|
Referendum w sprawie Unii sfałszowane?
|
|
Według ustawy o referendum unijnym, aby było ono ważne, musiało głosować minimum 50 % uprawnionych.
Wiadomo było, iż w wyniku nachalnej propagandy i fałszowania wyników, ponad połowa z liczby głosujących będzie „za”. Kluczową sprawą była więc tylko frekwencja. Według ustawy, uprawnionym był każdy polski obywatel - w kraju czy na obczy?nie. Gdyby policzyć wszystkie osoby, które mają za granicą polskie obywatelstwo, to nie było szansy, aby frekwencja przekroczyła 50 %.
Według Głównego Urzędu Statystycznego, poza granicami Polski mieszka na stałe 16 mln Polaków. Dane GUS-u z 2001 roku wykazują następujące liczby polskich obywateli w największych skupiskach za granicą:
USA - 9,4 mln
Brazylia - 1,2 mln
Niemcy - 1 mln
Francja - 1 mln
Kanada - 0,8 mln
Białoruś - 0,6 mln
Ukraina - 0,5 mln
Litwa - 0,28 mln
Rosja - 0,2 mln
Australia - 0,15 mln,
Argentyna - 0,14 mln
Kazachstan - 0,08 mln, itd.
Państwowa Komisja Wyborcza podała następujące wyniki referendum poza granicami kraju:
Liczba uprawnionych: 96 161
Liczba oddanych, ważnych kart do głosowania: 79 452
Frekwencja: 82,6 %
PKW obliczyła, że w USA, gdzie żyje 9,4 mln Polaków, jest 17 450 uprawnionych, a w Brazylii, gdzie żyje 1,2 mln Polaków, uprawnionych do głosowania jest 267 Polaków!
Ustawa mówi jednoznacznie, iż uprawnionymi do głosowania są wszyscy obywatele polscy. Obywatelstwo polskie jest definiowane jednoznacznie (reguluje to ustawa z 1962 roku i pó?niejsze zmiany). Są dwa główne sposoby nabycia polskiego obywatelstwa:
Zasada krwi (Ius Sanguinis) - Dziecko uzyskuje obywatelstwo polskie poprzez urodzenie z rodziców, z których co najmniej jedno posiada obywatelstwo polskie, bez względu na miejsce urodzenia dziecka - w Polsce czy za granicą (Art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o obywatelstwie polskim).
Zagadnienie obywatelstwa dzieci urodzonych z rodziców o różnym obywatelstwie, tj. polskim i obcym, zostało uregulowane w ten sposób, że, stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy, dziecko takich rodziców nabywa obywatelstwo polskie poprzez urodzenie, bez względu na miejsce narodzin - w Polsce czy za granicą. Jednakże rodzice w zgodnym oświadczeniu, złożonym przed właściwym organem (konsul dla osób zamieszkałych za granicą lub starosta - dla osób zamieszkałych w Polsce), w ciągu 3 miesięcy od dnia urodzenia się dziecka, mogą wybrać dla niego obywatelstwo państwa obcego, którego obywatelem jest jedno z rodziców, jeżeli według prawa tego państwa dziecko nabywa jego obywatelstwo.
Zasada ziemi (Ius Soli) - Zasada ta ma zastosowanie, gdy dziecko urodzi się lub zostanie znalezione na terytorium RP, a oboje rodzice są nieznani lub nieokreślone jest ich obywatelstwo, bąd? nie mają żadnego obywatelstwa (Art. 5 ustawy o obywatelstwie polskim). Dziecko takie z mocy prawa nabywa obywatelstwo polskie.
W świetle tego, absurdem było uznanie przez PKW, że liczbą uprawnionych Polaków za granicą jest ok. 100 tys. osób.
Można przyjąć, iż na 16 mln Polaków mieszkających za granicą, uprawnionych jest minimum 10 mln Polaków, skoro w kraju uprawnionych jest trzy czwarte obywateli.
