|
Odwrót Irakijczyków z Iraku
|
|
 Jest artykuł z wczorajszego dnia omawia on to co się dzieje obecnie w Iraku. Zwłaszcza plan zgody narodowej, oblężenia Ramadi i dzielnic sunnickich w Bagdadzie. Link do artykułu http://www.dahrjamailiraq.com/hard_news/archives/newscommentary/000410.php#more
Dahr Jamail „Wycofanie się Irakijczyków z Iraku”
W ostatnich dniach można znale?ć w mediach pełno informacji na temat plan „Zgody Narodowej” marionetkowego amerykańskiego „premiera” Iraku Nuri al.-Malikiego. Ten „plan” jest jawnym politycznym posunięciem nakazanym przez kręgi w Pentagonie i Departamencie Stanu w związku z zbliżającymi się wyborami do kongresu w USA praktycznie w Iraku niewiele on zmieni.
W dniu, w którym informacja o tym „planie” została rozpowszechniona przez korporacyjne media, amerykańskich polityków i inne grupy kluczowy element tego „planu” amnestia dla bojowników ruchu oporu został usunięty. Jest oczywiste, że celem tego „planu” było ukazanie, że w Iraku jest postęp.
Świadek tych wydarzeń może być zdumiony, gdy widzi jak wielu ludzi nawet tych związanych z ruchem antywojennym wydaje się wierzyć w skuteczności wszystkiego przedstawionego przez Malikiego łącznie z jego „planem”. Człowiek, który został wsadzony na stanowisko po wizycie Jacka Strawa i Condoleezy Rice, których celem było obalenie Dżafariego, premiera wybranego przez rzekomo wybrany w wolnych wyborach parlament. Czy potrzebujemy jasnego dowodu, żeby stwierdzić, kto pociąga za sznurki za Malikim?
Celem tego „planu” było stworzenie wrażenia, że ruch oporu powinien współpracować z okupantem i jego marionetkowym rządem, rządem, który zamiast służyć Irakijczykom, pracuje wyłącznie na swoją korzyść. Ten „plan” został przedstawiony przez rząd, który nie służy interesom narodu irackiego. Gdyby rzeczywiście ten tak zwany rząd rzeczywiście reprezentował życzenia większości Irakijczyków to pierwszym jego posunięciem po dojściu do władzy powinno być zażądanie wycofania się wojsk okupacyjnych oraz zażądanie od nich odszkodowania.
Czy potrzebujemy innych dowodów po trzech latach okupacji, że „polityczny proces” w Iraku nie osiągnie niczego i, że jest całkowitym niepowodzeniem?
Grupy tworzące iracki ruch oporu odrzuciły ten „plan”, gdyż nie uważają irackiego „rządu” za legalne ciało. Te same grupy ruchu oporu rozumieją, że zgodnie z prawem międzynarodowym, obecny Iracki „rząd” nie kontroluje żadnego obszaru poza „Zieloną Strefą” a jego istnienie jest naruszeniem konwencji genewskich. Dodatkowo iracka „Armia” składa się z rozmaitych grup etnicznych i religijnych. Zamiast być jednorodną efektywną wojskową siłą, jest to nic innego jak mieszanina milicji i szwadronów śmierci lojalnych jedynie w stosunku do swoich dowódców i religijnych przywódców.
Ta armia przyniosła tylko chaos cierpienie i śmierć do każdego miasta, wioski instytucji, którą odwiedziła, i podczas gdy religijna i etniczna polityka jest rozstrzygana przez rząd, podczas gdy administracja Busha stara się osiągnąć swoje cele polityczne.
Każdy musi przebrnąć przez szał mediów dookoła „planu” by zobaczyć, co się rzeczywiście dzieje w Iraku.
