|
Polityka skarbowa USA wobec kryzysu
|
|
 Polityka skarbowa USA wobec kryzysu nie jest jednolita. Wielkie firmy finansowe takie jak Bear Stearn, Fannie Mae i Freddie Mac, są ratowane pieniędzmi ściąganymi z podatków, a jednocześnie wielka firma Lehman, musiała ogłosić upadłość. Bank of America szczyci się zakupem zadłużonej firmy Merrill Lynch, a reszta instytucji kredytowo-giełdowych musi ratować się na własną rękę, z wyjątkiem kolosa ubezpieczeniowego AIG.
Waszyngton stoi wobec większego kryzysu niż w 1929 roku, nie mówiąc o w latach 1980tych. Sytuacja kredytów międzynarodowych uległa podstawowym zmianom i przyszłość jest trudna do przewidzenia. Rząd w Waszyngtonie podporządkowywał się w 19tym wieku interesom przemysłu kolejowego, którego właściciele dopuszczali się wielkich i ryzykownych spekulacji nieraz subsydiowanych ze skarbu państwa, mieli ulgi podatkowe oraz rozmaite korzyści finansowe, dzięki ich lobby i przekupywaniu kongessman'ów i urzędników stanowych.
Wówczas nazywało się to „laissez-faire" w operacjach bankowych i nie podlegało innej kontroli jak niemiłosierne działanie rynku finansowego i giełdy. Waszyngton nie musiał ratować nieodpowiedzialnych hazardzistów giełdowych.
Na początku 20go wieku, doszło do zbytniej anarchii na rynku finansowym, takiej jak panika w 1907 roku. Rynek ten został zdominowany przez największych potentatów finansowych, takich jak J. P. Morgan, który był w stanie narzucić dyscyplinę mniejszym firmom, przy jednoczesnym poparciu ze strony rządu. Obecnie sytuacja jest inna, zwłaszcza, że w 1913 roku stworzono bank centralny w formie Federal Reserve.
Bank ten był od początku w rękach bankierów żydowskich. Bank centralny działał poprawnie do czasów wielkiej depresji 1929 roku, która trwała do Drugiej Wojny Światowej. Już w 1937 roku prezydent F. D. Roosewelt był przekonany, że tylko wojna może wyprowadzić gospodarkę USA z zapaści, przy pomocy odpowiedniej polityki Waszyngtonu, takiej jak New Deal oraz wcześniej powstałej Reconstruction Finance Corporation, która ratowała firmy kolejowe i handlujące nieruchomościami.
Stabilizacja rządowa opierała się na regulacjach giełdy, opartych na ustawach z 1933 i 1934 roku oraz stworzeniu nadzoru i dyscypliny przez Securities Exchange Commission. Dopiero prezydent Bill Clinton zapoczątkował „socjalizację ryzyka" finansowego, która to polityka doprowadziła do obecnego kryzysu. Zaczęło się od ratowania przez skarb USA kas oszczędnościowo-kredytowych mimo nadużyć i rozrzutności, czyniono to za pomocą pieniędzy z podatków. Gospodarka USA była uzależniona od „zdrowia" banków, firm ubezpieczeniowych i handlujących nieruchomościami.
„Socjalizacja" strat tych firm przez ratowanie ich pieniędzmi z podatków, spowodowała łańcuch zapaści z powodu nieuczciwości i nadmiernego ryzyka. Ostatnim ogniwem tego łańcucha jest obecny wielki kryzys długów hipotecznych, spowodowanych brakiem regulacji państwowej nad coraz większymi spekulacjami. W tradycji Talmudu „socjalizacja" strat szła w parze z nieograniczoną „prywatyzacją" zysków, przed czym dawniej bronił się Kościół Katolicki.
Układ ten okazał się katastrofalny w skutkach i doprowadził do częściowego powrotu do „laissez-faire," przy jednoczesnym ratowaniu niektórych instytucji, za pomocą pieniędzy skarbowych, przez skonfundowany rząd Bush'a i w rezultacie braku nadzoru przez bank centralny. Spekulanci myśleli, że ich wszystkich wybawi skarb państwa, obecnie bardzo przeciążony długami wojennymi.
Katastrofalny stan kryzysu gospodarczego zmusi do zmian polityki kredytowej przez rząd następnego prezydenta, ogłoszonego po wyborach w listopadzie 2008 roku. System finansowy największej gospodarki na świecie padł ofiarą nieokiełzanych spekulacji i kapitalizmu lichwiarskiego.
Obecny kryzys może okazać się trudniejszy do opanowania od wielkiej depresji z 1929 roku. Rząd USA musi użyć swej siły, żeby skierować inwestycje na zdrowe ekonomicznie transakcje z dala od zdradliwych spekulacji papierami niby wartościowymi. Polityka skarbowa USA musi starać się zapewnić uczciwość transakcji finansowych i bronić dobra obywateli. |
|
21 wrzesień 2008
|
|
Iwo Cyprian Pogonowski
|
|
|
|
Gross a judeocentrysci
luty 21, 2008
Piotr Bein
|
IV Rzeczpospolita kontra Balcerowicz
marzec 24, 2006
Artur Łoboda
|
numerus clausus i numerus nullus
lipiec 10, 2008
Piotr Hßbner
|
Dziennikarze pod lupą
styczeń 14, 2006
Marek Olżyński
|
Choć kiedyś niemieckie, teraz jednak polskie!
padziernik 29, 2004
Mirosław Naleziński
|
Polsko, czy już nie masz gospodarza?
wrzesień 2, 2004
ks. prof. Czesław S. Bartnik
|
Armia izraelska zburzyła kwaterę Arafata
wrzesień 21, 2002
AFP
|
Prezes Rady Ministrów RP Pan Kazimierz Marcinkiewicz - List Otwarty
listopad 18, 2005
Leszek Skonka
|
Powstał Komitet Obrony Honoru Wojska Polskiego
im. płk Ryszarda Chwastka
wrzesień 8, 2002
zaprasza.net
|
Bieg im. Bogdana Włosika
padziernik 8, 2005
|
Manipulacja Polakami
luty 9, 2008
Dariusz Kosiur
|
USA wypałowują durną Europę bez wysiłku
kwiecień 10, 2008
marduk
|
Co z unia ?
padziernik 28, 2005
przesłała Elżbieta
|
Dobijająca liberalizacja
wrzesień 20, 2002
Marek Garbacz http://www.naszdziennik.pl
|
Ustruj dla człowieka
sierpień 27, 2003
"Głos"
|
Cyprian Kamil Norwid - Polska i Rzym
maj 26, 2005
Stanisław Bulza
|
A gdzie sie podzieją medialnie porazeni kamienicznicy ,drobni kupcy,żurnalisci i inni biorokraci
kwiecień 14, 2007
kruzoe
|
America's Baltic Time Bomb
maj 29, 2007
przysłał ICP
|
"Widok sponiewieranych jeńców amerykańskich mobilizuje ten naród"
marzec 24, 2003
Piotr Mączynski
|
ODEZWA DO LICZYDŁA
grudzień 17, 2006
Wiesław Sokołowski Redakcja pisma literackiego
|
więcej -> |
|
