan kryzysu gospodarczego zmusi do zmian polityki kredytowej przez rząd następnego prezydenta, ogłoszonego po wyborach w listopadzie 2008 roku. System finansowy największej gospodarki na świecie padł ofiarą nieokiełzanych spekulacji i kapitalizmu lichwiarskiego.
Obecny kryzys może okazać się trudniejszy do opanowania od wielkiej depresji z 1929 roku. Rząd USA musi użyć swej siły, żeby skierować inwestycje na zdrowe ekonomicznie transakcje z dala od zdradliwych spekulacji papierami niby wartościowymi. Polityka skarbowa USA musi starać się zapewnić uczciwość transakcji finansowych i bronić dobra obywateli. |
|
21 wrzesień 2008
|
|
Iwo Cyprian Pogonowski
|
|
|
|
Godzina policyjna, przeszukiwanie getta...
Skąd to znamy?
sierpień 17, 2004
PAP
|
Zasługują na to co ich spotkało
listopad 24, 2003
RadioZet
|
Prośba o interwencję w kwestii piekarza, którego ściga Fiskus się za czynione dobro
listopad 9, 2006
|
Zmienna Rzeczywistość Potęgi USA
marzec 20, 2008
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Były agent służb PRL w zarządzie Polskiego Radia
sierpień 29, 2002
PAP
|
Pryskają prounijne mity
czerwiec 17, 2003
Jerzy Robert Nowak
|
Czy grozi nam światowe załamanie gospodarcze?
maj 15, 2007
przyslał: marduk
|
To co najważniejsze
grudzień 23, 2005
Artur Łoboda
|
Sztuka - antysztuka
lipiec 31, 2003
Andrzej Kumor
|
Były kongresmen skazany na 8 lat za korupcję
lipiec 30, 2002
PAP
|
Śmierć czatuje na sportowców a Temida na urzędników
marzec 2, 2008
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
Wspólnik Tomasza Grossa
luty 19, 2007
Artur Łoboda
|
Ocena wyborów ( Według Macieja Giertycha )
styczeń 1, 2008
przesłał .
|
Hymn skoczny niczym mistrz skoczni
styczeń 19, 2005
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
Hegemonia dolara?
grudzień 16, 2006
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Zadymy sejmowe a sprawa odszkodowań dla Żydów
padziernik 8, 2006
Józef Bizoń
|
USA będą musiały (chciały) użyć w Iraku broni jądrowej
styczeń 31, 2003
PAP
|
Manifestacja przeciwko polityce Unii wobec Izraela
grudzień 13, 2002
PAP
|
Przyklad kuszenia Polakow wziety z Rzeczypospolitej.
grudzień 20, 2007
W.M.
|
Katastrofa na wschodzie
sierpień 6, 2006
Adam Wielomski
|
więcej -> |
|