Ostatnio rozmawiałem z Antonią Juhasz autorką „The Bush Agenda: Invading the World, One Economy at a Time”. Ekspertka spraw zagranicznych napisała „Korporacje, neokonserwatyści, administracja Busha są to trzy szczepione ze sobą grupy z płynnymi granicami. Irak przedstawia kilkanaście rzecz y, które ci gracze pożądają: ropę, bogactwo, regionalną siłę, i globalną siłę. Irak jest pierwszym etapem prawdziwej imperialnej wojny. Jak to określił George W Bush Irak to dopiero początek”
W czasie światowego pokojowego forum w Vancouver w Kanadzie Juhasz stwierdziła, że Bushowi i jego kumplom udało się odnieść wielki sukces „Irak produkuje i eksportuje prawie tyle samo ropy, co przed inwazją. Zyski z wydobycia idą na konta firm Exxon, Chevron, Conoco, Shell, BP i Marathon”.
Juhasz stwierdziła, że jeżeli wkrótce nie dojdzie do jakiś znaczących zmian w Iraku to wszystkie narzucone amerykańskie umowy gospodarcze (kontrakty na 25 i 40 lat) efektywnie zniszczą to, co pozostało z irackiej gospodarki. W ciągu dwóch miesięcy po wprowadzeniu prawa przez rząd kontrakty zagranicznych zachodnich firm (czytaj wielkiego oleju0 wejdą w życie.
„Porozumienie o podziale produkcji to jest to, do czego administracja Busha i korporacje dążą. One umożliwią amerykańskim firmom zajmującym się wydobyciem ropy dostęp i kontrolę obszarów roponośnych, do których one nie miały dostępu przed wybuchem wojny. I wszyscy wiemy, że to był właśnie cel wojny” mówi Juhasz
Ona dodała, że stałe bazy wojskowe w Iraku mają służyć bezpieczeństwu tych firm.Kiedy spojrzy się na obecną sytuację w Iraku staje jasne, że celem armii amerykańskiej nie było zapewnienie bezpieczeństwa irackiemu narodowi.
Dla kontrastu dla różowego „planu” zaprezentowanego przez Malikiego chciałbym przedstawić wiadomość otrzymaną od przyjaciela z sunnickiej dzielnicy Bagdadu Adhamiji.
„Habibi
Ciągle mieszkam sam, gdyż pozostali członkowie mojej rodzinę znajdują się poza tym obszarem. Od pięciu dni czarne wrony (Armia Mahdiego milicja Sadra) próbują bezskutecznie z różnych kierunków przedostać się do dzielnicy. Walki ciągle trwają od 8 w nocy aż do dzisiejszego ranka.
Ostatniej nocy walki rozpoczęły się o jedenastej trzydzieści w nocy i zakończyły się o trzeciej nad ranem. Wczoraj zginęło sześć osób w południowej dzielnicy miasta. Główny plac jest strzeżony przez Iracką Gwardię Narodową (tylko część sunnicka) którzy ogniem ciężkich karabinów maszynowych bronią mieszkańców Adhamiji. Część dzielnicy od strony rzeki jest broniona przez cywilów i mudżahedinów. Toczą się ciężkie walki, ale szyickiej milicji nie udało się wedrzeć do dzielnicy.
Dlaczego Amerykanie i milicja, którą wspierają odcinają sieć elektryczną każdego dnia? Czy nie jest wystarczające dostęp do prądu przez mniej niż cztery godziny na dobę? Czy nasze cierpienie nie jest wystarczające by ich zadowolić? Po raz piąty musieliśmy naprawiać sieć elektryczną.
Armia Mahdiego i Amerykanie chcą, żeby ludzie opuścili tę dzielnicę, ale im się nie uda. Jesteśmy gotowi naprawiać sieć elektryczną w każdej chwili, transformatory są wymieniane dwa razy na miesiąc. Cokolwiek oni zrobią nie poddamy się. Nie zmienimy naszego stylu życia. To jest zaledwie mały fragment rzeczywistości, w której żyją mieszkańcy Adhamiji”.
