|
Raj Podatkowy - Polska
|
|
 Raje podatkowe z polskiej perspektywy
(tekst wystąpienia na konferencji nt. "rajów podatkowych", która odbyła się w Saint Malo, Andorre i Jersey w dniach 08-10 czerwca 2001 i w której autor uczestniczył na zaproszenie organizatorów jako przedstawiciel Komitetu Założycielskiego Stowarzyszenia ATTAC w Polsce)
Terytorialne "raje podatkowe" jako ?ródło wycieku zysków, nie stanowią dla Polski zagrożenia. W wyniku polskiej "transformacji," którą śmiało można by nazwać "czwartą drogą", powstał zaskakujący twór: państwo kapitalistyczne bez pracy, bez kapitału i bez kapitalistów. 75 - 80% kapitału zaangażowanego w Polsce to kapitał banków zagranicznych. 40 - 62% przemysłu jest własnością firm zagranicznych. Polskie filie tych firm wykazują średnią rentowność 0,6% - co znaczy, że następuje ukryty transfer zysku do firm macierzystych. Z punktu widzenia polskich interesów nie jest istotne, gdzie płacą podatek od wytransferowanych zysków, a nawet czy w ogóle go płacą. Jednocześnie Polska pełni rolę specyficznego raju podatkowego.
Od 1989 roku trwa proces pozbywania się majątku narodowego na forum międzynarodowym. Oficjalną cenę "sprzedaży" ustalono jako równą rocznemu dochodowi sprzedawanego przedsiębiorstwa. Nowy właściciel był na co najmniej 3-lata zwalniany od podatków. Jeśli w pierwszej połowie lat 90-tych podatki te wynosiły średnio ok. 40% dochodu, to zwolnienia podatkowe zwracały nabywcy koszt zakupu z 20%-ową nadwyżką! Ustawowo zwalniane są od podatków spółki z mieszanym kapitałem polskim i zagranicznym tzw. "joint ventures".
Oczywiście, powszechną praktyką jest zmiana nazwy po upływie wakacji podatkowych i ponowna rejestracja z nowym zwolnieniem. Z wakacji podatkowych korzystają też licznie otwierane supermarkety, które sprzedają głównie towary importowane, powiększając deficyt handlowy oraz stanowią silną konkurencję nie tylko dla polskiego handlu, ale również dla miejscowej produkcji. Obecnie, wobec zdecydowanie negatywnej oceny społeczeństwa, zaprzestano informacji o zwolnieniach podatkowych. Zwolnienia te są jednak zbyt dobrym interesem dla właścicieli, a "prowizje" od zwolnień zbyt dobrym interesem dla urzędników, bym uwierzył, że z nich zrezygnowano.
Normalne "raje podatkowe" przynoszą swym administratorom ogromne zyski.
Specyfika polskich "rajów podatkowych" polega na tym, że przynoszą one Polsce same straty. Wyjaśnienie tych paradoksów kryje się w naszej najnowszej historii.
Uważam, że analiza tych zdarzeń powinna dać wiele ciekawych wniosków o znaczeniu daleko wykraczającym poza polskie problemy i interesy.
Światowa rewolucja prawicowa, niefortunnie zwana "globalizacją" (sądzę że jest to eufemizm wprowadzony celowo) w krajach demokratycznych o gospodarce wolnorynkowej musiała być wprowadzana w sposób ostrożny, łagodny i maksymalnie ukryty, by nie wywołać sprzeciwu społeczeństwa.
W Polsce, gdzie pojęcia "demokracja" i "wolny rynek", po 50-ciu latach totalitaryzmu, egzystowały tylko jako mgliste abstrakcyjne wyobrażenia, animatorzy prawicowej rewolucji nie musieli się ograniczać. Mogli swój proceder prowadzić otwarcie, z całą bezwzględnością i brutalnością swego egoizmu. Nie mieli czasu na kamuflaż, musieli działać szybko, by zdążyć zanim społeczeństwo przejrzy ich cele. Polska może zatem służyć jako laboratoryjny model do badań nad prawicową rewolucją, zwaną u nas "transformacją ustrojową". Dlatego chcę powiedzieć o tym kilka słów.
Proces transformacji rozpoczął się w Polsce od pierwszych dni stanu wojennego.
Począwszy od lutego 1982r sukcesywnie wprowadzano zmiany w kodeksie cywilnym i handlowym, pozwalające nomenklaturze partyjnej na bezkarne przejmowanie na własność powierzonego im w zarządzanie majątku narodowego. Równie ważnymi jak uwłaszczenie nomenklatury zadaniami stanu wojennego było spacyfikowanie społeczeństwa oraz wykreowanie, jako narodowego przywództwa, grupy gotowej czynnie poprzeć przyszłą transformację.