PKW podała następujące wyniki referendum w kraju:
Liczba uprawnionych - 29 868 474
Liczba oddanych ważnych kart - 17 578 818
Frekwencja - 58,9 %
Zakładając, że wyniki są prawdziwe i dodając wyniki za granicą, przy założeniu 10 mln uprawnionych, a nie 100 tys., otrzymujemy 17,66 mln głosujących i 39 mln uprawnionych, co daje frekwencję na poziomie 45 %.
Jak to się stało, że PKW tak zaniżyła frekwencję?
Mimo iż ustawa o referendum mówi:
Art. 3. 1. Prawo udziału w referendum ma obywatel polski, jeżeli najpó?niej w dniu głosowania kończy 18 lat. Nie mają prawa udziału w referendum osoby: pozbawione praw publicznych prawomocnym orzeczeniem sądowym; pozbawione praw wyborczych prawomocnym orzeczeniem Trybunału Stanu; ubezwłasnowolnione prawomocnym orzeczeniem sądowym.
Komisja policzyła, jako uprawnionych, tylko te osoby, które wcześniej zarejestrowały się w konsulatach i ambasadach oraz wyraziły chęć glosowania.
Rozmawiałem w tej sprawie z biurem prawnym Komisji Wyborczej i uzyskałem odpowied?, iż zrobiono tak, ponieważ trudno jest policzyć wszystkich uprawnionych, a ponadto było to zawarte w rozporządzeniu do ustawy.
Tego rodzaju problemy nie są zmartwieniem obywateli – po to płacą podatki na PKW, aby ta potrafiła liczyć głosy. Takie trudności nie mogą tłumaczyć zafałszowania wyników referendum. Stoi to w zasadniczej sprzeczności z przytoczonym przeze mnie artykułem, który jednoznacznie mówi, kto jest uprawniony do głosowania.
Prawo do głosowania jest jednym z najważniejszych aktów obywatelskich w państwie. Państwo to, z pomocą PKW, potraktowało w sposób haniebny swoich obywateli.
Wyników referendum nie da się już obalić, ale obywatel nie jest w tej sytuacji bezradny. Każdy, kto wynikami PKW czuje się pokrzywdzony, ma prawo zaskarżyć ustawę o referendum do Trybunału Konstytucyjnego, jako niezgodną z Konstytucją. Narusza ona bowiem elementarne prawo obywateli do równości wobec prawa w najważniejszym akcie obywatelskim – prawie do głosowania. W kraju, każdy obywatel spełniający wymogi ustawowe, był uprawniony do głosowania. Obywatele za granicą musieli wcześniej się zarejestrować, inaczej nie byli traktowani, jako uprawnieni i ich decyzja o rezygnacji z udziału w głosowaniu nie miała żadnego znaczenia.
Przy tej okazji warto wiedzieć, jakie warunki powinna spełniać skarga konstytucyjna.
Prawo do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przewiduje art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Przepis ten określa równocześnie warunki rozpoznania takiej skargi przez Trybunał Konstytucyjny. Szczegółowe uregulowania odnoszące się do skargi konstytucyjnej zawiera ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 roku o Trybunale Konstytucyjnym, opublikowana w Dzienniku Ustaw z 1997 roku Nr 102, poz. 643 ze zmianami. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego publikowane jest w Zbiorze Urzędowym. Dostępne jest ono także na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego, pod adresem:http://www.trybunal.gov.pl/
Skargę konstytucyjną może dla skarżącego sporządzić wyłącznie adwokat lub radca prawny: skargę konstytucyjną samodzielnie we własnej sprawie może sporządzić sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych.