W tym samym czasie uchod?cy z Ramadi udało się znale?ć sposób na dotarcie do Bagdadu. Wyobra?cie sobie wejście do miasta w celu otrzymania pomocy, którego olbrzymie dzielnice jak wymieniona powyżej są oblężone. Ten człowiek Ahmed przekazał, co następuje mojej koleżance Norze, Barrows z radia KPFA o warunkach życia w mieście będącym przedmiotem szturmu sił amerykańskich.
„Tam jest wiele helikopterów dzielnica handlowa spłonęła po ostrzelaniu przez helikoptery. Na przykład starcia miały miejsce na głównej ulicy Ramadi koło meczetu. Większość pocisków i bomb zleciało z nieba one spaliły sklepy i samochody należące do cywilów. Kiedy oni zaatakowali dzielnicę handlową tam był blisko zaparkowany samochód. Został ostrzelany i spalony. Ludzie mówią, że ich życie jest warte więcej niż samochód, więc starają się zostać w domach, lub szukają schronienia w meczecie. Oni strzelają do czegokolwiek, co się rusza niezależnie od tego-czy jest to samochód człowiek czy cokolwiek innego.
Trudno zidentyfikować broń, którą mają Amerykanie. Oni mają wszystko i niosą różnego rodzaju broń. Można ich zobaczyć z każdym rodzajem broni począwszy od granatów, M-16 i wiele innych do tej pory nie widzianej. Oni często używają, granatów z gazem łzawiących i zwykłych granatów. Na przykład dwa duże czołgi wjechały na pobliską ulicę wszystko ostrzeliwujący, domy samochody, generatory. Strzelają do wszystkiego, w co mogą trafić. Ludzie nie mogą wychylać się przez okno z powodu snajperów. Widziałem Amerykanów sprawdzających ulicę w czołgach. Oni są niezdecydowani boją się wychylić z włazów, ponieważ mogą zostać zaatakowani i postrzeleni. Bojownicy są wszędzie.”
W Bagdadzie dzieją się tak okropne rzeczy, że mój przyjaciel, którego dzielnica została zaatakowania przez szyickie milicje udał się na stację z autobusami szukając możliwości wyjazdu. To był człowiek, któremu kiedyś zaproponowałem, żeby wyjechał dla własnego bezpieczeństwa odpowiedział mi „Panie Dahr nie mogę wyjechać. Moje serce jest w Bagdadzie”
„Hafidh al.-Daqi jest placem w Bagdadzie skąd autobusy odjeżdżają w kierunku Ammanu i Damaszku. Jest położony w środku Bagdadu w pobliżu stacji telewizyjnej. Ten obszar jest miejscem trzech ataków personelu ministerstwa spraw wewnętrznych. W ubiegłym tygodniu komandosi z tego ministerstwa uprowadzili 20 robotników. Ministerstwo wszystkiemu zaprzeczyło.
Wczoraj ten obszar został po raz kolejny zaatakowany i dzisiaj pojechałem zobaczyć, co się tam dzieje. Na placu było setki ludzi wszystkich pokoleń z torbami gotowymi do odjazdu w kierunku Ammanu i Damaszku. Byłem zszokowany widokiem tylu Irakijczyków opuszczających miasto. Zapytałem czterdziestoletniego mężczyznę Abu Sattara Abouda ile kosztuje jazda autobusem dla czterdziestu osób 120 tysięcy irackich dinarów-80 dolarów średnia płaca w Iraku wynosi 150 dolarów- za miejsce w klimatyzowanym autobusie, ale ludzie są gotowi zapłacić wszystko, żeby uciec stąd. Oni są chętni do wyjazdu. Nie ma ludzi wracających do Iraku, więc cena nie wiele ich obchodzi. Moje biuro zostało zniszczone trzy dni temu. Zabrali mi trzech pracowników. Nie wiem, gdzie oni są ani kto ich zabrał.