Społeczeństwo pacyfikowano przez represje policyjne, ok. 100% podwyżkę cen i reglamentację żywności na głodowym poziomie. W kreowaniu nowego przywództwa, którego trzon stanowiła agentura umieszczona w strukturach "Solidarności" z przewodniczącym na czele, główne role przypadły Kościołowi i amerykańskim rozgłośniom polskojęzycznym. Olbrzymie jak na nasze warunki sumy dolarów trafiały wyłącznie do ściśle określonych grup "podziemia" - tak się złożyło że te właśnie grupy stały się gorącymi zwolennikami transformacji. Cały skład redakcji "Gazety Wyborczej", która miała powstać dopiero za kilka lat, otrzymał paszporty by odbyć w USA profesjonalne studia dziennikarskie.
W 1989 roku uznano, że stan wojenny spełnił swe zadanie. W paradnej scenerii "okrągłego stołu" władzę przekazano "konstruktywnej opozycji" (w ekipie okrągłego stołu było tylko czterech członków władz "S" z 1981 roku). Celem zapewnienia propagandowej osłony antypracowniczej polityki powołano organizację pod nazwą "Solidarność" (Karol Modzelewski w 1989 roku: "...przyjęliśmy niewdzięczną rolę ochrony rządu przed społeczeństwem") i przystąpiono do realizacji jawnego etapu transformacji.
"Plan Balcerowicza" sprowadzał się do odwrotnego zastosowania wszystkich metod Keynsa. Zrealizowano scenariusz wejścia w hiperinflację z jednoczesnym zamrożeniem płac (podatek 500% od podwyżek płac). Hiperinflacja pozbawiła społeczeństwo wszelkich oszczędności, w tym również przedpłat na mieszkanie czy samochód (likwidacja akumulacji pierwotnej), uniemożliwiając start w gospodarce rynkowej. Radykalna pauperyzacja odebrała gospodarce klienta krajowego.
Absurdalnie wysoki kurs złotego, podtrzymywany przez Bank Światowy pozbawił gospodarkę możliwości eksportu, a handlowców skłaniał do kupowania produktów zachodnich. Kobiety płaczące w sklepie przed półkami pełnymi zachodnich towarów były widokiem powszednim.
Przedsiębiorstwom przyznano niezależność przy zerowym stanie konta i jednoczesnym obciążeniu "dywidendą", co zmusiło je do natychmiastowego zadłużenia. Zadłużenia, którego w warunkach hiperinflacji nie można było spłacić. Wszystkie firmy stały się ogromnie wzajemnie zadłużone, jednocześnie posiadając ogromne, nieściągalne należności. Wtedy wprowadzono przepis, że wyrokiem sądu, można anulować długi wybranym firmom, tym samym stawiając w stan bankructwa ich wierzycieli. Ważną rolę odegrała "dywidenda" czyli podatek od majątku trwałego w wysokości 52 - 54% tego majątku (podobno kopalnia złota daje rocznie dochód w wysokości 30% majątku trwałego, a kopalnia diamentów 40%.) Ten podatek dawał szanse przetrwania tylko fabrykom starym, o zużytym wyposażeniu.
Fabryki na wysokim poziomie technologicznym, z nowoczesnym i nowym wyposażeniem nie miały szansy i upadały jako pierwsze. Jako pierwsze były też "kupowane" za kilka procent swej wartości. Przykładem może być "sprzedaż" nowo wybudowanej wielkiej fabryki papieru w Kwidzynie za połowę ceny maszyn zakupionych dla tej fabryki w Kanadzie kilka miesięcy wcześniej. Na tej samej zasadzie prezydent "kupił" fabrykę makaronu. Większość tych zakupów miała charakter "wrogiego przejęcia" w celu zlikwidowania konkurencji. Rekord pobił Siemens, który kupiwszy największą i najlepszą firmę elektroniczną, nie tylko zwolnił załogę i zniszczył maszyny, ale dla pewności zburzył hale fabryczne i posiał na ich miejscu trawniki.
Zamrożenie płac na poziomie niezależnym od kondycji ekonomicznej firmy spowodowało że tak robotnikom jak i dyrekcji przestało zależeć na poprawie tej kondycji.
Czy państwo możecie uwierzyć w tę opowieść? Założę się, że nie! Są bowiem zbrodnie i łajdactwa przekraczające "ludzką miarę", z istnieniem których normalny człowiek nie może się pogodzić. Znamy to zjawisko z historii. Przez kila lat w przypadku Hitlera i kilkadziesiąt w przypadku Stalina, opinia światowa nie chciała uwierzyć w ich zbrodnie mimo licznych faktów, tylko z tego powodu, że zbrodnie te ze względu na ich skalę uznawano za niewiarygodne, a świadków, którzy z narażeniem życia dostarczali dowodów, uznawano za kłamców. Na tym właśnie polega połowa sukcesu polskiej transformacji. Polacy nie mogli uwierzyć w aż tak wielkie łajdactwo. Druga połowa - to zasługa intensywnej propagandy. Przy "okrągłym stole" wszystkie media podzielono między jego uczestników. Utrzymano więc bardzo jednolity front propagandowy.