Skarga konstytucyjna jest wolna od opłaty sądowej. Jeżeli skarżący, ze względu na sytuację majątkową, nie jest w stanie opłacić kosztów sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego, ma prawo zwrócić się do sądu o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu. Wniosek w tej sprawie należy złożyć do sądu rejonowego właściwego, ze względu na miejsce zamieszkania skarżącego. W przypadku uwzględnienia tego wniosku, skarżący nie będzie ponosił kosztów sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie akt normatywny (ustawa, rozporządzenie, zarządzenie itp.). Trybunał Konstytucyjny odmawia nadania biegu skargom konstytucyjnym, kierowanym wyłącznie na określone orzeczenie sądu czy organu administracji. W skardze konstytucyjnej można kwestionować wyłącznie regulację prawną, która była podstawą takiego orzeczenia.
W przypadku, gdy zakwestionowany akt normatywny utracił moc obowiązującą, należy wykazać, że wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia o tym akcie jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
Trybunał Konstytucyjny rozpoznaje tylko takie skargi konstytucyjne, które związane są z naruszeniem praw lub wolności, określonych w Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny może rozpoznawać skargę konstytucyjną wyłącznie wówczas, gdy skarżący wykorzystał już przysługujące mu w ramach postępowania sądowego lub administracyjnego środki zaskarżenia lub środki odwoławcze.
Skargę konstytucją należy złożyć do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. (Nie wlicza się do tego okresu czasu trwania postępowania o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, celem sporządzenia skargi konstytucyjnej). Trybunał Konstytucyjny nie rozpoznaje skarg wniesionych po upływie wymienionego wcześniej terminu.
Do skargi konstytucyjnej należy dołączyć:
- pełnomocnictwo do sporządzenia skargi konstytucyjnej (w przypadku skargi sporządzonej przez pełnomocnika z urzędu należy do niej dołączyć kopię postanowienia sądu rejonowego o ustanowieniu takiego pełnomocnika oraz decyzji organu samorządu adwokackiego lub radcowskiego, wyznaczającą konkretnego adwokata lub radcę prawnego pełnomocnikiem z urzędu);
- ponadto, w przypadku osób prawnych, aktualny wyciąg ze stosownego rejestru;
- kopię orzeczenia organu władzy publicznej, z którego wydaniem skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym;
- kopię orzeczeń wydanych w związku z wyczerpaniem przez skarżącego przysługujących mu środków odwoławczych lub środków zaskarżenia, łącznie z orzeczeniem wydanym przez organ pierwszej instancji.
Skargę konstytucyjną wraz z załącznikami należy składać w 5 egzemplarzach. W celu przyspieszenia rozpoznawania skarg konstytucyjnych, zaleca się sporządzanie skarg konstytucyjnych według poniższego wzoru.
Informacje ogólne:
- miejsce i data sporządzenia skargi konstytucyjnej;
- imię i nazwisko skarżącego (w przypadku skarżącego nie będącego osobą fizyczną należy podać nazwę, osobę lub osoby upoważnione do reprezentacji danego podmiotu oraz określenie podstawy reprezentacji);
- adres skarżącego;
- imię i nazwisko pełnomocnika skarżącego;
- adres kancelarii oraz nr wpisu na listę adwokatów lub radców prawnych.
Określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej:
- dokładne określenie zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazaniem konkretnego przepisu (lub przepisów), nazwy aktu, daty wydania oraz miejsca publikacji;
- dokładne wskazanie przepisów Konstytucji RP, których naruszenie zarzuca się w skardze konstytucyjnej.
Określenie podstaw skargi konstytucyjnej:
- wskazanie orzeczenia organu władzy publicznej, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych (należy podać organ wydający orzeczenie, datę wydania, sygnaturę sprawy);
- wskazanie podmiotowych praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym, których naruszenie skarżący łączy z wydaniem orzeczenia określonego w pkt 1 wraz z podaniem przepisów Konstytucji RP, z których prawa te lub wolności są wywodzone;
- dokładne określenie tego, w jaki sposób orzeczenie, o którym mowa w pkt 1, prowadzi do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego;
- przedstawienie argumentów wskazujących na ostateczny charakter orzeczenia, o którym mowa w pkt 1, a w szczególności, uzasadniających przekonanie, iż skarżący wyczerpał przysługujące mu środki zaskarżenia lub inne środki odwoławcze;
- podanie daty doręczenia skarżącemu orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie będącej podstawą skargi konstytucyjnej;
w przypadku sporządzenia skargi przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu:
- podanie daty złożenia przez skarżącego wniosku do sądu rejonowego o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej;
- podanie daty doręczenia skarżącemu pisma informującego o tym, który adwokat lub radca prawny został wyznaczony do sporządzenia skargi konstytucyjnej;
- podanie argumentów przemawiających za tym, iż zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prawne stanowiły podstawę wydania orzeczenia, o którym mowa w pkt 1.