65 letnia Um Abbas matka jednego z uwięzionych szuka swojego syna. Ona mi powiedziała „Mój syn Abbas pracował tutaj przez trzy lat. Ma ponad 30 lat żonę trójkę dzieci. Był zadowolony z pracy tutaj, gdyż mógł utrzymać dzieci. Tylko bóg wie jak uda im się przeżyć bez wsparcia żywiciela rodziny. Nie opuszczę tego biura dopóki mój syn nie wróci. Nasi sąsiedzi szukają go każdego dnia. Chodzą do kostnicy, gdy tylko pojawiają się pogłoski o znalezionych ciałach. Oby bóg tylko zaopiekował się nami teraz obciążam rząd za brak bezpieczeństwa. Dlaczego komandosi przyjechali tutaj i uprowadzili tych, którzy nie mieli nic wspólnego z przemocą?
Ona zaczęła płakać jęczała za swoim synem.
Kierownik dworca autobusowego 70 letni Ahmed Alwan powiedział mi, że nie ma wolnych miejsc „nie możesz znale?ć miejsca teraz a rezerwacja miejsca za dziesięć dni jest niemożliwa”. Powiedział mi, gdy chciałem zakupić bilet „przyjd? za tydzień powiem ci, jaka jest cena”
Zapytałem go czy znajdzie się miejsce jutro, gdybym przyszedł „Niemożliwe” on odpowiedział. Zapytałem się ile kosztuje dostępne miejsce „125 tysięcy irackich dinarów- 83 dolary-ale w ciągu tygodnia cena może się zwiększyć. Wczoraj wszędzie strzelano pasażerowie przestraszyli się. Każdy szukał miejsca, gdzie mógł się ukryć. Dwóch pasażerów zostało rannych i wziętych do szpitala. Jednak pomimo zagrożenia życia, każdy próbuje desperacko wyjechać stąd”
W tym samym czasie firmy przemysłu naftowego i inne korporacje, które reprezentuje klika Busha czynią postępy w umacnianiu swojej pozycji w Iraku.
|
|
30 czerwiec 2006
|
|
Dahr Jamail
|
|
|
|
Głupota czy agentura
marzec 28, 2007
Artur Łoboda
|
Śpiew "tenorów" trzech
maj 29, 2007
Dariusz Kosiur
|
Domagają się wyniesienia Stalina na ołtarze
listopad 27, 2008
PAP
|
POLSKA - UNIA 7
listopad 24, 2002
Prof. Jerzy Nowak
|
Populista Tusek
kwiecień 3, 2008
Artur Łoboda
|
mozajka
wrzesień 25, 2007
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
Rejtan
czerwiec 7, 2003
przesłała Elżbieta
|
Świadek koronny
listopad 15, 2004
Artur Łoboda
|
Dyskusja o Pacyfikacji Iraku
styczeń 13, 2006
Iwo Cyprian Pogonowski
|
Białoruskie metody w bełchatowskiej policji
maj 19, 2006
Marek Olżyński
|
Boja?liwi redaktorzy
wrzesień 22, 2005
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
Czechy kończą swój symboliczny udział w bandyckich wyprawach. Wstyd?cie się, Polacy!
grudzień 20, 2008
tłumacz
|
Może to sygnał...
grudzień 28, 2005
Niepodległość Polski Katolickiej
|
Pax Americana
maj 25, 2003
Jacek Majchrowski – prezydent Krakowa
|
Minister Izraela: "Musimy być częścią Unii Europejskiej i NATO"
styczeń 4, 2007
BIBUŁA - pismo
|
Gdynia - otwarte miasto? Forum ZKM z cenzurą
lipiec 10, 2006
Mirosław Naleziński, Gdynia
|
Przewlekłe śledztwo w sprawie zbrodni w Katyniu....
sierpień 4, 2004
Adam Sandauer
|
On Jews and Christians Living in the Same Place
czerwiec 4, 2003
Trinity Communications
|
Alles Banditen
czerwiec 7, 2003
K J
|
ponad 90 % ...
luty 18, 2005
Kaszub
|
więcej -> |
|