Głównymi sloganami były: "nie ma alternatywy dla planu Balcerowicza"; "pierwszy milion trzeba ukraść", "polityka nie ma być uczciwa, lecz skuteczna," oraz "słabsi muszą upaść". Propaganda podzieliła społeczeństwo na dwie grupy: "przystosowani" to ci, którzy korzystając z sytuacji i stanowisk, kierowali się czystym, nieograniczonym hamulcami moralnymi egoizmem w realizowaniu prywatnych korzyści. "Nieprzystosowani" - to ludzie uczciwi, traktowani z pogardliwym zdziwieniem. Przedstawiani z jawną wrogością "oszołomy i nawiedzeni", którzy odważali się mówić o patriotyzmie, solidarności czy obowiązkach wobec państwa, narodu, społeczeństwa, oraz najgorsi z najgorszych - "ideowcy". Wyglądało to rzeczywiście na "szatański plan zniszczenia narodu", lecz wkrótce zrozumiałem, że nowa klasa polityczna w najlepszej wierze namawia społeczeństwo, by przyjęło ich hierarchię wartości i ich metody postępowania.
Nikt i nic nie zdejmie z Polaków winy i wstydu za to, że oddawali głosy na takich właśnie ludzi. Lecz winni są także politycy, intelektualiści i dziennikarze "wolnego świata", to oni przecież całą mocą swych autorytetów popierali i uwiarygodniali polską skorumpowaną kastę polityczną i jej politykę.
W tym celu prezydent USA nawet fatygował się osobiście. To intelektualiści "zachodni" przyznali Wałęsie nagrodę Nobla za "...poskromienie radykalnego skrzydła Solidarności", a dziennikarze do dzisiaj blokują prawdziwe informacje o polskiej sytuacji.
Jeżeli Polacy mieli szansę by nie dać się ogłupić, to ten "pocałunek Judasza" nam ją odebrał. A to już nie są lokalne polskie problemy, to jest problem globalny. Tym bardziej globalny, że podobne objawy widać w Argentynie, Meksyku, a nawet szczątkowo w Australii. Ostatecznym argumentem w obronie "pałacowego przewrotu", lub raczej "pałacowego konsensusu" z 1989 roku jest jego bezkrwawy przebieg. Jest to nieprawda. Już w roku 1990 nastąpił skokowy wzrost ilości samobójstw o 2 400 ponad ustalony w latach poprzednich poziom i niewiele malał w latach następnych. Plan Balcerowicza ma na sumieniu nieporównywalnie więcej ofiar śmiertelnych niż krwawe rozruchy w Rumunii.
Jeżeli państwo nie znajdą potwierdzenia powyższych danych w prasie i oficjalnej statystyce, proszę się nie dziwić. Polskie władze używają informacji tak jak pijany latarni - nie w celu oświecenia, lecz w celu utrzymania pozycji.
|
|
23 kwiecień 2003
|
|
Andrzej Gwiazda
|
|
|
|
Procedures - sequel of 'Medallions'
wrzesień 12, 2007
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
IV Rzeczpospolita
marzec 17, 2004
SOBCZAK i SZPAK
|
Nie ma jak zawodówka
styczeń 26, 2006
|
Z tarczą na ramieniu ...
styczeń 17, 2008
Gregory Akko
|
Jak przeciwdziałamy korupcji
grudzień 5, 2005
krakow.pl
|
Ordnung must sein, praca uczyni cię wolnym
marzec 4, 2005
Artur Łoboda
|
Rosja ma nową ideę
listopad 30, 2007
Igor Panarin
|
Patriota Kaczyński
luty 10, 2006
|
Czas mizerykordii
grudzień 14, 2006
Prof. Mirosław Dakowski
|
LIST OTWARTY DO PROKURATURA GENERALNEGO RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
styczeń 21, 2006
|
Kobieta "z jajami"
sierpień 20, 2008
interia.pl
|
"Dziennikarska rzetelność"
sierpień 20, 2002
PAP
|
"Gdyby nie Balcerowicz"
marzec 1, 2004
Piotr Mączyński
|
Gansterzy przejmują we władanie Polskę
luty 9, 2003
PAP
|
Balcerowicz musi zostać
kwiecień 6, 2006
|
Mordercy Olewnika
styczeń 23, 2009
...
|
NIE dla baz USA w Polsce!
grudzień 29, 2003
Adrian Dudkiewicz
|
Dowody bandyckiego napadu Żyda, obywatela Izraela, usunięte z Internetu?
styczeń 16, 2009
tłumacz
|
Rosja przeciwko zmianie reżymu w Teheranie
wrzesień 22, 2007
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Dwa teksty
padziernik 14, 2004
|
więcej -> |
|