Uzasadnienie zarzutu niezgodności z konstytucją:
- Dokładne określenie, na czym, zdaniem skarżącego, polega niezgodność zakwestionowanych regulacji prawnych ze wskazanymi w petitum skargi przepisami konstytucyjnymi.
Warto, aby obywatele często korzystali z tej możliwości. Tylko wtedy bowiem jest szansa, że państwo zacznie służyć obywatelom, a nie, jak obecnie, gdy jest w wielu przypadkach jego prześladowcą i ciemiężycielem.
Jerzy Zarakowski, obnie@interia.pl
Autor jest założycielem ruchu „Obywatelskie nieposłuszeństwo”.
http://obnie.w.interia.pl
Zaprasza na te strony do lektury ciekawych artykułów, niepublikowanych w głównym nurcie.
Artykuł opracowano dla „Info nurt” (obecny „Wir”) http://www.wir.ca Ukazał się po raz pierwszy w „Wir”, nr 1, czerwiec 2004 r.
|
|
21 wrzesień 2004
|
|
Jerzy Zarakowski
|
|
|
|
Babinicz czy Kmicic
czerwiec 7, 2003
" Zawisza Czarny"
|
Zbójeckie "prawo".
Urzędnicy, czy rzezimieszki?
sierpień 16, 2004
PAP
|
Towarzysze tęsknią za pochodami
maj 1, 2007
ZYGMUNT JAN PRUSIŃSKI
|
List do Prezydenta Boliwariańskiej Republiki Wenezueli
grudzień 1, 2006
Bogusław Ziętek
|
Bush popychadłem Szarona?
maj 20, 2003
prof. Iwo Cyprian Pogonowski
|
Jak Przedłuża się Okupację Iraku na Korzyść Izraela?
listopad 23, 2005
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Watykan zmienił zdanie wobec nauki
listopad 9, 2005
EAI
|
Wielka Loża Anglii
grudzień 12, 2003
S.B.
|
"Milczenie owiec"
wrzesień 5, 2004
Artur Łoboda
|
Rosjanie uważają eskalację wojenną za atak na ich kraj
listopad 19, 2006
instytut schillera - biuletyn informacyjny
|
Michnik i Havel nagrodzeni
padziernik 25, 2003
RadioZet
|
Ile waży księżyc?
padziernik 26, 2005
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
Przygotowac sie do referendum
maj 27, 2003
Zenon Baranowski
|
Koszty aneksji do UE (5).
Wpłaty do budżetu Unii Europejskiej i inne
marzec 26, 2003
Włodzimierz Bojarski
|
Sikanie po nogach
czerwiec 5, 2003
Andrzej Kumor
|
Masoni i cykliści.Polski - polityczny świat przestępczy
grudzień 27, 2002
Artur Łoboda
|
"Solidarność" - Krystalizacja ruchu społecznego po wielkiej rewolcie
czerwiec 2, 2002
Andrzej Friszke
|
Łagry UE
lipiec 27, 2003
ks. prof. Czesław Bartnik
|
Relacja z pikiety poszkodowanych przez błędy lekarskie
- Czy władze państwa, budując IV RP chcą być solidarne z obywatelami
padziernik 13, 2006
Adam Sandauer
|
Warszawa 13.05.2005
maj 17, 2005
Alina
|
więcej -> |
|
